در اصل نه زبانم مجل آنرا دارد که درمورد آتی چیزی بگوید و نه دستم مجال آنرا دارد که چیزی بنویسد. اما منحیث یک جوان افغانستانی خود را مسؤول میدانم که باید بعضی واقعیت هارا تا حد توان با دوستان در میان بگذارم. زیرا هنوز چندی نمیشود که مردم ستم دیده و مظلوم افغانستان یک دورهء تاریک و غیر قابل ملاحظه را در پشت سر گذاشتند. هنوز هم درد و رنج آن در رگ و پست جوانان بالاتر از سن پانزده ساله وجود دارد. طوریکه از جملات فوق نیز فهمیده میشود از دوران طالبان بحث میکنم. بلی، حوادث آن دوران را خوب به یاد دارم. چهره های شلاق بدست طالبان هنوز هم بعضاً در مقابل چشمانم می آید. آن صداهای مظلومانهء بعضی مردان وطنم هنوز هم گوشم را به لرزه در می آورد. زمانیکه یا د از آن روزها میکنم باخود میگویم هیچ باورم نیست که ما مردم افغانستان همچو یک حالتی را سپری کرده باشیم – اما تاریخ بیانگر این میباشد- زمانیکه در جاده و کنار شهر قدم میزدم حالت روحی و اقتصادی اکثر مردم را خراب میدیدم که این خود مرا نیز متأثر میساخت.
به هر حال بعد از چند مدتی حادثهء مرموز و پلان شدهء یازدهء سپتامبر بوقوع پیوست که این فرصت آنرا به امریکا مهیا ساخت که از سالهای قبل خیالش را میکرد و آن هم داخل شدن به افغانستان.
بعد از یک سلسله مذاکرات و نشستها توافق به عمل آمد که امریکا میخواهد ریشهء تروریزم را از بین ببرد. از اینکه افغانستان مرکز آنها بشمار میرود باید در قدم نخست امریکا داخل افغانستان گردد.
خلاصه اینکه امریکا وارد افغانستان شد. اینجا بود که در هرگوشهء کشور جهت از بین رفتن طالبان گویا عیدی برپا شد. حالت روحی مردم ما خیلی خوب شد. چونکه آنها آزادی اندیشه و آزادی انسانی شانرا بدست آوردند. تقریباً همهء مردم قهرمان و پاک نیت افغانستان به امریکا جهت همکاری اش در این راستا تشکری نموده و از آن به ستایش یاد میکردند. اما دیری نشد که ملت افغانستان هدف امریکا را دانسته و به آن جبهه گرفتند- اکثر مردم چنان نمودند؛ طبعاً که یکعدهء محدود هنوز هم مفتون امریکا و کارکردهایش میباشد- کار جالب اینجاست که یک کشور قدرتمند و ثروتند چون امریکا ده سال قبل بخاطر از بین بردن یک شبکه سر بر افراشته مصارف زیادی را در این راستا به خرج رساند حال چطور ممکن میباشد که امریکا طالبان را به رسمیت بشناسد. هدفم موضوع قطر میباشد. آنطوریکه همه میدانید در این اواخر بعضی شایعاتی وجود دارد که طالبان میخواهند دفتر سیاسی خویش را در کشور قطر باز کنند.
سوالم از دولتمردان امریکا و نظیر آن اینست که آیا شما بخاطر از بین بردن طالبان داخل خاک افغانستان نشده اید؟
آیا شما وعدء آنرا نمیدادید که ما بعد از شکست طالبان افغانستان را ترک مینمائیم؟
آیا شما کسانی نبودید که بخاطر حمایت از حقوق بشر داخل افغانستان شده باشد؟
اگر جواب شما در مقابل پرسشهای فوق مثبت باشد، پس چطور ممکن میشود که امروز تو امروز برعلاوء آنکه مذاکره با آنان را قبول نموده ای اکنون با قبول نمودن دفتر رسمی آنها ،رسسمیت ایشانرا نیز قبول میکنی. اگر طالبان یک گروه تروریستی باشد تو که رسمیت آنها را قبول میکنی نیز تروریست بشمار میروی؛ و اگر طالبان تروریست نباشند پس تو و امثال تو چرا به بهانهء تروریزم داخل خاک افغانستان شدید؟
چرا شما سبب از بین رفتن هزارها جوان ما -هم از طبقهء ذکور و هم از طبقهء إناث- شدید؟ آیا شما حساب اینرا نکرده اید که روزی شما هم به چنین بلایی مبتلا خواهد شدید؟
دوستان عزیز! اینرا خوب به یاد داشته باشید که نه امریکا دشمن طالبان میباشد و نه کدام کشور دیگری. هرکس در غم منفعت خود است و همچنان امریکا میخواهد که “نه سیخ بسوزد ونه کباب” اما ما و شما نباید چنان فرصتی را مهیا کنیم که همچو ممالک به خاک مقدس ما تجاوز کند. اگر با جسور و واقع بینانه یکبار به حالت کنونی امریکا نگاه کنیم خواهیم دریافت که امریکای امروزی امریکای سابق نیست. روز به روز قدرت و نیرو اش کم میشود. اما متأسفانه ما خود امریکا را در چشم خود بزرگ نشان میدهیم. همینجاست که ما اکثراً مغلوب میگردیم.
من منحیث یک جوان افغانستانی این منافقی امریکا را برایش تبریک میگویم.
منبع: افغان پيپر
