آریانا نیوز: حمله بر یک زیارتگاه صوفی‌ها، پیامدهای خطرناکی برای پاکستان و منطقه بدنبال داشت. روابط پاکستان با افغانستان که هم‌اکنون نیز پرتنش است در بحران عمیقی فرو رفته است و جنگ یک احتمال بسیار واقعی است.
مایکل کوگلمن تحلیلگر مسایل سیاسی در یادداشتی برای فارن افرز نوشت: ماه گذشته، پاکستان مرگبارترین دوره خشونت تروریستی از سال 2014 را شاهد بود.
در این یادداشت آمده است: در یک دوره چهار روزه در ماه فِبریوری، شبه نظامیان بر 4 ایالت پاکستان و 3 منطقه شهری حمله‌ور شدند.
این خونریزی در 16 فِبریوری با یک حمله بر یک زیارتگاه صوفی‌ها که نزدیک به 90 تن را کشت، به اوج رسید. این، مرگبارترین حمله تروریستی در خاک پاکستان از زمان قتل‌عام در مکتب‌ای در شهر پیشاور در سال 2014 که 141 تن – عمدتا متعلمان– را کشت، بود.
این کشتار پیامدهای خطرناکی برای پاکستان و منطقه بدنبال داشت. روابط پاکستان با افغانستان که هم‌اکنون نیز پرتنش است در بحران عمیقی فرو رفته است و جنگ یک احتمال بسیار واقعی است.
مسئولیت حملات ماه فِبریوری را جماعت‌الاحرار، یک جناح طالبان پاکستانی؛ فرقه جنگوی، یک گروه افراطی فرقه‌ای و یک شاخه محلی داعش بر عهده گرفته‌اند.
این‌ها مسلما فعال‌ترین و مرگبارترین گروه‌های تروریستی بود که امروزه در پاکستان فعالیت دارند و به گفته‌پاکستان، همه آن‌ها در افغانستان مستقر هستند.
کوگلمن در ادامه نوشت: پاکستان از دیر وقت بدین‌سو کابل را به انکار از اقدام علیه شبه‌نظامیان پاکستانی در خاک افغانستان متهم کرده است. با توجه به اینکه پاکستان خود برای مدت طولانی به شبه‌نظامیان افغان که در افغانستان حملات تروریستی انجام می‌دهند، پناه داده است، این یک ادعای مضحک است.
این تروریستها شامل طالبان افغانستان و شبکه حقانی است – 2 جمعی که حملات تروریستی را در افغانستان رهبری می‌کنند.
با این‌حال، اسلام‌آباد بر سرکوب کابل اصرار ورزیده است – خواسته‌‌ای که پس از حمله بر مکتب‌ای در پیشاور تشدید شده است.
حمله به مکتب پیشاور توسط طالبان پاکستان، دیگر نهاد تروریستی مستقر در افغانستان، خلق شد. در حقیقت، اکثر حملات تروریستی در پاکستان در دو سال گذشته – که هدف بسیاری از آن‌ها ایالت سرحدی بلوچستان بوده است – را گروه‌هایی انجام دادند که اکنون در افغانستان مستقر هستند.
برای پاکستان، خونریزی ماه گذشته شاید آخرین اتفاق وحشتناکی باشد که اوضاع را غیرقابل تحمل ساخته است.
به زودی پس از حمله بر زیارتگاه در 16 فِبریوری، پاکستان 2 گذرگاه سرحدی این کشور با افغانستان را بست. این کشور لستی از نام‌های 76 تروریست تحت تعقیب در خاک افغانستان را به مقام‌های افغان داد و خواستار آن شد که کابل عاجلاً آن‌ها را دستگیر کند.
اردوی پاکستان سپس در 17 فِبریوری حملات بر اردوگاه‌های تروریستها در افغانستان را آغاز کرد. رسانههای پاکستانی در راپور‌هایشان در 19 فِبریوری ادعا کردند که این آتش توپخانهها نزدیک به 10 اردوگاه آموزشی و مخفیگاه را نابود کرده و بیش از ده تن»از تروریستها را کشته است.
