آریانا نیوز: روزنامه هشت صبح در گزارشی به بررسی گره های کور در مذاکرات صلح طالبان و امریکا پرداخت… در این گزارش آمده که: دور جدید سفرهای زلمی خلیل زاد نماینده خاص امریکا در امور افغانستان به منطقه آغاز شده است. بنابر اعلام رسانه ها، خلیل زاد در این سفر برنامه ای برای دیدار با نماینده گان گروه طالبان ندارد. اما هند یکی از مقاصد وی خواهد بود. هند تنها کشور منطقه که از خروج نیروهای امریکایی از افغانستان ناخشنود است، از واشینگتن خواسته که دهلی نو نیز باید در مذاکرات صلح با طالبان اشتراک کند.
بوی درستیز اردوی هند در یک نشست خبری گفت، دهلی نو باید در مذاکره با طالبان دخیل باشد و بداند در این گفتگوها چه می گذرد. این در حالی است که مقام های پاکستانی، اماراتی و عربستانی در گفتگوهای اخیر طالبان با امریکا حضور داشتند.
گفتنی است، پاکستان و در قدم بعدی، امارات و عربستان، حامیان گروه‌های مسلح ضد هند در کشمیر استند. در قلمرو پاکستان هم کشمیری‌های مخالف جمهوری هند و هم پنجابی‌های پاکستانی جهادیست، گروه‌های شبه‌نظامی و تروریستی دارند.
این گروه‌ها در کشورهای عرب‌زبان حامی مالی دارند. سران این گروه‌ها به کشورهای عرب‌زبان برای جمع‌آوری اعانه رفت‌وآمد دارند.حافظ سعید یکی از رهبران گروه‌های ضد هند که متهم به طراحی حمله تروریستی ممبای در سال ۲۰۰۸ است، به سود عربستان در پاکستان گرد‌هم‌آیی برگزار می‌کند.
مولانا فضل‌الرحمان خلیل، یکی از جهادیست‌های مشهور پاکستانی هم گروهی را رهبری می‌کند که هدفش تشدید جنگ در کشمیر و راه‌اندازی حملههای تروریستی در قلمرو هند است. حافظ سعید و مولانا فضل‌الرحمان خلیل در شروع جنگ یمن به سود عربستان در شهرهای بزرگ پاکستان گردهم‌آیی‌های پر تجمع برگزار کردند.
طالبان با تمام این گروه‌ها روابط دارند. بسیاری از جهادیست‌های ضد هند که در ایالت پنجاب پاکستان مستقر بودند، پس از فروپاشی حکومت طالبان و سرازیر شدن نیروهای طالبان و القاعده به مناطق قبیله‌نشین پاکستان، به این مناطق آمدند. جهادیست‌های ضد هند در مناطق قبیله‌ای با طالبان یک‌جا شدند و یک‌جا با آنان علیه نظم مبتنی بر قانون اساسی و نیروهای بین‌المللی مستقر در افغانستان دست به شورش زدند. گفته می‌شود که تا امروز هم جنگ‌جویان کشمیری و پنجابی دوشادوش طالبان می‌جنگند.
جنگ‌جویان پنجابی و کشمیری که در صفوف طالبان می‌جنگیدند بعدها به طالبان پنجابی مشهور شدند. برخی از جنگ‌جویان پنجابی مستقیم به القاعده پیوستند و شبکه‌های حمایتی برای رهبران و اعضای القاعده در درون پاکستان درست کردند. مولوی فضل‌الرحمان خلیل یکی از رهبران جهادیست‌های ضد هند بخشی از شبکه‌ای بود که خانه بزرگ بن لادن در ایبت‌آباد را به طور نامریی تامین امنیت می‌کرد.
ملا عبدالسلام ضعیف سفیر ملا محمدعمر در اسلام‌آباد هم در کتابی که چندین سال قبل به زبان انگلیسی نوشته، آورده است که لشکر طیبه پس از عقب‌نشینی طالبان از کابل به رهبران این گروه پیشنهاد کرد که به شهرهای پاکستان بیایند و در پناه لشکر طیبه قرار بگیرند. حتا جنرال‌های پاکستانی هم روابط گسترده طالبان با جنگ‌جویان ضد هندی را افشا کرده‌اند. جنرال مشرف بارها در مصاحبه‌هایش تاکید کرده است که ستیزه‌جویانی که در کشمیر می‌جنگیدند نیز به گروه طالبان پیوسته‌اند. به همین دلیل است که هند نگران گفت‌وگوهای امریکا با طالبان است. برای پاکستان، عربستان یا امارات، امنیت مناطقی مثل کشمیر چندان اهمیت ندارد.
این هند است که نگران امنیت خودش است و به همین دلیل می‌خواهد در روند گفت‌وگوهای امریکا و کشورهای دیگر با طالبان دخیل باشد تا به نحوی تضمین امنیتی بگیرد.
حکومت ترمپ هم بر تقویت نقش منطقوی هند در اسناد رسمی امریکا تاکید کرده است. مثلاً در استراتیژی جنوب آسیای ارگ سفید که در اگست سال ۲۰۱۷ اعلام شد، آمده است که نقش هند در افغانستان و مجموع جنوب آسیا باید تقویت شود. برخی از دپلومات‌های امریکایی از هند به حیث عامل امریکا در حوزه هندو- پاسیفیک یاد می‌کنند.
ریکس تریلسون اولین وزیر امور خارجه حکومت ترمپ هم در سخنرانی‌ای در سال ۲۰۱۷ از هند به حیث متحد امریکا یاد کرده است. با آن که ترمپ در سخنان بی‌ربطش در روزهای اول ماه جنیوری سال جاری عیسوی، نقش هند در افغانستان را به استهزا گرفت، ولی حکومت امریکا و سندهای رسمی این کشور، هند را متحد ایالات متحده معرفی می‌کنند. به همین دلیل است که زلمی خلیل‌زاد به دهلی نو می‌رود تا به مقام‌های هندی در مورد گفت‌وگو با طالبان توضیح بدهد.
اگر هندی‌ها هم‌چنان بر حضور دپلومات‌های‌شان در گفت‌وگو با طالبان تاکید کنند، روشن نیست که ایالات متحده به این درخواست چه پاسخی خواهد داد. پاکستان مخالف سرسخت حضور دپلومات‌های هندی در گفت‌وگوهای طالبان با نماینده‌گان کشورهای دیگر است. پاکستان نمی‌خواهد هند نقش پُررنگ در روندی داشته باشد که هدف از آن پایان جنگ افغانستان است. جنرال‌های پاکستانی سیاست حمایت از طالبان را پروژه ضد هندی تعریف می‌کنند که هدف از آن خنثا کردن نفوذ جمهوری هند در افغانستان است. آنان حتا خواستار محدود شدن روابط قونسولی و دپلوماتیک کابل و دهلی نو هستند. اسلام‌آباد حتا در دهه نود مخالف حضور هند در نشست‌های کشورهای منطقه برای بررسی اوضاع افغانستان بود. گره کور دیگر روابط پر تنش قطر و عربستان است. عربستان نمی‌خواهد قطر نقش مهم در روندی داشته باشد که هدف از آن پایان جنگ افغانستان است. تا هنوز به درستی روشن نیست که خلیل‌زاد چگونه این گره‌ها را باز خواهد کرد.
