آریانا نیوز: به گزارش نیویارک تایمز، دولت افغانستان نمی‌تواند از کندز دفاع کند.
باشنده گان کندز در کمی بیش از یک سال 2 بار با حملات طالبان بیجا شدند، هربار به خانه‌های آسیب‌دیده خود برگشتند و امید داشتند که زنده گی‌شان دوباره مختل نخواهد شد. اکنون آن‌ها ترس دارند که طالبان برای بار سوم به این شهر حمله کند.
در ادامه گزارش مذکور آمده است: به گفته مقام‌های امنیتی کندز، طالبان هنوز حدود 85 فیصد خاک این ولایت را کنترول می‌کنند. هفته گذشته، این شبه‌نظامیان وُلسوالی قلعه زال را تصرف کردند.
به گفته سازمان ملل متحد، جنگ تا این‌جای سال جاری بیش از 88 هزار تن را در سرتاسر افغانستان بیجا کرده است و حدود 40 فیصد بیجا شده گان در شمال و شمال‌شرق، جایی که کندز است، بوده‌اند. مقام‌های کندز می‌گویند حدود 4 هزار خانواده در این ولایت فقط در نتیجه جنگ در سه هفته گذشته بیجا شده اند.
سید کریم، 37 ساله، ساکن کندز در این رابطه می‌گوید: اولین‌باری که کندز سقوط کرد، صبح زود بود و ما صدای فَیْر‌ها را شنیدیم. وقتی بیدار شدیم، طالبان این‌جا بودند. سَرَک‌ها هنوز باز بودند، بنابراین ما به تخار رفتیم. هشت نفر هستیم – من، خانمم، پنج فرزندم و مادرم. برای 10 روز آن‌جا در یک اردوگاه ماندیم. سرد بود، فرزندانم مریض شدند. پیش از آن‌که به خانه در شهر کندز برگردیم، برای پنج روز به وُلسوالی خان‌آباد رفتیم.
در جریان سقوط دوم کندز، اعضای خانواده‌ام در حال بازدید از اقوام در تخار بودند. در خانه با یکی از فرزندانم تنها بودیم. راکت‌ها پسرم را می‌ترساند، بنابراین دوباره شهر را به مقصد خان‌آباد ترک کردیم و اعضای خانواده‌ام نیز به آن‌جا آمدند. وضع حالا خوب نیست. از این حکومت هیچ انتظاری نداریم. در روزهای عادی، می‌توانستم حدود 70 دالر کار کنم – این روزها، حتا 20 دالر هم کار نمی‌توانم. مردم ترسیدند.
وی ادامه داد: در وُلسوالی چرخ، در شرق شهر، جنگ جریان دارد. امروز صبح اعضای خانواده‌ام ترسیده بودند، بنابراین به من تماس گرفتند تا بگویند آن‌جا جنگ جریان دارد. اما این بار حوصله یا پول دوباره رفتن را نداریم. اگر حکومت نمی‌تواند این کار را انجام بدهد، به مردم واگذار کند. مردم راهی برای محافظت از شهر خواهند یافت. این چه نوع حکومتی است؟
خدیجه نبی‌یار، 25 ساله، فعال جامعه مدنی و استاد پوهنتون نیز می‌گوید: دومین‌باری که کندز سقوط کرد، ما در ششمین روز جنگ به شهر مزار شریف رفتیم.خوش‌چانس بودیم که توانستیم آن‌جا خانه‌ای اجاره کنیم – آن‌های که نتوانستند با مشکلات صحّی و غذایی در اردوگاه زنده گی می‌کردند. یکی از برادرانم در کندز ماند تا از خانه محافظت کند. وقتی بعد از 16 روز برگشتیم، آن‌های که خانه‌های‌شان را ترک کرده بودند، آن را آسیب‌دیده یافتند. وضع در کندز دوباره بحرانی است.
پیرمحمد پوپلزی، 61 ساله، که 33 سال مدیر یک مکتب بوده است در رابطه به تهدیدهای مداوم در کندز می‌گوید: در درگیری‌های اخیر دوبار بیجا شدیم. اولین‌باری که طالبان شهر را تصرف کردند، خانواده‌هایمان را پایین سَرَک انتقال دادیم به‌خاطر این‌که نزدیک ما یک اداره امنیتی است و طالبان گفتند این اداره هدفشان است.
وی می‌گوید: این شهر دوباره سقوط خواهد کرد. شب‌ها چندین بار بیدار می‌شویم تا به آنچه اتفاق می‌افتد گوش بدهیم. باور کنید، وقتی برای نماز صبح بیدار می‌شوم و به مسجد می‌روم، آن‌جا را با نگرانی زیاد ترک می‌کنم، احتمال این‌که طالبان بیرون وجود داشته باشد وجود دارد.
فرزانه سادات، 26 ساله، کارمند ریاست امور زنان در کندز می‌گوید: ما از ترس این‌که کندز دوباره سقوط کند، خانه‌ای را موقتا در کابل اجاره کرده‌ایم. مادر و برادر کوچکترم دوباره به کابل رفتند. من با پدرم و برخی از اقارب ماندیم، چون من برای حکومت کار می‌کنم، نمی‌توانم هربار شهر کندز را ترک کنم.
وی می‌گوید: باورم کنید شب‌ها خواب ندارم. در جریان روز، صدای درگیری‌ها را زیاد نمی‌شنویم. اما در سکوت شب‌ها، تمام این صداها را می‌شنویم. راکت‌ها و انفجارها و سلاح‌های کوچک. وقتی این صداها را شنیدیم، نزدیک بود تصمیم رفتن بگیریم اما سپس گفتیم بیایید توکل‌مان را به خدا کنیم.
در روزهای اخیر ترسمان بیشتر شد چون حکومت پوهنتون را تعطیل کرد. این نشانه خوبی نیست و نگرانی ما را بیشتر می‌کند. حکومت اساسا ضعف‌اش را نشان می‌دهد، می‌گوید: نمی‌توانیم از شما علیه آن‌ها دفاع کنیم و وقتی حکومت ضعف نشان می‌دهد، من می‌ترسم.
