گزارش آسوشیتدپرس از وضعیت دردناک آوارگان جنگ بلخاب

آریانا نیوز: آسوشیتدپرس گزارش داده که با وجود تلاش‌های آژانس‌های مددرسان سازمان ملل، این نهادها نتوانسته‌اند به همه آوارگان جنگ بلخاب دسترسی پیدا کنند، زیرا بسیاری از آنها هنوز در کوه‌ها استند…

نورعلی، مسوول یک تیم سیار یونیسف می‌گوید به دلیل دشوارگذر بودن راه، حیوانات قادر به عبور نیستند.

او گفته است ما حتی بعد از پنج و نیم ساعت پیاده‌روی نتوانستیم به محلی که افراد متواری پناه گرفته‌اند، برسیم.

هنگامی که طالبان و افراد مولوی مهدی جنگ در ولسوالی بلخاب را آغاز کردند، زهرا و خانواده‌اش از ترس جنگ به کوه فرار کردند. آنها با هزاران خانواده دیگر برای روزهای متمادی مسیر پر صخره‌ای را پیاده طی کردند و مطمین نبودند چه سرنوشتی در انتظارشان است، فقط می خواستند از جنگ فرار کنند.

زهرا و خانواده‌اش می‌گویند که نمی‌دانند دوباره به خانه و کاشانه‌شان در ولسوالی بلخاب ولایت سرپل، برخواهند گشت یا نه.

زهرای ۳۵ ساله که به دلایل امنیتی این نام مستعار را انتخاب کرده، گفت: ما نمی‌خواستیم به دام بیفتیم. ممکن بود همه ما کشته شویم.

خانواده زهرا از جمله هزاران نفری استند که از درگیری بین طالبان و جنگجویان وفادار به مولوی مهدی مجاهد، رییس پیشین استخبارات این گروه برای بامیان، گریختند.

به گزارش اسوشیتد پرس قومیت، فرقه‌گرایی مذهبی و زغال سنگ در مرکز این جنگ قرار دارد.

نعمت‌الله بیژن، تحلیلگر سیاسی مستقر در آسترالیا می‌گوید: همه این عوامل با هم در به راه انداختن درگیری‌ها نقش دارد.

مجاهد، یک هزاره، در سال ۲۰۱۹ به طالبان پیوست و بلافاصله پس از به دست گرفتن قدرت توسط این گروه به حیث رییس استخبارات بامیان منصوب شد.

آسوشیتدپرس گزارش می‌دهد که تقرّر مجاهد در ابتدا به حیث حمایت از ادعای طالبان مبنی بر فراگیرتربودن برای غیرپشتون‌ها تلقی می‌شد، اما به زودی او در مقابل طالبان ایستاد.

در حالی که جنگ در بلخاب تنها چند روز به طول انجامید، سازمان ملل می‌گوید که حداقل ۲۷ هزار نفر را آواره کرد که تقریباً همه آنها هزاره‌اند.

آوارگی این شمار مردم، بحران بشری دیگری در این منطقه ایجاد کرده است که اکنون آژانس‌های امدادی در تلاش برای مقابله با آن استند.

زهرا که خانواده‌اش نزدیک به دو هفته پیش در یک مسجد در بامیان جابه‌جا شدند، گفت: ما با شکم خالی می‌خوابیدیم و صبح‌ها از خواب بیدار می‌شدیم و دوباره به راه می‌افتایم.

او می گوید که همه از فرط خستگی و گرسنگی مریض بودند.

خانواده برات‌علی سبحانی، یکی دیگر از باشندگان بلخاب نیز در همین مسجد پناه گرفته‌اند.

او می‌گوید: ما چیزی با خود نداشتیم. فقط با کالا‌هایی که پوشیده بودیم از جنگ فرار کردیم.

خانواده هفت نفره او – از جمله پنج فرزند – چهار روز پیاده‌روی کردند تا اینکه چوپانی آنها را به یک مسجد برد.

سبحانی گفت: او ما را نجات داد. ما چیزی نداشتیم. فکر می‌کردیم احتمالاً می‌میریم.

در محله شهر دزدان چشمه در بامیان، نجیبه میرزایی روزها را صرف تداوای کسانی کرده است که از بلخاب گریخته‌اند.

میرزایی، رییس یک شفاخانه محلی گفت که بسیاری از افراد متواری از جنگ، زنان حامله استند که از مریضی‌های مختلف رنج می‌برند.

عنایت‌الله خوارزمی، سخنگوی وزارت دفاع طالبان می‌گوید که مولوی مهدی و پیروانش در بلخاب به کوه‌ها گریخته‌اند و جنگ متوقف شده است.

اما عفو بین‌الملل نیروهای طالبان را به کشتار افراد ملکی در آنجا متهم کرد؛ اتهامی که طالبان آن را رد می کند.

مردی که خواست نامش فاش نشود، گفت: مردم ترسیده‌اند؛ به همین دلیل هنوز در کوه‌ها استند.