چرا آمریکا مجبور است به پاکستان باج بدهد؟!

از چند ماه پیش روابط واشنگتن با اسلام آباد به دلیل اتهام “حمایت بخشی از نظامیان و نیروهای اطلاعاتی این کشور از تروریزم” متشنج شده است به حدی که یک سناتور آمریکایی گفته در برخورد با پاکستان باید تمام گزینه‌ها حتی گزینه نظامی را مدنظر داشت.

این جدال پس از حمله‌ طیاره‌های ناتو بر پوسته‌های مرزی پاکستان، شدت بیشتری به خود گرفته و با اقدام‌های متقابلی که صورت می‌گیرد، از این‌هم بدتر خواهد شد.

اکنون پاکستان راه‌های تدارکاتی ناتو را مسدود کرده و پایگاه شمسی را برای فعالیت امریکایی بسته است. امریکا نیز، در نخستین واکنش، میلیون‌ها دالر کمک به پاکستان را متوقف کرده و فرمانده نیروهای امریکا گفته که هیچ تضمینی از ادامه حمله‌ها وجود ندارد.

آنچه می‌تواند باعث بدبینی در مورد امکان بهبود روابط دو کشور باشد، این واقعیت است که روابط پاکستان و آمریکا هیچگاه به این سرعت تیره نشده است. افکار عمومی در پاکستان در روزهای گذشته به شدت علیه آمریکا تحریک شده و بسیاری از شهرهای بزرگ این کشور شاهد تظاهرات ضد آمریکایی میباشد. ناظران اعتقاد دارند گروه‌های افراطی بنیادگرا از این وضعیت بیشترین استفاده را می‌برند و قدرت گرفتن بیشتر آنها کمکی به عادی شدن رابطه‌ اسلام‌آباد و واشنگتن نمی‌کند.

به عقیده برخی کارشناسان مسائل سیاسی قرن بیست و یک به هیچ وجه قرن آمریکا نبود، به گونه ای که میتوان گفت آرزوهای آمریکا در پاکستان و افغانستان مدفون شده است. هم اکنون آمریکا و ناتو با بحران ژئوپلتیکی، سیاسی و نظامی در منطقه مواجه شده‌اند و هیچ راهی برای خروج از این بحران پیش‌رو ندارند.

مقامات کاخ سفید برای حل مشکلات موجود در افغانستان چندان نگرانی مهمی ندارند زیرا نه دولت مقتدری وجود دارد که از آنها بابت عملکردشان بازخواست نماید، نه معضلی که برایشان قابل حل نباشد. اما موضوع پاکستان کمی متفاوت است و باید با احتیاط بیشتری حل و فصل گردد. نمونه بارز آن این است که اگر آمریکا توان رویارویی با پاکستان را داشت هیچگاه پایگاه شمسی را با چنان خفت و خواری و با چنان عجله‌ای ترک نمی‌کرد.

آمریکا به چند دلیل ذیل نمی تواند در برابر خواسته های پاکستان مقاومت کند و در برخی جاها مجبور به باج دهی می شود. عمده این دلایل بدین شرح می باشد:

تدارکات ناتو در پاکستان بلوکه شده و نیروهای آمریکایی و ناتو مجبورند به خاطر کمبود سوخت در فصل زمستان عملیات‌های نظامی خود را متوقف کنند.

حکومت “حزب مردم پاکستان” با خروج زرداری از این کشور دچار آشوب شده و آمریکا حالا باید با ارتش مستحکم پاکستان روبرو شود.

در صورت ادامه نارضایتی ها تدارکات ناتو در پاکستان هر روز مورد حمله بیشتر قرار می‌گیرد. حتی این احتمال وجود دارد که مسیر هوایی آنها در پاکستان نیز مسدود شود.

پاکستان می‌تواند تدارکات موجود آمریکا و ناتو را در خاک این کشور توقیف کند.

ارتش پاکستان آماده جنگ است و آمریکا پیش از وارد شدن به جنگ با یک کشور هسته‌ای مسلمان باید صدها بار درباره آن فکر کند.

مواجهه کشورهای ناتو با بحران اقتصادی نیز باعث ایجاد یک هرج و مرج پیش بینی نشده در منطقه یورو شده است. لذا آمریکا برای کمک گرفتن از متحد پاکستان یعنی چین، باید کمی محتاطانه تر رفتار کند.

این چند دلیل بود از دلایلی که باعث شده پاکستان همچنان متحد استراتژیک آمریکا در آسیای میانه باقی بماند و به دلیل داشتن این موقعیت از واشنگتن امتیازهای چشمگیری بگیرد.

بنا بر همین دلایل نمی توان به این آسانی قبول کرد که مقامات آمریکا با این تهدیدات خود قصد جدایی از پاکستان را دارند و احتمال اینکه اسلام آباد به عنوان متحدی قدیمی هدف پنهان دیگری را در سر می پروراند، بسیار زیاد است.

لذا با توجه به سابقه روابط میان این دو کشور اگرچه شاهد نوعی تغییر هستیم، اما تجربه نشان داده که چنین حوادثی نمی تواند روابط دو جانبه را بر هم بزند و تغییری در روابط استراتژیک اسلام آباد- واشنگتن به وجود بیاورد.
اما آنچه به واقعیت نزدیکتر است ، قربانی شدن پاکستان در میانه جدالی است که خود باعث ایجاد آن گردیده است.
جدالی که اینکه پاکستان را بعد از افغانستان به عنوان قربانی دوم سیاست های امریکایی بدل کرده است. تا جایی که زرداری را با سکته مواجه ساخته و گروه های افراطی که به کمک آمریکا و عربستان تحت پوشش سازمان استخباراتی پاکستان بوجود آمده بودند ، اینک بلای جان این کشور شده بیش از پیش زمینه رشد انان فراهم آمده است.

پاکستان قربانی دوم سیاست های آمریکایی در منطقه است.