21 عقرب 1394 - یادداشت
یک اصول کلی اشتباه در فرهنگ افغانستان به وجود آمده که هیچ کس قصور و کوتاهی خود را نمی پذیرد.
رییس اجرایی گفته است که سیاست آشتی جویانه دولت کرزی با طالبان باعث تقویت آنان شده است. در جایی دیگر نیز اظهار کرده است که مشکلات کنونی حکومت وحدت ملی به خاطر مشکلاتی است که حکومت گذشته از خود بر جای گذاشته است. آیا می شود هر اتفاق ناگوار امروز را بر گردن حکومت گذشته انداخت؟ چرا حکومت وحدت ملی تلاشی برای رفع آنها نمی کند و فقط بیان مشکلات می کند و به دنبال مقصر می گردد؟
سید حسن شریفی بلخابی عضو مجلس نمایندگان در برنامه «باخبر» گفت: یک اصول کلی اشتباه در فرهنگ افغانستان به وجود آمده که هیچ کس قصور و کوتاهی خود را نمی پذیرد. در حالی که در تمامی کشورهای دیگر وقتی سیاستمداری وعده ای به مردم می دهد و نمی تواند به آن عمل کند از جایگاه خود استعفا می دهد و معذرت خواهی می کند. در افغانستان این فرهنگ وجود ندارد علاوه بر اینکه کوتاهی خودرا نمی پذیرند گناه خود را بر گردن دیگری می اندازند.
وی در خصوص سخن رییس اجرایی مبنی بر مقصر بودن حکومت گذشته برای به وجود آمدن مشکلات در حال حاضر اظهار کرد: هم اکنون ما نمی توانیم مقصر مشکلاتی که در به وجود آمدن صلح وجود دارد و دیگر مشکلات کشور را حکومت گذشته بدانیم. بخشی از این مشکلات جامانده از حکومت گذشته است اما حکومت بعدی بااین شعار آمده که آنها را رفع کند. که این کاررا نکرده است. یک سال از این حکومت می گذرد اما این حکومت هیچ کاری نکرد و به مشکلات گذشته افزود. وضعیت امنیت را روز به روز بدتر کرد و اقتصاد مردم را وخیم تر نمود. زمینه فرار جوانان را از کشور فراهم کرد و اعتماد آنها را به افغانستان و حکومت به پایین ترین رتبه تنزل داد.
بلخابی در ارتباط با مشکلات تازه ای که افغانستان درگیر آن شده است گفت: چالش هایی که فراروی حکومت وحدت ملی است دو بخش است. بخشی که از حکومت گذشته به جا مانده است و بخشی دیگر در حکومت جدید ایجاد شده اند. از جمله مشکلات جدیدی که در کشور وجود دارند، نفوذ داعش در افغانستان است که تهدید بسیار بزرگ در کشور محسوب می شود. امروز ما می بینیم که این گروه در تمامی جاهای افغانستان حضوری بسیار گسترده دارد. علاوه بر طالبان، این گروه تهدید جدی دیگری برای مردم است. علاوه بر اینها قرار بود که آمریکا در بخش استخبارات، نیروی هوایی و تعلیم و تربیت نیروهای نظامی، افغانستان را حمایت کنند اما این کار را نکردند و افغانستان در بخش امنیتی نیز تنها ماند و با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کند. موضوع مهم دیگری که حکومت را دچار چالش کرد اختلافات درونی حکومت بود. این موضوع اعتماد مردم را نسبت به حکومت بسیار کم کرد، بی باوری های اجتماعی را در جامعه گسترش داد و حکومت وحدت ملی را کمرشکن کرد. متاسفانه حکومت وحدت ملی تمام زمان خود را مصروف تقسیم چوکی و اختلافات بر سر آن گذراند و نتوانست بر روی برنامه ملی، اقتصادی، استخباراتی و امنیتی کار کند و پروسه صلح را نیز بر اساس برنامه ای استراتژیک به پیش ببرد.
این نماینده مجلس ادامه کار حکومت وحدت ملی را منوط به کار جدی و بازنگری در کار می دانند و می گوید: حکومت وحدت ملی باید یک بازنگری و آسیب شناسی جدی در کارش انجام دهد اما متاسفانه انگار اراده ای برای این کار ندارد و هنوز کم کاری ها و کوتاهی هایی که انجام شده است را به گردن حکومت گذشته می اندازد و از این طریق می خواهد از مسوولیت شانه خالی کند.
بلخابی در خصوص کارهایی که دولت باید در طول یک سال گذشته باید انجام می داد اما اقدامی در مورد آنها نکرد عنوان کرد: اولین کاری که حکومت وحدت ملی باید می کرد تعریف دشمن بود. پس از یک سال از آغاز کار رهبران، دشمن هنوز تعریف نشده است.برای کسی که بر علیه منافع ملی، خلاف قانون اساسی و به ضرر مصالح ملی کار می کند هیچ تعریفی از سوی حکومت نشده است. در حکومت گذشته نیز تعریفی از آن ارایه نشد. علت اینکه پروسه صلح به پیش نرفت هم همین بود. هم اکنون چون تعریفی از مخالف وجودندارد هر کسی از درون نظام بلند می شود و مدافع مخالفان مسلح می شود این کار هم به معنی دفاع و حمایت از دشمن است و همین هم باعث می شود پذیرش دشمن در کشور زیاد شده و فاجعه هایی نظیر سقوط قندوز رخ دهد.
وی ادامه داد: موضوع دیگر شناسایی ستون پنجم است که حکومت در این راستا هیچ کاری نکرد. با وجود اینکه بسیاری از افراد معتبر در کشور از جمله استاد سیاف از این افراد به حکومت خبر دادند. رهبران باید ستون های پنجم را شناسایی کرده و دستشان را از نظام کوتاه می کردند. ادبیات صلح باید تغییر می کرد. رسیدن به صلح با روش حکومت گذشته و یک سالی که از حکومت جدید گذشت شرم آور است. ادبیات صلح نباید ادبیات عذر و زاری و امتیاز دادن یک جانبه به مجرم باشد. ادبیات صلح باید قاطعانه، جسورانه و با پالسی مدون با افکار و اندیشه های ملت باشد.
