پیشنهاد صلح پاکستان تاکتیکی است

پاکستان کشوری است که مرز بزرگی با کشور ما دارد. این کشور همواره عامل بزرگ جنگ و مداخلات در افغانستان به حساب می آمده است. آشوب هایی که پاکستان ایجاد می کرده از راکت پراکنی ها تا حمایت مخالفان مسلح افغانستان است. حالا حکومت جدید افغانستان در تلاش با صلح بااین کشور است. آیا پاکستان به وعده خود صادق است؟ چه چیزی این کشور را تشویق به پروسه صلح می کند؟

سخی منیر استاد دانشگاه در برنامه «تحول» گفت: بحث صلح در افغانستان بحث کلان منطقه ای است. جنگ و صلح در افغانستان توسط جهانیان تعیین می شود. در شرایط فعلی در واقع نوعی حرکت از اصل تقابل و اصل تعامل شروع شده است. در اینجا ما مجبوریت های خود را و پاکستان،منطقه و جهان مجبوریت های خود را دارند. برای اولین بار است که برای افغاستان شرایط صلح اینچنین به وجود آمده است و اگر کشور بتواند آن را مدیریت کند می تواند به صلح دست یابد. چیزی که در اینجا مشکوک است این است که ما صلح ملی، صلح استراتژیک، صلح سیاسی یا صلح موقتی را می خواهیم؟ در تعریف این صلح ها باید چهره جنگ را تعریف کنیم.

وی در ارتباط با نوع جنگ و صلح در کشور اظهار کرد: زمامداران افغانستان به سوی صلحی ملی و صلحی که تاکتیکی نباشد حرکت کرده اند. جنگی که در جامعه ما جریان داشته جنگی چریکی، استخباراتی و ابزاری است. جنگی است که بر ما تحمیل شده است. خوش بینی کسانی که در راس حکومت قرار دارند این است که پاکستان که عامل بزرگ جنگ در افغانستان بود حالا در وضعیتی قرار دارد که ناچار به گفتگوی صلح است. صلحی که پاکستان برای ما پیشکش می کند صلح تاکتیکی است.

سخی منیر گروه های افراط گرا را چنین تعریف می کند: ماهیت جنگی که ما در طی چند دهه به آن گرفتار هستیم استخباراتی است. طالب سیستمی تسلسلی بود، القاعده سیستمی شبکه ای بود، داعش هم سیستمی چتری است. حالا طالبان بر اساس استراتژی های کلان کنار زده شده اند. بسیاری از این گروه های طالبان و القاعده از کنترل پاکستان و جهان خارج شده اند. داعش گروهی است که چتر کلانی در کشورهای مختلف ایجاد کرده و پروژه ای برای آسیای میانه است.

استاد دانشگاه در ارتباط با رابطه افغانستان با هند گفت: هندوستان کشوری است که امروزهیچ نیرویی نمی تواند آن را به حاشیه بکشاند چرا که کشوری است که با ثروت عظمیم نقدی و نجومی و باریک بینی های سیاسی، اگر کسی بخواهد آن را در معادلات جهانی جدا بسازد باز هم تمام تصمیمات جهانی براساس خط و مشی هندوستان گرفته می شود. پس کشور ما به هیچ وجه نباید ارتباطات خود را به خاطر ارتباط با پاکستان قطع و یا حتی کم نماید.

وی در خصوص خواستهای افغانستان و پاکستان از همدیگر در مذاکرات صلح عنوان کرد: افغانستان می خواهد که به صورت آسان و بلامانع به دریا راه پیدا کند، به بندر گوادر و بندر کراچی راه پیدا کند، ترانزیت آزاد برای افغانها داده شود، مداخله پاکستان در افغانستان تمام شود، مخالفین مسلح در افغانستان تحرک نداشته باشند، افراد مجرم به جنایات جنگی باید به حکومت افغانستان تسلیم داده شوند. در مقابل پاکستان فراموش کردن خط دیورند، استفاده مشترک از آبهای افغانستان، قرارداد استراتژیک در قسمت سیاسی، اقتصاد و فرهنگی و تحت کنترل در آوردن نظارت روابط افغانستان با هندوستان را می خواهد. این ها بهاهایی است که در مقابل صلح باید پرداخت کنیم.