پایان این ره از همان اول پیدا بود

اشغالگران مغرور آمریکایی در تاریخ ۷ ماه اکتوبر سال ۲۰۰۱ میلادی با این خیال خام به خاک افغانستان تجاوز کردند که بزور تکنالوژی و لشکر درنده صفت خود این ملت را از غرور ، ارزش ها و از استقلال کشور شان دست بردار کنند.
آمریکایی ها در طول بیش از دوازده سال ملیاردها دلار مصرف نموده ، چندین هزار از افغانان مظلوم را بشهادت رسانیده ، صد ها هزار افغان دیگر را شکنجه نموده و ۲۷ هزار عسکر آمریکایی و اشغالگر خارجی طعمه و قربانی این جنگ شده اند.
دوازده سال قبل هنگامی که آمریکایی ها برای اشغال افغانستان آستین بالا می زدند ، ملت افغانستان به آمریکا و کشور های غربی بوضوح تاکید کرده بود که برای اشغال افغانستان هیچ مجوزی وجود ندارد و آمریکایی ها باید بجای سیاست زور ازمایی و زور گویی راه تفاهم و تعقل را اختیار نموده و فکر اشغال و هضم نمودن افغانستان را از سرشان بیرون کنند زیراکه افغانستان کشوری نیست که لشکر خارجی در آن روزهای آرامی را سپری کند و افغان ها نیز هیچ گاه حاضر نمی شوند که در نتیجه فشار و خواست نامشروع دیگران استقلال ملی خویش را معامله کنند .
اما آمریکایی ها راه زور ، جبر وستم را اختیار نموده وبرای اشغال افغانستان حریص شدند وسرانجام آمریکا و متحدینش در طول دوازده سال هرجنایتی که توانش را داشته و مغزهای شیطانی شان به آن حکم می کرد انجام دادند.
آمریکایی ها که دیگر جنگ افغانستان آنان را بعقب رانده و تمام حربه ، استراتیژی جای جنگی ، قوای تازه نفس و تاکتیک های جنرالان تجربه کار شان کاملا جواب داده و از کار افتاده و اجاره داری اقتصادی شان بر جهان نیز به پایان رسیده است ، مقامات این کشور حال در این تلاش هستند که اذهان عمومی مردم آمریکا را خاموش و ساکت نموده و بر ناکامی های دوازده ساله خویش پرده بکشند اما بسیار مشکل است که پس از جنگ دوازده ساله و شکست فاش، ملت آمریکا به سخنان سیاسی اوباما گوش داده و اذهان ضد جنگ شان عوض شود .
روزنامه ” دیلی تلگراف ” در تحلیل اخیر خود از قول قوماندان سابق آمریکایی ” جنرال مک کرستال ” نوشته است که : جنگ دوازده ساله افغانستان تا کنون نتوانسته زمینه را برای دولتی مساعد کند که حد اقل برای افغان ها قابل قبول و مورد باور باشد . نامبرده می گوید ، آمریکایی ها پس از جنگ دوازده ساله باز هم نمی دانند که این جنگ را چگونه به پایان رسانده و به اهداف شان برسند.
همچنین روزنامه ” دیلی تلگراف ” می نویسد : ما در سطح اقتصادی افغانستان تا کنون کدام تغییری مشاهده نکرده ایم که از آن نام ببریم ، کمک های مالی خارجی باز به شکم مافیا رفته است ویا اینکه از طرف حلقه های خاص در افغانستان چور و چپاول شده است . در کنار این تا کنون هیچ زیربنای مهمی در افغانستان بنا نشده ، آمریکا ، ناتو و اردوی کابل به این هم موفق نشده اند که تنها امنیت شهر کابل را تامین کرده واسباب لازم و سهولت زندگی را برای مردم مساعد کنند . گویا امنیت و سکون زمان طالبان یک خاطره خوشیست که افغان ها هیچ و قت و به هیچ قیمت آن را از یاد نخواهند برد .
در آخر به سردمداران آمریکایی می گوییم : نجات شما هیچ گاه در این نیست که حتی برای یک روز هم به حضور و موجودیت نظامی خویش در افغانستان به نا فهمی و ضدیت خود ادامه بدهید . اگر ابرقدرت ها نتوانسته اند از گذشت خود عبرت بگیرند. ولی مردم از تاریخ عبرت ها اندوخته اند. و با همین اندوخته های تاریخی است که مردم افغانستان معتقدند که پیروزی نهایی با ملت افغانستان است و ابرقدرت ها همیشه ناپایدار و شکست خورده است.
چه آنکه حق همیشه با ملت هاست و خدای حق نیز. بدین سان حق می مانند و ابرقدرت های باطل به زوال ابدی می رسند. خداوند نیز به مسلمین وعده پیروزی بر متجاوزین را داده است.
ما اینک خود شاهدیم که اشغالگران برآنست که ازین آتش افروخته جان سالم بیرون ببرند ولی خیلی دیر است. زیرا این آتش افروخته دامن شان را فرا گرفته است.

حلیم ربانی