طالبان ازکجا تامین مالی می شوند؟

طولانی شدن جنگ در کشور و مقاومت سرسختانه شورشیان مسلح کشور علیه نیروهای ناتو و ارتش افغانستان پرسش های گوناگونی را در افکار عمومی منطقه و جهان مطرح می سازد. یکی از مهمترین پرسش های که در این رابطه می تواند مطرح باشد این است که براستی منابع مالی این جنگ ویرانگر و طولانی چگونه تامین می شود و مخالفان مسلح دولت چگونه می توانند در تهیه سلاح و مهمات جنگی هزینه منابع آن را فراهم نمایند. زیرا روزی نیست که گذارشهای از حمله مخالفان مسلح بر ادارات دولتی نیروهای پولیس و ارتش و همینطور کاروان های اکمالاتی ناتو در خبر گذاریهای مختلف منتشر نشود.

این درحالیست که سلاح های مورد استفاده مخالفان مسلح در برخی موارد سلاح های بسیار گران قیمت و تجهیزات آنان نیز از پیشرفته ترین تجهیزات بروز دنیا است. سلاح ها و مهماتی که توسط پولیس و اردوی ملی از مخالفان مسلح ثبت و ضبط می شود نشان می دهد که این گروه های مسلح توان تامین سلاح ها و تجهیزات گران قیمت را به مقیاس بالا دارند. حال باید پرسید که براستی وقتی دولت افغانستان با کمک های چندین ملیارد دالری جامعه جهانی ناتوان از تامین تجهیزات ارتش و پلیس خود هست یک گروه شورشی در این کشور چگونه می توانند براحتی این حجم زیاد از سلاح و مهمات شانرا تامین نمایند؟

البته خود طالبان مدعی اند که این گروه با تصرف برخی پایگاه های پولیس و ارتش افغانستان در مناطق مختلف و همینطور کمک های مردمی در نوار مرزی میان افغانستان و پاکستان می توانند این تجهیزات و مهمات را بدست آورند ولی این ادعا قطعا نمی تواند قابل قبول باشد. زیرا نوع سلاح ها، بمب ها، تجهیزات استخباراتی، موترها و … امکاناتی که در اختیار این گروه قرار دارد هزینه های بسیار بالای را می طلبد که با تصرف چند پوسته پلیس یا کمک های مردمی قابل تامین نیست.

زیرا اصولا خریداری و تهییه این سلاح ها و مهمات نظامی بصورت غیر قانونی و قاچاق و انتقال آن به افغانستان کاری شبیه محال است. ازین رو قطعا دست های در کار است که خرید این امکانات، مسیرهای انتقال این سلاح و تجهیزات رسیدن آن بدست طالبان را از مسیر های قانونی فراهم می نماید. اما اینکه این دستها در داخل افغانستان یا بیرون از  کشور در کار است باید تحقیق شود ولی تردیدی نیست که چنین دستهای هم باید در داخل کشور با طالبان همکار باشد و هم در بیرون از مرزهای کشور. بنا براین مقابله با طالبان در شرائط کنونی به داشتن یک نیروی استخباراتی وا طلاعاتی مجهز و نیرومند نیاز دارد. زیرا جنگ کنونی در این کشور بیشتر به یک جنگ استخباراتی می ماند و طبیعی است که در چنین جنگی اگر دولت نتواند رقابت نماید بازنده میدان خواهد بود.

اما راجع به منابع مالی طالبان باید گفت یکی از اقلامی که بیشترین استفاده را برای طالبان دارد مواد مخدر است. در واقع می توان گفت میان خشونت آفرینی های طالبان و تجارت سود آور تریاک رابطه مستقیم وجود دارد. اخیرا مسئولان امنیتی درغرب کشور اعلام کرده اند که بیش از60 درصد مصارف مالی طالبان مسلح درغرب، از کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر تامین می شود. به گفته این مسئولان طالبان سالانه ده ها میلیون دالر از راه فروش مواد مخدر به دست می آورند و از این پول ها در اکمالات و حملات دهشت افکنی در ولایات غرب استفاده می کنند. البته بسیار روشن است که کشت ، تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان یکی از عوامل اصلی تداوم و گسترش جنگ و خشونت در افغانستان به شمار می رود.