با این‌حال، راپورگران از افغانستان داستان بسیار متفاوتی تعریف می‌کنند. بلال سروری خبرنگار افغان در تویتتر خود نوشت: پاکستان بین 17 تا 19 فِبریوری حدود 400 راکت بر افغانستان فَیْر کرد که تعدادی از آن‌ها در مناطق ملکی فرود آمدند.
در 21 فِبریوری، یک گروه از نارویی در افغانستان ادعا کرد که 200 خانواده به‌دلیل این خشونت‌ها بیجا شدند. راپوری از تلفات ملکیان وجود نداشت.
وزارت دفاع افغانستان این مرمی‌باران را محکوم کرده و آن‌را یک عمل تجاوزکارانه خواند. اردوی افغانستان با این هشدار که افغانستان به هیچ مُـلکی اجازه هیچ‌گونه مداخله نظامی در خاکش را نخواهد داد، تهدید به تلافی کرد.
در عین حال، وزارت خارجه افغانستان در 20 فِبریوری لست دیگری را به حکومت پاکستان تحویل داد، لستی از 30 اردوگاه تروریستی و نزدیک به 90 عضو طالبان که در خاک پاکستان مستقر هستند – و خواستار آن شد که پاکستان علیه همه آن‌ها اقدام کند.
در واقع، هر یک از این کشورها از دومی میخواهد عاجلاً تروریستها را اخراج یا به خاک کشور دومی برگرداند – خواستی که پذیرش آن بسیار دشوار است.
پاکستان مشوق اندکی برای سرکوب طالبان افغانستان یا شبکه حقانی، متحد آن، دارد؛ چون این گروه‌ها برای در حاشیه نگهداشتن هند در افغانستان کمک می‌کنند.
پاکستان از مدت‌ها پیش دهلی‌نو را به استفاده از خاک افغانستان به‌عنوان یک پایگاه برای تبانی با گروه‌های مختلف ضدپاکستان – از سازمان امنیت ملی افغانستان تا جدایی‌طلبان بلوچ – به هدف دامن زدن به ناآرامی‌ها در داخل پاکستان متهم کرده است.
اطلاعات روز نوشت: امروزه، روابط هند-پاکستان به لطف چندین حمله مرگبار بر اردوی هند متشنج شده است.
براین اساس، دلیل خوبی وجود دارد که از پاکستان انتظار داشته باشیم سیاست آزمایش‌شده و موثراش در مورد حفظ روابط مالی با شبه‌نظامیان ضد افغانستان را تقویت کند.
در همین حال، بسیاری از پاکستانی‌ها باور دارند که کابل جنگجویان طالبان پاکستان را فرآیند مفید برای استفاده علیه پاکستان می‌داند و با کمال میل برای آن‌ها پناهگاه فراهم می‌کند.
آن‌ها، به‌طور مثال، به موردِ لطیف محسود اشاره می‌کنند. در ماه آکتُبر 2013، نیروهای امریکایی محسود، یکی از رهبران ارشد طالبان پاکستان، را در حالی‌که با مقام‌های افغان به کابل سفر می‌کرد، شناسایی کردند.
منابع افغان به نیویارک تایمز گفتند که آن‌ها تلاش می‌کردند با طالبان پاکستان رابطه برقرار کنند. علاوه براین، تحقیقات نشر شده توسط شبکه تحلیل‌گران افغانستان در تابستان سال گذشته تلاش‌های سازمان امنیت ملی افغانستان بین سال‌های 2010 تا 2015 برای سازش با گروه‌های ستیزه‌جوی پاکستانی که بعدا به داعش اعلام وفاداری کردند، را توضیح می‌دهد.
همه‌ی این‌ها نشان می‌دهند که کابل، مانند اسلام‌آباد، مشوق اندکی برای به مخاطره انداختن روابطی دارد که فکر می‌کند از لحاظ راهبردی مفید است.
اسلام آباد با انجام یک سلسه حملات میخواهد که به غرب نمایان کند که پاکستان خود شکار تروریزم است اما غافل از این که هر دو جناح غرب وپاکستان یک هدف دارند به دومقصد پاکستان برای گسترش نفوذ خویش در افغانستان تلاش دار د وغرب برای جلو گیری از نفوذ سیاسی روسیه در افغانستان و خروج منابع طبعی افغانستان تااز یک طرف مهنت کمک وهمکاری با پول های خود مان واز جانب دیگر جلو گیری از نفوذ روسیه .