پیش نشست های بن دوم و اظهارات غیر مسئولانه!

برلین پایتخت جرمنی، این روزها به تجمعی از سیاست مداران، آگاهان و نخبگان افغانستان، تبدیل شده است.
در آستانه برگزاری کنفرانس ” دوم بن” جلسات و همایش های مختلفی و در شهرهای متفاوت آلمان برگزار می شود و در این نشست ها علاوه بر حضور و سخنرانی های شخصیت های سیاسی – دولتی امریکا و اروپا، حضور سیاست مداران، تحلیلگران، مقامات دولت، فعالان حقوق بشر، جامعه مدنی و محصلین و دانشجویان افغانستانی مقیم آلمان و اروپا نیز بسیار چشم گیر است.
براساس گزارش رسانه ها، در 23 ماه نوامبر مطابق با 2 ماه قوس، نشستی بین المللی در پایتخت آلمان زیر نام “پس از گذشت ده سال از توافق بن، افغانستان در چه وضعیتی قرار دارد” برگزار شد. در این نشست اشخاص مهم و مختلفی چون امرالله صالح رئیس پیشین امنیت ملی افغانستان، اعجاز حیدر سیاستمدار و تحلیلگیر پاکستانی، فهیم حکیم معاون کمیسیون حقوق بشر افغانستان و نماینده افغانستان، هر کدام به بیان دیدگاههای شان درباره افغانستان و اوضاع این کشور پس از خروج نیروهای خارجی از آن، پرداختند که هر یک در جای خودش حایز اهمیت است؛ اما نکته جالب و دقت بر انگیز در اظهارات آقای فرانسیس وندرل نماینده پیشین اتحادیه اروپا و همچنین آقای مایکل اشتاینر نماینده خاص آلمان در پاکستان و افغانستان، توجه اذهان را به خود جلب کرده است. آقای وندرل به صراحت بیان داشت که افغانستان دیگر اولویت جهانی نداشته و جهان از آنی که در دهه پیشین بود کاملا تغییر کرده است و این مردم افغانستان است که باید جهت بهبود اوضاع در آن کشور، سعی و تلاش ورزند. اظهارات آقای وندرل با صحبت های مایکل اشتاینر نماینده خاص آلمان، تاکید دوباره شد. آقای اشتاینر خطاب به افغانها گفت: افغان ها باید توقعات خود را کاهش دهند و باید این توقعات را با واقعیت های موجود و آینده جهان و منطقه منطبق سازند. به گفته او کنفرانس دوم بن، آخرین شانس برای افغانستان است.
سخنان این دو مقام اروپایی ، اگر چه خیلی هم بی قاعده و قانون بیان نشده و در حد خودش قابل دقت و تامل است؛ چرا که در واقع نیز این دولت و ملت و خبرگان افغان است که باید دور هم بنشینند و به قول معروف، عقل های خویش را روی هم بریزند و با یک فیصله و تصمیم واحد در جهت اصلاح کاستی ها و از میان بردن نواقص، در همه جهات اعم از دولت داری؛ مردم داری و کشور داری، سعی و تلاش همه جانبه به خرج بدهند.
از برگزاری کنفرانس ها و نشست های بین المللی در ارتباط به افغانستان، بهره برداری های لازم و مناسب را بکنند و انبوه کمک های جامعه جهانی را در جایگاههای مناسب و بر حق خودش به مصرف برسانند. تا در پرتو یک نظام سالم و خدمتگذار، بهبود جدی و قابل انتظار در اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ملت و کشور، رونما گردد.
بلی آنچه به حکومت و ملت افغانستان مربوط می شود و می شد، همین گزینه های بودند که بیان گردید؛ و اما آیا نیروهای اعضای “ناتو” به خصوص امریکایی واروپایی ها، در طول این ده سال تمام، آیا واقعا به مسئولیت ها و وظائف خویش در قبال کمک به دولت و ملت افغانستان در مبارزه آنان با تروریزم، مواد مخدر و مظاهر ناامنی، عمل کرده اند و در آینده خواهند کرد؟ که اگر عمل کرده اند، پس رشد و ازدیاد سرسام آور مواد مخدر، تروریزم و نا امنی، چه توجیهی می تواند داشته باشد و اگر نتوانسته اند و یا نخواسته اند که کاری در جهات مذکور انجام بدهند، پس چه دلیلی برای حضور دوامدار و آنهم در چوکات امضاء پیمانهای راهبردی وغیر آن با افغانستان دارند؟!
امریکایی ها و اروپایی ها پس از یک دهه حضور مخرب و ویرانگر که هیچ حاصل مثبتی برای دولت و ملت افغان نداشت، اینک در آستانه خروج از افغانستان قرار دارند. واقعیت آنست که اگر مردم افغانستان از نیات خطرناک و پشت پرده امریکا و غرب اطلاع کافی می داشتند، هیچگاهی با حضور نیروهای آنان در خاک خودشان راضی نمی شدند. اما حقیقت آنست که ملت افغانستان گمان می کردند ک امریکا و غرب، لااقل بهتر از روسها در قبال ملت و کشور افغانستان، عمل می کنند؛ اما با تاسف بسیار زیاد که این خوشبینی برخی از مردم ما در طول چندین سال حضور نیروهای ناتو درکشور، با واقعیت های فوق العاده تلخ و زهر آگینی و در سایه حضور امریکایی ها و غربی ها، به یاس و نا امیدی تبدیل شد.
در پاسخ به اظهارات آقایان فرانیسس وندرل و مایکل اشتاینر دو مقام اروپایی باید گفت که این مردم افغانستان نبودند تا با فرستادن دعوت نامه ازشما ها بخواهند تا با لشکر کشی در افغانستان بدنبال اهداف سلطه جویانه و نامشروع تان در منطقه باشید؛ بلکه این دولت های زورگو و غیر مسئول امریکا و اروپا بودند که با دخالت های شرارت بار و زیر پوشش کمک به دولت و ملت افغانستان، ده سال تمام، کشور ما را با انواع و اقسام مشکلات سیاسی، نظامی، امنیتی، اقتصادی و اخلاقی مواجه ساختند و اینک پس از این همه گل به آب دادن ها، در فکر خروج آبرومندانه از افغانستان افتاده اند. اما محض اطلاع شما و دولت های متبوع تان باید بگویم که دیگر برای خروج آبرومندانه از افغانستان دیر شده است و معیارها و اصول عادلانه و تخلف ناپذیر حاکم بر نظام هستی نخواهد گذاشت تا پس از این همه ستم و جفا در حق مردم و کشور افغانستان، سالم و آبرومند از این کشور خارج شوید.
به آقایان وندرل و اشتاینر باید یادآور شد که شما و دولتمردان زورگوی تان، اگر چشم داشته باشند، با نگاهی به خیزش های ضد سرمایه داری در امریکا و اروپا، به پوشالی بودن سیستم های ساخته اذهان پریشان تئورسین های اقتصادی تان پی برده و دست انتقام خداوندی از عملکرد های ناشایست تان در حق توده های مظلوم را به آشکارا خواهید دید.