25 دلو 1390 - همه اخبار
آمريكا در راستاي اقدامات اعتمادساز مي‌خواهد از طريق آتش‌بس‌هاي محلي مقاصد طالبان را بسنجد، درحالي كه طالبان مي‌خواهد واشنگتن پنج تن از زندانيانش را از زندان گوانتانامو آزاد كند.
آمريكا در حال انجام مذاكرات مقدماتي فشرده با طالبان است تا براي پايان دادن به جنگ 10 ساله در افغانستان مذاكرات به رهبري افغان‌ها را عملي سازد، اما چنين مذاكراتي با موانعي نگران‌كننده روبه‌رو است.
به گزارش ايسنا، به نقل از خبرگزاري فرانسه، اكنون سوال‌هايي در خصوص مذاكراتي كه با حضور مارك گراسمن، فرستاده ويژه وزارت امور خارجه آمريكا به افغانستان انجام مي‌شود، مطرح است، اما وي تمايل دارد طالبان اقدام به تاسيس دفتري در كشور قطر به منظور ميزباني مذاكرات كند.
تحليلگران مي‌گويند در حالي كه آمريكا با صراحت اعلام كرده كه خواهان واگذاري مذاكرات به افغان‌ها و شاهد خروج بخش اصلي نيروهاي خارجي تا پايان سال 2014 از افغانستان است، واشنگتن هنوز از مقاصد حقيقي طالبان اطلاعي ندارد.
اكنون اين سوال‌ها مطرح است كه آيا طالبان مي‌خواهد با دولت حامد كرزي، مذاكره كند و به دنبال يك فرآيند سياسي باشد و يا اينكه به سادگي به دنبال خارج ساختن همه سربازان خارجي از افغانستان است؟
بروس ريدل، كارشناس امور خاورميانه در انديشكده موسسه بروكينگز در واشنگتن مي‌گويد ما ممكن است تا مدت زماني نتوانيم جواب‌ها را دريابيم. اين سوال بي‌پاسخ نيز وجود دارد كه آيا ارتش پاكستان كه به اعتقاد وي كنترل گسترده‌اي بر رهبران طالبان دارد، علاقه‌مند به يك فرآيند سياسي حقيقي است يا خير.
ريدل كه يك تحليلگر سابق سازمان سيا بوده، عنوان مي‌كند: من تصور مي‌كنم در عمل اين مذاكرات به معني رويكرد بسيار محتاطانه آمريكا همراه با انتظاراتي پايين است تا زماني كه ما ببينيم آيا مي‌توانيم به اين دو سوال پاسخ دهيم يا خير.
تحليلگران مي‌گويند، آمريكا در راستاي اقدامات اعتمادساز مي‌خواهد از طريق آتش‌بس‌هاي محلي مقاصد طالبان را بسنجد، درحالي كه طالبان مي‌خواهد واشنگتن پنج تن از زندانيانش را از زندان گوانتانامو آزاد كند.
در حالي كه باراك اوباما در ماه نوامبر با انتخابات رياست‌جمهوري مواجه است، دولت وي اعلام كرده كه تصميمي براي آزادي زندانيان طالبان ندارد.
ريدل خاطرنشان مي‌سازد: اين مساله يك مساله سياسي بسيار حساس داخلي در سال انتخابات در آمريكا است.
اشلي تليس، يك تحليلگر آمريكايي نيز اظهار مي‌دارد كه براي واشنگتن بسيار زود است تا زماني كه طالبان تصريح نساخته كه علاقه‌مند به فرآيند صلح است، اقدام به آزادي زندانيان آنها كند.
به گفته تحليلگران چنين توافقي احتمالا شاهد انتقال اين زندانيان به بازداشت خانگي در قطر خواهد بود.
تليس تصريح مي‌كند: آتش‌بس‌هاي محلي پس از خروج نيروهاي خارجي از افغانستان مي‌تواند زير پا گذاشته شوند. جنبه مثبت اين است كه دولت آمريكا اكنون اطمينان دارد براي نخستين‌بار در حال مذاكرات با افراد حقيقي از سوي طالبان است كه نمايندگان شوراي كويته، متعلق به ملاعمر هستند.
تليس تاكيد مي‌كند كه به اعتقاد وي هدف آمريكا برقراري توافقي با طالبان تا پايان سال 2014 است، اما وي مي‌افزايد، من هيچ كسي را در خارج از دولت آمريكا نمي‌شناسم كه اعتقاد داشته باشد كه چنين توافقي در اين چارچوب زماني امكان‌پذير است. يك دليل براي آنكه چنين چارچوب زماني بلندپروازانه است، اين است كه سوال‌هايي اساسي وجود دارد، درباره اينكه آيا طالبان عملا با قانون اساسي افغانستان كه شامل حمايت‌هايي براي زنان است، مخالفت خواهد كرد يا خير.
سوال ديگر اين است كه چه‌طور كسي مي‌تواند تقاضا از طالبان براي به زمين گذاشتن سلاح‌هايشان را وقتي كه گروه‌هاي كوچك بسياري در زيرمجموعه طالبان وجود دارند، به اجرا درآورده و عملي سازد.
تليس خاطرنشان ساخت: آمريكا همچنين تمايل دارد، طالبان از القاعده جدا شود، اما اعمال چنين تعهدي سخت خواهد بود. مانع بزرگتري نيز براي طالبان كه مي‌خواهد شاهد خروج همه خارجي‌ها از افغانستان باشد، وجود دارد؛ آمريكا مي‌خواهد كه يك نيروي مازاد را پس از سال 2014 تا مدتي طولاني در افغانستان باقي نگاه دارد.
ريدل مي‌گويد: آمريكا مي‌خواهد پايگاهي را در افغانستان در اختيار داشته باشد تا چنانچه لازم شد، به پناهگاه‌هاي امن شبه‌نظاميان القاعده در پاكستان حمله كند.
تليس اظهار مي‌دارد، مشكل چارچوب زماني خروج سربازان تا سال 2014 از افغانستان اين است كه ما هرگونه مشوق را براي طالبان ايجاد كرديم كه در مذاكراتي ساختگي و يا در مذاكراتي بلند مدت حضور داشته باشند.
استيو كول، رئيس بنياد آمريكاي جديد اظهار مي‌دارد كه به رغم ترديدها نسبت به مقاصد طالبان، مطمئنا اين مساله قابل تحقق است كه بخشي از طالبان متقاعد شده باشد كه وارد دنياي سياست افغانستان شود.
وي تاكيد مي‌كند كه هم‌اكنون برخي از اعضاي سابق طالبان در پارلمان افغانستان حضور دارند. طالبان مي‌تواند با اشتراك‌گذاري قدرت در دولت مركزي موافقت كند و دولتي به آن واگذار شود كه اعضاي سابق طالبان به مقام استانداري در استان‌هايي كه از نظر تاريخي تاثيرگذار هستند، برسند. تحت چنين مديريت واگذارشده‌اي مناطقي كه قوميت‌هاي تاجيك، ازبك و هزاره در آنها هستند و همچنين قوانين و قاعده‌هاي متفاوتي پيدا خواهند كرد.
