مناطق سبز امنیتی و هزار معمای بی پاسخ!!

آریانا نیوز: انتحار کننده گان از چه طریقی وارد مناطق سبز امنیتی می شوند؟ چه کسی در پشت این ماجرا قرار دارد؟

احمد سعیدی، آگاه مسایل سیاسی در پروگرام راه حل گفت: عامل این جنایت ها که هر روز در سرزمین ما رخ می دهد، به سه اصل عمده برمی گردد. یک، بی پروایی جامعه جهانی که در راس آن امریکا قرار دارد. که به خاطر تحکیم صلح و مبارزه با تروریزم به افغانستان آمدند و حکومت افغانستان هم قرار داد امنیتی ننگین بالا بلندی را در در اول حاکمیت خود با آنها امضا کرد. دوم، مداخله زیاد و بی شرمانه همسایه های شرقی و غربی ما در امور افغانستان، بخصوص از جانب پاکستان و عدم جلوگیری از آن و در برخی جاها همکاری با آنها. سه، بی کفایتی و زد و بندهای خاینانه در داخل مهره های نظام به نفع تروریزم، طالبان و جنایتکاران.

وی افزود: اینها همگی یکی پس از دیگری دست به دست هم داده تا مردم بیگناه و مظلوم ما هر روز کشته شوند. این حاکمیت وحدت ملی، بسیار بزدلانه و خاینانه در سرنوشت مردم افغانستان عمل می کند.

سعیدی، امریکا را مسوول ناامنی های افغانستان می داند و می گوید: ما با امریکا قرارداد امنیتی داریم، خون هایی که امروز ریخته است، را امریکا باید پاسخگو باشد چرا که در قرارداد امنیتی مسوول برقراری امنیت در افغانستان شده است. متاسفانه مسوولیت کشور ما را آدمکی به نام اشرف غنی و مترسک دیگری به نام عبدالله دارند. اینها مسوولیت دارند که قرارداد امنیتی را که با امریکا، امضا کرده اند بگویند که مواد این قرارداد چه شد؟ در ماده شش این قرارداد گفته شده است که وقتی افغانستان مورد تجاوز امنیتی قرار می گیرد، امریکا مکلفیت پیدا می کند، به دفاع از ارزش ها و معیارهای حقوقی مردم افغانستان، چه مسلحانه و چه غیر مسلحانه بپردازد. این قرارداد در کجا است؟ حوادث رخ می دهد مسوولان در کجا استند؟ آیا ما مردم افغانستان باید به این قناعت کنیم که اشرف غنی پیام تسلیت می دهد؟ من هم می توانم پیام تسلیت بدهم. ما با پیام تسلیت چه کنیم؟ آیا شهیدان ما برمی گردند؟ زخمی های ما خوب می شوند؟ خسارات ما درست می شوند؟

این آگاه سیاسی، حکومت را دست نشانده و گوش به فرمان امریکا می داند و می گوید: حکومت های ملی و مردمی که با رای مردم روی کار آمده اند، به کارهای ملی و منافع ملی دست می زنند اما حکومت های مزدور و دست نشانده بیگانگان مانند رهبران حکومت وحدت ملی، از اینها نباید توقعی داشت. چرا که هر دهلی را که بادارانشان می زنند اینها هم می زنند.

وی افزود: حالا امریکایی ها در مقابل این ناامنی ها مسوول استند و باید به رهبران حکومت وحدت ملی پاسخگو باشند اما رهبران حکومت وحدت ملی هیچ حرف درشتی به امریکایی ها نمی زنند. اگر جرات ندارد که به امریکایی ها چیزی بگویند حداقل بگویند که ما نمی توانیم در مقابل آنها حرف بزنیم و حکومتی دست نشانده و مزدور استیم تا مردم تکلیف خود را بدانند.

سعیدی، افراد داخلی راشریک در این حادثه می داند و می گوید: امکان بسیار بالایی وجود دارد که نیروهای امنیتی خود در این حادثه دخیل باشند. یک تانکر فاضلاب در محل حادثه می آید و ساعت ها ایستاده است دریور هم ندارد و هیچ کس هم از آن پرسان نمی کند که مسوول این موتر در کجا است و این موتر به کجا می رود؟ وقتی که تجمع مردم در این ساحه زیاد می شود توسط ریبوت کنترول از راه دور انفجار داده می شود. حالا وقتی که ما امروز با موتر خود از آنجا رد می شویم درده جا تلاشی می شویم. اما از این موتر کسی نپرسید که این تانکر به کجا می رود و چرا هیچ سرنشینی ندارد. این موضوع فقط ضعف نهادهای امنیتی را نمی رساند بلکه شراکت در این انفجار را می رساند. من بر این عقیده استم که برخی مسوولان امنیتی در چنین حادثاتی پول های کلانی از دشمنان مردم افغانستان به آنها می رساند و در این جنایت هولناک شریک هستند.

وی، ادامه داد: صدها جنایتگار دست شان تا به بازو به خون مردم افغانستان آغشته است که در محابس افغانستان به سر می برند اما اشرف غنی امر اعدام آنها را امضا نمی کند. یک تعداد جنایتکاران دیگر در راس رهبری افغانستان، طالبان را برادر خود خطاب می کنند اینها هم خاینان ملی و فروخته شدگانی بیش نیستند. تقبیحی هم که آنها از دورن ارگ می کنند از این انفجارها، رذیلانه و خاینانه است. کاری که خود در آن شریک هستند را تقبیح می کنند؟ بدتر از همه اینکه سخنگوی رییس جمهور با کمال خونسردی می گوید که این حادثه اول نیست ما انتظار حوادث دیگری را هم داریم. اگر این انتظار وجود دارد حتما در آن دست داریدو خبر هم از آن دارید. در این حکومتی شرم و ننگ و شرافت و عزت، مسوولیت، حرمت و ارزش خون انسان ها وجود ندارد روزگار مردمش از این بدتر است.

وی، بر حاکمان افغانستان نفرین فرستاده و گفت: ای کاش شهدای این انفجار از فرزندان اشرف غنی و عبدالله می بود. این کاش زخمی های این انفجار از خانواده آنها می بود و از مردم بی نان و مظلوم ما نمی بود. مردم باید حشر شوند و راه حلی پیدا کنند و گرنه تا به آخر باید از این وضعیت رنج ببریم. امروز افغانستان به زمینی تبدیل شده است که قبری برای مرده ها نمانده است. در شفاخانه ها جایی نیست و کفنی باقی نمانده است. بدون دسترسی و شراکت این حاکمیت در چنین حادثاتی، این حادثه ها هرگز انجام نمی شود.