دولت قادر به مهار کردن بازی ها نیست

نه ماه از حکومت وحدت ملی گذشت و متاسفانه بر خلاف تبلیغاتی که برای این دولت از جانب دو رهبر انجام می گرفت کشور میدان جنگ شد، وضعیت اقتصادی رو به وخامت گرایید و روابط با کشورهای دیگر به سوی افراط و تفریط کشیده شد. به خاطر روابط با پاکستان هندوستان به حاشیه کشانده شد و به خاطر روابط با عربستان ایران به حاشیه رفت. جدای از همه این مشکلات به وجود آمده در این نه ماه، این حکومت تا هنوز نتوانسته است اختلافات میان خود را رفع کند تا بعد از آن بتواند برنامه ای مدون برا کشور داشته باشد.

احمدولی مسعود موسس و طراح کنفرانس آجندای ملی در برنامه «تحول» گفت: حکومت و رهبری در افغانستان بسیار ضعیف است. دو تیم هنوز بعد از نه ماه نتوانستند راهی برای همکاری پیدا کنند. در بسیاری از موراد گرچه دو تیم می خواهند همکاری خود را نشان بدهند اما همکار نیستند. وقتی آنها نمی توانند از دو تیم دولتی یکدست بسازند، چطورمی توانند آرای مردم و نخبگان را با هم داشته باشنددر ابتدا دو رهبر ادعا می کردند که در تیم هایشان افراد نخبه فراوانی وجود دارد اما دیدیم که اینطور نبود و هر روز کشور به سوی بحران می رود.

وی در خصوص ضعف حکومت برای ایجاد دولتی قدرتمند اظهار کرد: در این کشور منابع استخباراتی زیادی وجود دارد و دولت نتوانسته است که منابع قدرت را در چارچوب دولت یکدست بسازد. این منابع بیکار نیستند و هر کدام در پی منافع مشروع و غیر مشروع خود در این کشور هستند. ما باید دولتی قدرتمند و قادر به مهار کردن تمام بازی ها داشته باشیم.

مسعود حکومت را ناموفق در بعد خارجی دانسته و می گوید: برخی معتقد هستند که حکومت در بعد سیاست خارجی موفق است من براین عقیده نیستم. درست است که روابط گسترده خارجی ایجاد کردیم اما اگر می خواهیم سیاست خارجی مدون داشته باشیم، سیاست خارجی ما باید بر اساس یک تعادل باشد که تنش ایجاد نکند. به طور مثال هم اکنون که روابط ما با پاکستان فوق العاده نزدیک شده است، هندوستان از این وضعیت ناراضی است. پروژه حاجیگگ خود را به حالت تعویق درآورده و ده میلیارد دالر سرمایه را از کشور خارج کرده است. چرا ما باید در سیاست های خود همیشه خلا به وجود آوریم و نتوانیم توازن و تعادل را در آن ایجاد کنیم.

وی راه ایجاد سیاست خارجی موفق را این گونه بیان می کند: قدم نخست برای ایجاد یک سیاست خارجی موفق این است که متکی به یک سیاست داخلی موفق ومتکی برمنافع ملی کشور باشیم. اگر این رویکرد را نداشته باشیم مطمیناً سیاست خارجی ما موفق نخواهد شد. در چهارده سال اخیر سیاست خارجی ما دچار روزمره زدگی و بر اساس سلیقه شخصی بود. درست است که روابط گسترده خارجی داریم اما در نبود یک سیاست خارجی موفق دستگاه دیپلماسی ما نتوانسته و نمی تواند افغانستان را آنچنان که هست به دنیا معرفی کند.

مسعود ادامه داد: افغانستان به عنوان یک کشور جهان سوم نیاز دارد که در رابطش با دیگر کشورها تعادل ایجاد کند و آن را حفظ نماید. خوب است دولت و پارلمان افغانستان تصمیم بگیرند که چه نوع سیاست خارجی برای کشور ما خوب است. این سیاست خارجی باید با توجه به بازی هایی که در منطقه ما صورت می گیرد تدوین شود.

وی در خصوص دلیل استقبال پاکستان از تفاهمنامه امنیتی گفت: پاکستان کشوری است که سالها پرورش تروریزم را برعهده داشته و همیشه باعث ایجاد ناامنی ها در کشور شده است. کشوری است که می خواهد در افغانستان دستی بالا داشته و در اینجاحکومتی دست نشانده داشته باشد تا بتواند از این طریق به اهداف خود برسد. چگونه می شود که یکشبه تغییر مسیر می دهد و پیشنهاد تفاهمنامه امنیتی را به افغانستان می دهد و از تمام اهداف خود دست می کشد. دلیل نرمش پاکستان این است که آن چیزی را که از طریق جنگ نتوانسته به دست آورد حالا می خواهد از طریق تفاهمنامه به دست آورد. رهبران افغانستان خودشان آن را دو دسته تقدیم کرده اند. با خود می گویند به اینجا می آیند و در امنیت افغانستان نفوذ می کنند و به راحتی به اهداف خود می رسند.

احمد ولی مسعود معتقد است حلقاتی در کشور وجود دارد که به نفع برخی کشورهای خارجی به خصوص پاکستان کار می کنند و افزود: مطمیناً حلقاتی وجود دارد که کار پاکستان را در کشور ما آسان می کند. اگر چنین نبود چطور امکان داشت که این تفاهمنامه امنیتی امضا شود و بخشی از دولت و ملت از آن خبر نداشته باشد. کسانی که این تفاهمنامه را امضا کرده اند همان هایی هستند که به نفع پاکستان و برای آن کار می کنند. تفاهمنامه برای این موضوع یک مثال است مشخص نیست که چه برنامه های دیگری وجود دارد که در خفا و دور از چشم دیگران انجام می شود و ملت از آن بی خبر می ماند. متاسفانه کسانی که در راس قدرت و دولت هستند به منافع ملی افغانستان فکر نمی کنند. بیشتر آنها فکر می کنند که حتما باید یک کشور خارجی از آنها حمایت کنند تا آنها همیشه در راس قدرت بمانند.

وی در پایان گفت: طرح من این است که مسایل صلح، مذاکره، نشست ها و تفاهمنامه ها از این حالت های پروژه ای بیرون شود و به پروسه های ملی تمام عیار تبدیل شوند. مردم افغانستان در جریان گذاشته شوند و به طور مخفی مذاکره انجام نشود. این کارها دشمن را جسورتر می سازد و به این بی اتفاقی های ما می خندند.