طالبان بدون حمایت چینی ها نابود می شدند

منابع خبری اعلام کردند که ایمل فیضی سخنگوی حامدکرزی در سخنانی اذعان داشته که در جریان سال‌های گذشته سازمان اطلاعات پاکستان زمینه سفر هیات طالبان به برخی از کشورها را فراهم کرد که سفر هیات طالبان از قطر به چین در ماه نوامبر سال 2014 میلادی، یکی از آنها بود.

براساس گفته های فیضی تاکنون هیچ هیاتی از طالبان به تنهایی به چین سفر نکرده بلکه این سفرها تحت رهبری و مدیریت مسوولان سازمان اطلاعات پاکستان و با هدف امتیازگیری و توسعه تعامل اسلام آباد و پکن انجام شده است.

هرچند ایمل فیضی مدعی است که چین همواره حکومت افغانستان (شخص رییس جمهور کرزی) را از این سفر‌ها و مذاکرات مطلع می‌نموده ولی همواره مقامات چینی تاکید داشته اند که این سفرها مطبوعاتی‌ و رسانه ای نشود.

ماجرای داد و ستد چین با طالبان مربوط به امروز و دیروز نیست. طی تمامی این سالها که ملاقات های آمریکا و اروپا با طالبان با خط درشت به چشم می خورد، داد و ستد چین با این گروه در پشت پرده جریان داشت. حتی در 11 سپتامبر سال 2001 در لحظاتی که برج های تجارت جهانی در نیویورک مورد حمله قرار می گرفتند، یک هیات چینی برای امضای قرار داد تجارتی در کابل با طالبان نشسته بود.

بعد از سقوط نظام طالبان باز هم چین روابط پنهانی خود را با شورای کویته حفظ کرد به نحوی که در کنار پاکستان، چین تنها کشوری به شمار می رود که تماس خود را با طالبان ادامه داد. این روابط میان پکن و طالبان به حدی روشن و واضح بوده است که طی دو سال گذشته مقامات چین بارها در صحبت با آمریکایی ها از تماس های خود با طالبان کاخ سفید را مطلع ساخته اند.

روابط چین با طالبان در سال های 1990 بیشتر به نگرانی چین در مورد حرکت های آزادی خواهی مسلمانان ایغور در چین رابطه داشت. چین ترس داشت که مبدا حکومت طالبان در کابل از این حرکت حمایت کند. در یک ملاقات در ماه دسامبر سال 2000 در قندهار، رهبر طالبان ملا محمد عمر به سفیر چین لو شولین اطمینان داد که به هیچ گروهی اجازه نخواهد داد که از خاک افغانستان بر علیه کشور های دیگر عملیات انجام بدهد. در مقابل ملا محمد عمر از چین خواست که حکومت اش را به رسمیت بشناسد و در برابر تحریم های سازمان ملل متحد علیه طالبان از حق وتوی خود استفاده کند هرچند که هیچ یک از طرف ها خواست های یکدیگر را عملی نکردند اما دو طرف به این نتیجه رسیدند که می توانند داد و ستد تجارتی داشته باشند.

سفیر طالبان در اسلام آباد در آن وقت گفته بود که سفیر چین در اینجا تنها شریک خوبی می باشد که روابط نزدیک را حفظ کرده است. بعد از سقوط حکومت طالبان، منابع در پاکستان می گویند که رهبران طالبان به این نظر هستند که به اندازه ی کافی دشمن دارند و نباید روابط خود را با چین هم متشنج بسازند.

چین هم بخاطر اینکه مبدا اهداف این کشور در داخل چین و یا اتباع و سرمایه گذاری های آن در خارج مورد حمله افراطگرایان قرا نگیرد، یک نوع تماس را با طالبان حفظ کرد.

شاید با توضیحات فوق بیشتر معلوم شود که چرا طالبان طی این سیزده سال کاری به کار نیروهای چینی نداشتند. چین کشوری است که منافع بزرگ اقتصادی، سیاسی و امنیتی خود را با هیچ چیزی عوض نمی کند و برای رسیدن به مقاصد خود با هر گروه و هر حکومتی اهل گفتگو و معامله است خواه در راس این حکومت اشرف غنی قرار داشته باشد و خواه طالبانی که در امنیت این سرزمین موثر هستند.

حتی چینی ها نشان دادند که این موضوع برای آنها آنقدر اهمیت دارد که موضوع رابطه ی پنهانی خود با طالبان را نیز به گوش مقامهای کاخ سفید رساندند بدون توجه به اینکه بهانه ی حضور غربیها در کشور ما همین طالبانی هستند که چین با آنها مراودات پشت پرده دارد به نحوی که شاید بعدها با به دست آوردن مدارک بیشتر اثبات ساخت که طالبان بدون حمایت چینی ها نابود می شدند!