حقوق زنان؟ کدام حقوق؟

دولت های قبلی و فعلی ادعا دارند که طرح ایجاد و پیشرفت حقوق زنان در کشور به سرحد قابل رضایتی رسیده است و اینک اگر افراطیون مذهبی نباشند بطور تمام و کمال زنان در افغانستان به حقوق شان خواهند رسید.

اول اینکه کدام حقوق؟

ما مسلمانیم و حقوق مرد و زن در آیین ما تعریف شده است و دیگر نیازی به تعاریف غربی نداریم. اما نهادهای به اصطلاح حقوق بشری در مقابله با این افراط گرایی ها چه کارهایی کرده اند؟ دستاوردهای آنها در زمینه حقوق زنان چه بوده است؟

رفیع بیدار سخنگوی کمیسیون مستقل حقوق بشر در برنامه «نگرش» گفت: ما در ارتباط با احقاق حقوق زن و در مجموع حقوق بشری به یک سلسله پیشرفتهایی در طول این سیزده سال گذشته رسیده ایم. آخرین انتخابات نشان می دهد که سی و هشت درصد زنان در انتخابات شرکت کرده اند. این یک دستاورد است. حضور زنان در اقتصاد دیده می شود. حتی در عرصه نظامی هم شریک هستند.

وی در مورد کار افراطیون در عرصه زنان عنوان کرد: متاسفانه در کنار نهادهایی که در افغانستان برای حقوق زنان کار می کردند، علمای دینی و افراطیونی هم کار می کردند که با بحثهای افراطی موضوعات اصلی را به انحراف می کشاندند. تبلیغات آنها سبب می شد که کار نهادهای حقوق بشری با مشکلات بسیاری روبه رو شود. هرگاه از حقوق بشر و حقوق زنان صحبت به میان می آمد آنها اینطور اظهار کردند که این موضوعات از غرب آمده و نهادهای حقوق بشر در حال ترویج اندیشه های غربی هستند.

بیدار افزود: این افراطیون زنان را از مسایلی بسیار ساده و سطحی بررسی می کنند. زنان را از روی نوع پوشش آنها و برخی رفتارها که بعضی از زنان از خود نشان می دهند، بررسی می کنند. این بسیط سازی موضوع است و نگرشی بسیار ساده به منزلت زنان شده است. مسایل عمیقی که درمورد زنان است و از صدر اسلام بوده است، هیچ کس بازگو و روشن نمی سازد.

سخنگوی کمیسیون مستقل حقوق بشر در ارتباط با دستاوردهای نهادهای حقوق بشر گفت: نگاه مردسالاری که در افغانستان موجود است ریشه هایی بسیار قوی در جامعه و خانواده دارد. زود است در سیزده سالی که نهادهایی برای حقوق بشر و حقوق زنان در کشور کار می کنند، نتیجه صد در صد بدهد اما همین که نیمی از زنان در انتخابات شرکت می کنند دستاورد خوبی است، کارهای بنیادی دیگری هم که انجام شده است مانند قانون منع خشونت علیه زنان و قوانینی که حضور زنان را در سطوح بالای جامعه دوام می بخشد دستاوردهای دیگری در این سیزده سال هستند.

وی راجع به حوزه های کاری در زمینه ی حقوق زنان عنوان کرد: بعد از سیزده سال به این نتیجه رسیدیم که در شهرهای بزرگ کمتر کار کنیم. سلسله ورکشاپ ها و جلسات را برای اقشار مختلف و سطوح تحصیلی مختلف در شهرهای کوچک و در قریه ها و در جاهایی که از لحاظ امنیتی مناسب تر است برگزار کرده ایم. چرا که آنها به ای آگاهی ها و آگاهی دهی ها بیشتر نیاز داشته اند. این جلسات برای ریش سفیدان، علمای دینی، کارگرها و کسبه ها، کارمندان دولتی، پولیس، جوانان، محصلین و استادان برگزار کرده ایم.

کار با علمای دینی به صورت ویژه و خاص مرکز توجه ما است، به طوری که نقطه نظرات آنها را بشنویم و مطابق با تعلیمات اسلامی با آنها حرف بزنیم. برخی از آنها وجود دارند که قرایت نادرستی از دین دارند و باید آنها اصلاح شود.

رفیع بیدار درمورد توضیح سه کار مهمی که وی به عنوان کار در نهاد حقوق بشر دنبال می کند، گفت: یک، آگاهی دهی بر سه محور تعلیمات اسلامی، قانون نافذه کشور و قوانین بین المللی که افغانستان متعهد به آن است. دوم، فعالیت نظارتی است. این فعالیت نظارتی برای قوانینی است که هم برای زنان و هم برای مردان طراحی شده است، مانند کار و حق تعلیم و تربیت. چگونگی احقاق این حقوق فعالیت نظارتی محسوب می شود. سوم، کار در ارتباط با ساختارها است.