دولت هنوز برنامه ای برای صلح ندارد

صلح پروسه ای است که سالهای بسیاری سیاستمداران در افغانستان با آن درگیر بوده اند. پاکستان کشور مهمی است که می توانست در این پروسه کشور ما را یاری کند اما تا به حال چنین اتفاقی نیفتاده است. در دوره حکومت جدید پاکستان تغییر موضع داده و تمایل زیادی به این پروسه نشان می دهد. آیا می شود به این تغییر وضعیت امیدوار بود تا کشور از این وضعیت آن هم به دست پاکستان بیرون بیاید؟

پروتو نادری فعال مدنی در برنامه «فراخبر» گفت: صلح وقتی در جنگها به وجود می آید که جنگ به بن بست برسد. همانطور که جنگ زمانی به وجود می آید که دیگر دیپلماسی بین دو گروه و دو کشور به بن بست می رسد. تصور من این است که طالبان هنوز به چنین باوری دست نیافته اند. درمورد پاکستان نگاه ما به گونه ای بوده است که همیشه گفتار و دادن وعده زیاد بوده اما در عملکرد صادق نبوده اند. حالا وضعیت منطقه به گونه ای است که پاکستان هم درگیر مشکلاتی شده و آن آتشی را که برافروخته بود دامنگیر خودش شده و از طرف دیگر پیدا شدن داعش در کشورهای عربی وضعیت را در منطقه ناآرام ساخته است.

پاکستان در زمان حکومت کرزی با راکت پراکنی در کنر می خواست به جهان نشان بدهد که هسته های تروریزم در پاکستان نیست بلکه در افغانستان است اما حالا با توجه به وضعیتی که در کشور خودش به وجود آمده دیگر نمی تواند به این کار ادامه دهد.

وی در مورد علت تمایل پاکستان به پروسه صلح عنوان کرد: پاکستان در ماههای اخیر صدمه های سنگینی از بنیادگرایی دیده است. با آمدن حکومت وحدت ملی صفحه سیاسی تازه ای در افغانستان باز شده است. رییس جمهور قبلی پاکستان به این موضوع اعتراف کرد که در گذشته از طالبان حمایت می کرد چرا که رییس جمهور قبلی با هند که دشمن پاکستان محسوب می شود ارتباط خوبی داشت و حالا که اشرف غنی سیاست نزدیکی با پاکستان را پیش روی گرفته و کمکهای هند را به حالت تعلیق در آورده آنها نیز تغییر موضع داده و تمایل به صلح با افغانستان دارند.

نادری در ارتباط با چگونگی پروسه صلح عنوان کرد: جنگ در افغانستان جنگ پیچچیده ای بوده است. بنابراین پروسه صلح نیز باید همه جانبه و برنامه ریزی شده باشد این فقط پاکستان نیست که می تواند صلح را بیاورد و فقط این کشور نیست که در این موضوع دخیل است. کشورهای همسایه، نیروهای استخبارات و جهان همه در این موضوع دخیل هستند و پروسه صلح باید با توجه به این موضوع پیش برده شود.

وی در خصوص مشکلات حکومت در پروسه صلح گفت: مشکلی که دولت وحدت ملی دارد این است که هنوز برنامه و درک واضحی از پروسه صلح ندارد. همانطور که در رسانه ها مشاهده می کنیم تعریف مشخصی از دشمن وجود ندارد و هر کدام از اعضای حکومت تعریف متفاوتی از آن می کنند. این می تواند بزرگترین نقطه ضعف دولت وحدت ملی باشد.

این فعال مدنی در مورد شرایط موفقیت در پروسه صلح اظهار کرد: ظاهراً رییس جمهور به یک سلسله مشورت ها آغاز کرده اند ولی در باره موثر بودن اینگونه مشورت کردن ها، جای تردید است. چرا که با کسانی در این زمینه مشورت می شود که در گذشته خود آنها عامل جنگ بوده اند. در پروسه صلح نهادهای مدنی باید جمع شوند وبا تانی و تفکر طرحی را مطرح کنند چرا که ما نیاز به مکانیزم صلح داریم. چرا که مهم شیوه های رسیدن به صلح است. دولت باید از تجربه های ناکام گذشته درس بگیرد. مهم ترین مساله این است که باید برنامه های مشخصی مطرح همه جانبه شود ولی یک نکته را باید در نظر داشت که دولت حق ندارد که صلح موقتی و کاذب را بیاورد. به این معنی که با قربانی کردن یک سلسله دست آوردهای دوره های گذشته صلح را بیاورد. به طور مثال با قربانی کردن حقوق زنان و با قربانی کردن آزدی بیان و این طور مسایل صلح را بیاورد. چرا که صلح کاذب می تواند آغاز جنگ دیگری نیز باشد.