گروه های مخالف دولت و طالبان از قاچاق مواد مخدر در آمد های کلانی را نصیب می گردند و این در آمد ها باعث می شود این گروه های مخالف صلح و ثبات در کشور عده ی را اجیر کرده و از آنان در نا امن سازی و خشونت آفرینی های تازه در نقاط مختلف کشور استفاده نمایند. به این ترتیب اگر دولت با همکاری جامعه جهانی بتواند این شاهرگ حیاتی ترور و خشونت در کشور را قطع کنند امید واری های زیادی را در راستای تقویت ثبات و امنیت در کشور ایجاد خواهد شد.

بدون شک برای مبارزه با این مواد سمی و افیونی در کشور اول باید جلوی کشت و تولید این مواد خانمان بر انداز را گرفت و بعد به کاهش قاچاق و در آمد زایی های کاذب آن نیز امید وار بود. نقش قوای ناتو و سربازان بین المللی در این میان بسیار حایز اهمیت است این سربازان درک کنند که افزایش میزان تولید این مواد سربازان بیشتر ناتو را به کام مرگ خواهد فرستاد و جان هزاران انسان دیگر را نیز به شکل های مختلف خواهد گرفت. از این رو بایسته است که قوای بین المللی برای ریشه کن سازی ریشه های ترور و خشونت در افغانستان در مبارزه با مواد مخدر جدی تر از گذشته عمل نمایند.

برای مبارزه جدی با مواد مخدر و تجارت سود آور آن که در واقع شاهرگ حیاتی مخالفان مسلح است گام نخست بالا بردن سطح درک و آگاهی جامعه است. مردم افغانستان باید بدانند که تولید تریاک در کشور تا چه میزان خسارت بار است برای ثبات و توسعه کشور و این مواد افیونی در واقع نه تنها زندگی های نسل جوان کشور را نابود می کند بلکه ابزار و وسیله نیرومندی است در دستان مخالفان مسلح که بواسطه آن می توانند منابع مالی لازم شانرا تامین کنند.

دولت و سایر نهاد های کمک کننده بین المللی در این سالها اگرچه از مبارزه و تلاش برای جلو گیری از قاچاق و تولید مواد مخدر در کشور دریغ نکرده اند و گذارش های زیادی از تخریب مزارع و آتش زدن این مواد افیونی، کشف و ضبط و دست گیری قاچاقبران و عاملان تولید مواد مخدر در مناطق مختلف کشور هر از چند گاهی منتشر می شود. اما همچنان فراوان اند گروه های که در کار و بار مواد مخدر دست دارند و تا اکنون گرفتار نشده اند.

درواقع تروریزم و مواد مخدر با یک دیگر ارتباط دارند و لذا باید سعی شود تا این دو پدیده از هم دیگر جدا ساخته شوند. کشت کوکنار و افزایش تولید مواد مخدر درمناطق جنوب و مناطق ناامن افغانستان صورت گرفته از این رو به نظر می رسد بهتر آن است که جامعه بین المللی، دولت و مردم را در همه عرصه های امنیتی و اقتصادی اجتماعی کمک نمایند تا از این طریق جلو فساد اداری گرفته شده و حکومتداری خوب درافغانستان عملی گردد.

مهار فساد و کاهش تولید مواد مخدر درافغانستان به تلاش ملی و بین المللی نیاز مند است که باید در این راستا جامعه جهانی بیش از پیش باید افغانستان را یاری رساند. در پایان باید گفت درست است که یکی از اصلی ترین منابع ثروت وقدرت مخالفان مسلح کشت و تولید تریاک و قاچاق آن از کشور است. اما از ین مسئله هم نباید غافل شد که این مخالفان حامیان مالی دیگری نیز در خارج از مرز های افغانستان دارند.

این حامیان بین المللی این گروه ها باید شناسایی شده و مسیر انتقال کمک های آنان به افغانستان باید به کمک و همکاری جدی جامعه جهانی و قوای ائتلاف در کشور مهار گردد. مسلما بخش عمده از این کمک ها به صورت نقدی برای مخالفان ارسال می گردند اما بخش های دیگر آن در قالب محموله های سلاح و مهمات نیز برای مخالفان مسلح ارسال می گردد. بدیهی است که اگر دولت به کمک نیروهای بین المللی در کشور نتوانند مانع ورود این کمک ها به افغانستان شوند امیدی برای پایان جنگ و خشونت در افغانستان وجود نخواهد داشت.