به سازمان های بین المللی اعتماد ندارم

سازمان عفو بین الملل در گزارش تازه اش نوشته است، زنانی که در افغانستان بیرون از خانه کار می کنند، در نهادهای حکومتی و ساختار جامعه افغانستان با خشونت های متعدد مواجه هستند. این سازمان و یافته های این سازمان برملا ساخته است که تنها ناراضیان ساختار سیاسی و افراد منتقد مشروعیت قواعد اجتماعی افغانستان عامل و عوامل تهدید علیه زنان نیستند. بلکه در ساختار اجتماعی افغانستان و اداراتی که در افغانستان وجود دارند و حتی ادارات حکومتی و ساختار و بدنه حکومت افغانستان به عنوان یکی از لایه های تهدید آمیز برای زنان و فعالین حقوق زن شمرده می شود.

فتانه گیلانی رییس اجتماع زنان در برنامه «نگرش» گفت: از سال 1994 با سازمان عفو بین المللی آشنایی زیادی دارم و چندین سال عضویت آن را نیز داشتم. اعضای این سازمان همیشه گزارشهایی تهیه می کردند اما تا به حال به خاطر حتی یکی از گزارش های شان فشاری بر دولت، گروه ها یا بر سر کسانی که در مسایل افغانستان مداخله دارند نیاورده اند. مردم افغانستان دیگر از این گزارش ها به تنگ آمده اند. به خاطر اینکه هیچ فایده ای به حال زنان افغانستان نداشته است. پیشرفت های اندکی هم که زنان افغانستان تا به حال داشته اند به خاطر کوشش جدی خودشان بوده است.

وی درارتباط با نیازهای امروز زنان عنوان کرد: امروز زنان به صلح، ثبات، امنیت و حکومت داری درست نیاز دارند. زنان در شرایط مختلف تا توانستند با مردان همراهی کردند، پس آنها حق دارند که مانند دیگر انسانها در افغانستان پذیرفته شوند و حقوق شان رعایت شود و بدون هیچ تبعیضی بتوانند کار کنند و زندگی نمایند.

گیلانی کارایی سازمان عفو بین المللی را بسیار کم دانست و افزود: من دیگر اعتماد خود را بر سر سازمان های بین المللی از دست داده ام چرا که کارهای آنها همیشه در حد همین گزارش است و هچ اقدامی برای مانع شدن از این خشونت ها نمی کنند. با اینکه پول های بی شماری به این نهادها برای این کار داده می شود. با اینکه بودجه های فراوانی دارند اما همه را به نفع خود استفاده می کنند.

وی در ادامه این موضوع بیان کرد: زنان افغانستان آنچنان قدرت بالایی دارند که مبارزات فراوانی را در دوران جهاد با طالبان به طرق مختلف کرده اند اما به یاد نداریم که سازمان های عفو بین المللی در این مورد گفته باشد که زنان در آن زمان در چه وضعیتی بوده اند. تا اکنون هیچ کس برای تربیت فرزندان ما برنامه ریزی های سالم نکرده است. سیزده سال می شود که به سازمان های بین المللی گفته ایم که ما می خواهیم مطابق با دین و آیین مان فرزندانمان را تربیت کنم اما دونرها به این فکر نمی کنند که برای مردم افغانستان کار کنند آنها به این فکر نمی کنند که مردم از تاریکی و جهالت و بیچارگی نجات پیدا کنند و یک قدم به سمت روشنی بروند، دونرها فقط هدف های مخصوص خود را دارند. آنها نان را به نرخ روز می خورند.

رییس اجتماع زنان سازمان عفو بین المللی و سازمان هی خارجی را در حال استفاده از وضعیت مردم افغانستان دانست و گفت: این ملت از خود حیثیت دارند. آنها انقدر این مردم را متعصب و وحشی نشان می دهند که درست نیست. آنقدر تعصب ما را غلیظ ساخته اند که خود از آن بهره برداری کنند. این است هدف اصلی نهادهای بین المللی که در راستای حقوق زنان کار می کنند.

وی در خصوص نقش زنان برای ساختن جامعه خود اظهار کرد: حکومت وحدت ملی باید این وضعیت را در افغانستان خاتمه دهد چرا که نه تنها مردان بلکه کل مردم و زنان افغانستان را خسته ساخته است. هم چنین ما زنانی که در داخل افغانستان هستیم باید تمام تلاش و کوشش مان این باشد که بر روی خود کار کنیم. از زنانی که شایسته هستند و توانمندی های بالایی دارند حمایت کنیم تا به آنچه شایسته اند برسند و برای ما کار کنند. بهتر است که اتحاد و هماهنگی داشته باشیم و یکدیگر را به راستی دوست داشته باشیم تا بتوانیم از فرصت های کمی که مانده استفاده کنیم.

گیلانی مقصر بخشی از مشکلات زنان را خود زنان دانسته و گفت: پول های بی حسابی به افغانستان آمد، خارجی ها آمدند اما نتوانستیم از این استفاده خوبی کنیم. حکومت نتوانست برای سالم تربیت کردن فرزندانمان کار کند. ما حکومت را متوجه این موضوع نساختیم. بزرگترین ملامتی که وجود دارد برای پارلمان افغانستان است. به طور مثال 63 زن در داخل مجلس داریم اما آنها هنوز نتوانسته اند قانون منع خشونت علیه زنان را تصویب کنند. وزارت امور زنان هم می توانست به حیث یک قدرت درآید اما این وزارت فقط در حد کوچکی باقی مانده و کارها با روابط پیش می رود.