کوچ‌ ده هزار خانواده از بامیان!

فقر و بیکاری سبب کوچ های دسته جمعی هزاران خانواده از ولایت بامیان شده است.
به گفتۀ مقامات دولتی این ولایت، در سه سال گذشته بیش از ده هزار خانواه از ولایت بامیان دست به کوچ های دسته جمعی زده اند.
علی جان انوری آمر احصائیۀ ریاست عودت مهاجرین ولایت بامیان می گوید که فقر و بیکاری، خشکسالی های پی در پی و حوادث طبیعی سبب کوچ های دسته جمعی باشنده گان این ولایت شده است.
انوری افزود کسانی که از بامیان کوچ کرده ند، بیشتر ساکنان بومی منطقه و اکثرن زراعت پیشه بوده اند و به دلیل نامناسب بودن شرایط زنده گی در دهات بامیان، از این ولایت کوچ کرده اند.
به گفتۀ وی، اکثر این خانواده ها از اثر خشکسالی، نبود زمینۀ کار، کاهش ارزش محصولات زراعتی و مالداری به شهرهای مثل کابل، هرات، مزار شریف و مرکز بامیان مهاجر شده اند.
علی جمعه باشندۀ ولسوالی ورس بامیان می گوید: «خشکسالی های دوامدار، نبود زمینۀ کار، فقر و تنگدستی سبب شده که خانه و زنده گی ام را رها کرده به کابل مهاجر شوم.»
حاجی سلمان باشندۀ ولسوالی یکه ولنگ بامیان نیز می گوید که کوچ مردم از این ولسوالی هنوز هم ادامه دارد.
وی افزور: «اگر دولت به ما کمک نکند، ما هم تصمیم داریم به سوی شهرها کوچ کنیم.»
راضیه اقبال زاده یک عضو شورای ولایتی بامیان نیز هشدار می دهد که چنانچه جلوی کوچ های دسته جمعی گرفته نشود، بسیاری از روستاهای بامیان، خالی از سکنه خواهد شد.
اسماعیل ذکی یکی از استادان دانشگاه بامیان نیز به این باور است که تنها راه جلوگیری از کوچ های دسته جمعی مردم از بامیان، انکشاف زراعت و مالداری و تقویۀ اقتصاد روستایی و ایجاد زمینۀ کار در این ولایت می باشد.
این در حالی است که صفورا ایلخانی نمایندۀ مردم بامیان در مجلس نماینده گان، پروژه های ریاست انکشاف دهات را که اکثرن در روستاهای بامیان عملی می شوند، یک بار مصرف و غیر مؤثر می خواند.
خانم ایلخانی ریاست انکشاف دهات بامیان را متهم می کند که در جهت بهبودی وضعیت ساکنان بومی این ولایت صادقانه عمل نکرده است، بل پروژه های این ریاست بیشتر جناحی و سیاسی است.
گفته می شود که در چند سال پسین شماری از مهاجرینی که از کشورهای همسایه به وطن برگشته بودند، نیز به دلیل نبود زمینۀ کار و نامناسب بودن شرایط زنده گی دوباره دست به مهاجرت زده اند.