حکومت دست روی دست گذاشته!

مردم دیگر به این باور رسیده اند که حکومت وحدت ملی یا هیچ گونه توانی برای تامین امنیت ندارد یا اینکه نمی خواهد افغانستان کشوری آرام باشد.

اوضاع امنیتی کشور با چالش های بسیار جدی مواجه شده است. بسیاری از ولایت های افغانستان امنیتی ندارند و ما بقی نیز در خطر هستند. حکومت وحدت ملی این اوضاع را مشاهده می کند و دست روی دست گذاشته و کاری انجام نمی دهد. مردم دیگر به این باور رسیده اند که حکومت وحدت ملی یا هیچ گونه توانی برای تامین امنیت ندارد یا اینکه نمی خواهد افغانستان کشوری آرام باشد.

احمدشاه رمضان عضو مجلس نمایندگان در برنامه «آماج» گفت: آمریکا و انگلیس در هر کشوری که رفتند، چه سوریه و عراق و چه لیبی به نام ایجاد صلح و مبارزه با تروریزم رفتند اما متاسفانه آنها در هر کشوری که رفتند آن کشور را یک مزدور برای خود ساختند. به این ترتیب هر پیمانی که به آن کشور پیشنهاد می دهند باید امضا کنند در غیر این صورت معاش سرباز و کارمندشان پرداخت نمی شود و آنها را مورد هزاران تهدید دیگر قرار می دهند. به نوعی حکومت های ضعیف را به گروگان گرفته اند. این کشورها امروزه افغانستان را نیز به انحصار گرفته اند.

وی ادامه داد: آمریکا و انگلیس تمویل کنندگان پاکستان هستند و ا ین کشور هم روز به روز امنیت افغانستان را با ایجاد گروه های تروریستی به مخاطره می اندازد.

رمضان معتقد است حکومت اراده ای برای تامین امنیت ندارد و در این مورد گفت: هنگامی که جنرال دوستم به خط شمال رفته و آن منطقه را از طالبان پاک سازی می کرد دو جاسوس از پاکستان بلند شدند و فریاد کردند که جنرال دوستم نسل کشی می کند و دوستم را متوقف کردند. نه تنها هیچ امکاناتی در اختیاردوستم نگذاشتند بلکه سنگ اندازی هم کردند. وی با دو پسر جوان خود جان بر کف گرفته و در خط اول جنگ می جنگد و تعدادی جاسوس وی را به نسل کشی متهم کرده و حکومت نیز به حرف همان جاسوسان وی را متوقف می کند. این ضعف دولت ما را می رساند که جاسوسان تا این حد در کشور نفوذ دارند.

این نماینده مجلس رهبران حکومت را مزدوران آمریکا و انگلیس دانسته و افزود: در قندوز و بدخشان جنگ شد و طالبان پیشروی کردند سالنگی، مرادعلی خان و قوماندان سرحدات رفتند و بدخشان و قندوز را زدند. حالتی به وجود آمد که طالبان جایی پیدا نمی کردند و می گریختند. این این حکومت بود که از کار آنها جلوگیری کرد و نگذاشت که ادامه دهند. این رهبران حکومت وحدت ملی نوکران انگلیس و پاکستان هستند و نمی خواهند که افغانستان آرام شود. رهبران حکومت هیچ اراده ای برای تامین امنیت در افغانستان ندارند، آنها باید گوش به فرمان باداران خود باشند.

رمضان در خصوص نمونه های بارز کرنش های دولت در برابر طالبان عنوان کرد: سیصد و پنجاه مورچه اگر بخواهند در یک جا جمع شوند و به طرفی بروند کاملاً به چشم می آیند. حالا تصور کنید سیصد و پنجاه طالب از زندان غزنی را چه کسی آزاد کرد؟ آنها اگر در افغانستان عملیات کنند چه بلایی بر سر افغانستان می آید؟ چه کسی بغلان را به طالبان سپرده است؟ غیر از این است که در تمام این موارد حکومت دست دارد؟

وی ادامه کار حکومت را برای کشور خطرناک دانسته و گفت: سیستم در افغانستان پاشیده شده است. مردم افغانستان باید با هم بسیج شوند و با غیرت و همت نمایندگان پارلمان پیش از اینکه رییس جمهورما را خلع سلاح کند ما آنها وی را خلع سلاح کرده، یک دولت موقت تشکیل دهیم، ماده 69 را تطبیق کنیم. آنها غیر قانونی آمدند وهیچ کاری هم نکردند. امروز در افغانستان والی نداریم، ولسوال نداریم، همه چیز در کشور غیر قانونی شده است، وضعیت اقتصادی کشور به صفر رسیده است و امنیت شهروندان به هیچ وجه تامین نمی شود. پس آنها به چه دردی می خورند، جز اینکه درد مردم را بیشتر می کنند. آنها باید مطابق ماده 69 برکنار شوند.