خشونت در کشور به عادت تبدیل شده است

خشونت موضوعی است که در کشور ما همیشه جزو داغ ترین موضوعات بوده است. در این میان سازمان عفو بین المللی از افزایش خشونت ها علیه زنان خبر می دهد و اظهار می کند که کسانی که حامیان حقوق زن در افغانستان هستند مورد سوء قصد قرار می گیرند. چرا خشونت علیه زنان وجود دارد؟ خشونت در کشور چه ابعادی دارد و برای رفع آن چه باید کرد؟

پرتو نادری پژوهشگر و نویسنده در برنامه «نگرش» گفت: این وضعیتی که حالا ما در آن به سر می بریم اصلاً راضی کننده نیست. دو روز مانده به سال نو یکی از فجیع ترین اتفاق ها در شهر کابل و آن هم در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری برای زنی اتفاق افتاد. این شرمساری بزرگی نه تنها برای دولت افغانستان و پولیس آن بلکه یک شرمساری بزرگ به مقیاس تاریخ برای هر شهروند افغانستانی است که چنین حادثه ای رخ داد.

وی در خصوص خشونت و سابقه آن در افغانستان اظهار کرد: با کمال تاسف از ده سال گذشته به این طرف ما سال به سال شاهد افزایش خشونت علیه زنان بودیم. ما در کشوری زندگی می کنیم که شاید از این نقطه نظر یکی از بدترین کشورهای جهان باشد و مساله حقوق بشری در افغانستان فقط این نیست که حقوق زنان نقض می شود بلکه در مجموع این جامعه از لحاظ حقوق بشری در شمار بدترین کشورهای جهان قرار دارد.

ما در افغانستان اساساً با روحیه ای خشن تربیت شده ایم. افغانستان همیشه سرزمین خشونت ها بوده است. در تحولات سیاسی بسیار خشن بوده و کشوری با جنگهای خونین بوده است. به همین دلیل انسانهایی هیجانی و خشمگین هستند. همیشه مشکلات خود را با خشونت حل کرده ایم، کودکان خود را با مشت و لگد خاموش کرده ایم، از کودکی به این نتیجه رسیده ایم که مشکلات خود را نه با تفاهم بلکه با خشونت حل کنیم. در این سی سال جنگ نیز فرهنگی خشن به ما اضافه کرد.

نادری از بین بردن خشونت را نیازی فوری دانسته و افزود: بزرگترین نیرو در یک جامعه همان عادت اجتماعی است. وقتی یک چیز به عادت اجتماعی تبدیل شد به یک نیروی مادی تبدیل می شود که پیش برنده خیلی از اعمال ما است. تغییر این عادت اجتماعی وقت، حوصله و آموزش های منظم و درست می خواهد. این کار تنها وظیفه دولت افغانستان نیست بلکه وظیفه هر فرد آگاه افغانستان است.

وی در مورد گفته رییس اجرایی در ارتباط با کم کاری حکومت در زمنیه حقوق بشر گفت: رییس اجرایی از حکومت اعتراف کرده است که در زمینه حقوق بشر وظیفه خود را انجام نداده اند. اعتراف کردن فایده ای ندارد. آنها باید به عنوان حکومت کشور، برنامه های مشخص خود را در این زمینه برای ملت افغانستان ارایه کنند که چه قدم هایی قرار است برای مردم در این زمینه بردارند. اختلافات درون تیمی که بین رهبران وجود دارد تا پنج سال دیگر هم ادامه دارد و هیچ گاه حل نمی شود. پس آنها حداقل در این زمینه ها نباید زندگی مردم را قربانی زیاده خواهی های خود کنند.

این نویسنده و پژوهشگر در زمینه کم کاری های دولت برای رفع خشونت ها در کشور بیان کرد: در این هفت ماه کوتاهی که حکومت وحدت ملی بر سر کار آمد خشن ترین اتفاق ها در افغانستان رخ داد. دلیل همه این اتفاق ها این بود که مجرمان می خواستند نشان دهند که این حکومت قدرت خاصی ندارد که از ما جلوگیری کند. نتیجه می گیریم که حکومت باید خود را جمع و جور کند و قدرت خود را به خاطیان و دشمنان نشان دهد. حالا داعش در کشور ما آمده است. فرض می کنیم که ما فرخنده را به دست داعش می دادیم داعش آن را چگونه می کشت؟ بی شک خشن تر از اینی که انجام شد وجود ندارد. این نشان می دهد که ما مردم افغانستان هر کدام درون خود نوعی از خشونت داعش را داریم. پس نیاز فوری است که دولت برای حل این معضل برنامه هایی داشته باشد و کمیسیون حقوق بشر افغانستان به تنهایی نمی تواند کاری انجام دهد.

وی در پایان گفت: دولت باید برنامه ای داشته باشد که در کشور حاکمیت قانون تامین شود و ذهنیت مردم را در این زمینه آماده سازد. این پروسه ای طولانی است و باید آگاهانه و با مسوولیت انجام شود.