بدترین مکان روی زمین کجاست؟

آریانا نیوز: اسنادی از جنایات بزرگترین ناقض حقوق بشر در دنیا فاش شد…

زندانهای مخفی و آشکار امریکا در جهان و جنایاتی که بر زندانیان این بازداشتگاه‌ها روا داشته شده یکی از مهم‌ترین سندهای نقض حقوق بشر در ابعاد مختلف آن و توسط بزرگترین مدعی حفظ حقوق بشر است.
جرج دبیلو بوش رییس جمهور وقت امریکا در خاطرات خود پیرامون وقایع سال 2001 و حمله نظامی امریکا به افغانستان از به اسارت در آمدن ده‌ها نفر از افراد مشکوک به عضویت در گروه القاعده می‌گوید. در این کتاب به وضوح به این نکته اشاره شده که امریکایی‌ها به هیچ عنوان به دنبال اعطای حقوق یک زندانی به این افراد نیستند.
به همین دلیل بود که بسیاری از این افراد به زندان‌های مختلف در خارج از خاک امریکا در امریکای جنوبی، در پولند و رومانیا، در افغانستان و حتی ناوهای امریکایی فرستاده شدند.
امروز همه ما می دانیم که در زندان‌های امریکایی در عراق، افغانستان و گوانتانامو شرایط و اوضاعی برقرار است که شکنجه، رفتار وحشیانه و غیر انسانی و برخوردهای تحقیر آمیز اقدامات زشت را به راحتی قابل اجرا می‌سازد و کرامت انسانی، قربانی جنگ امریکا علیه تروریزم و نیز نظم تحقیقاتی این کشور شده زیرا دولت امریکا نه تنها قوانین بین المللی و حقوق بشر، بلکه به عمد و از سر اراده قوانین انسانی جامعه جهانی را زیر پا گذاشته شده است.

نشر اسناد جنگ افغانستان و عراق توسط پایگاه انترنتی ویکی لیکس، اعتبار امریکا را من‌حیث یک کشور مدعی حمایت از حقوق بشر مخدوش کرده است. اسناد نشر شده توسط پایگاه انترنتی ویکی لیکس نشان می‌دهد که اردوی امریکا شواهد مربوط به شکنجه و آزار و اذیت ملکیان را نادیده گرفته است. بنابراین علاوه بر نقض گسترده حقوق بشر در داخل امریکا سازمانهای بین المللی و رسانه‌ها از نقض گسترده و رسوایی‌های نظامیان امریکایی در کشورهای مختلف و زندان‌هایی تحت نظر دولت واشینگتن خبر داده‌اند که رسوایی زندان ابوغریب در عراق و پایگاه بحری اردوی امریکا در گوانتانامو واقع در خلیج کیوبا از پر سروصداترین آن‌ها بوده است.
*زندانی مخفی
بر اساس قرائن و نکاتی که در این باره در نشریات و رسانه‌های غربی نشر شده، زندانی در افغانستان وجود دارد که سبب تحقیر مسوولان افغان و مردم شده است.
این زندان در پایگاه هوایی بگرام مستقر است. پایگاه هوایی بگرام را می‌توان یکی از مهم میدان هوایی‌ها و پایگاه‌های هوایی افغانستان نام برد. تعمیر این میدان هوایی در سال‌های دهه 50 و 60 به منظور فراهم آوردن مکانی برای واکنش احتمالی در مقابل حمله اتحاد جماهیر شوروی با کمک دولت امریکا و زیر پوشش تسهیل حمل و نقل هوایی ساخته شد.

پس از حمله امریکا به افغانستان نیز این پایگاه به محل اصلی اسارت و استنطاق بسیاری از باشنده گان افغان که به دست امریکایی‌ها اسیر شده بودند، تبدیل شد. تاکنون اخبار کمی از این زندان به خارج درز کرده اما همین اخبار نشان دهنده وخامت اوضاع است.
این زندان که سازمان استخبارات دفاعی و نیروهای عملیات خاص امریکا اداره آن را به عهده دارند، به گفته شاهدان عینی از سلول‌های سمنتی بدون پنجره و تاریکی تشکیل شده است که در داخل هر کدام از آنها یک چراغ در تمام طول روز روشن است.
به راپور نیویارک تایمز در تاریخ ۲۵ فبریوری ۲۰۰۹، دولت امریکا بیش از ۱۰۰ نفر را در پایگاه هوایی بگرام در افغانستان زندانی کرده است. سازمان ملل متحد در این باره راپور انتقادی را نشر کرده است که براساس آن بسیاری از زندانیان ادعا کرده‌اند که در معرض شکنجه‌های سخت بودند و در مدت پنج سالی که زندانی بودند بارها مورد آزار جنسی نیز قرار گرفتند و نیروهای امریکایی ۱۵ تا ۲۰ نفر از آنها را در قفس هایی کوچک زندانی می‌کردند که منجر به مرگ چندین نفر از باشنده گان افغان شده است.
مارک آمبایندر روزنامه‌نگار و خبرنگار شبکه‌های خبری ای‌بی‌سی و سی‌بی‌اس نیوز در تحقیقاتی که درباره این زندان انجام داد دریافت در این زندان از روشهایی مانند محرومیت از خواب، محرومیت حسی و دستکاری محیط پیرامون فرد استفاده شده است.
با وجود این که پایگاه فوق در ظاهر به نیروهای افغان واگذار شده اما همچنان به نظر می‌رسد که امریکایی‌ها مدیریت بخشی از آن را به طور کامل بر عهده دارند. این زندان هم اکنون به یکی از مهم‌ترین دلایل نفرت افغان‌ها از امریکایی‌ها تبدیل شده است.
*تراژدی کلان برای عراق
حمله به عراق را می‌توان یکی از بزرگترین تراژدی‌های دوران مدرن نامید. جنگی که با بهانه نادرست تولید سلاح‌های کیمیاوی توسط رژیم بعثی آغاز شد و در نهایت نیز پس از اشغال عراق نیز هیچ نشانی از آن یافت نشد.
اغلب کشته شدگان این جنگ افراد ملکی بوده‌اند. تا کنون آمارهای مختلفی از تلفات جنگ عراق نشر شده است. بر اساس کمترین رقم این آمار، شمار قربانیان حملات امریکا را ۱۰۹ هزار نفر و مجروحان را ۱۷۹ هزار نفر برشمرده است. براساس این اسناد، در بین ملکیان کشته شده عراقی، زنان باردار، افراد سالخورده، اطفال و حتی مریضان روانی نیز وجود داشته‌اند که به شکل‌های مختلف از جمله تیراندازی در مراکز ایست و تلاشی، حملات طیارات جنگی امریکایی در عراق و یا در فیرهای بی دلیل نظامیان این کشور به سوی مردم کشته شده‌اند.
با این حال هدف قرار گرفتن توسط نیروهای امریکایی تنها خطری نبود که مردم عراق را تهدید می‌کرد، بلکه فعالیت گروه‌های تروریستی سبب شده بود تا نیروهای امریکایی به بهانه‌های گوناگون با ادعای همکاری با گروه‌های تروریستی اقدام به بازداشت گسترده مردم عراق کنند. بازداشت‌هایی که نه تنها هیچ معیار قانونی بر آن حاکم نبود، بلکه حتی سرنوشت شخص بازداشت شده نیز تا مدت‌ها روشن نبود.
بر اساس دیده بان حقوق بشر در ۲۷ آوریل ۲۰۰۸ اعلام کرد که نیروی چندملیتی عراق (MNF) که تحت نظارت ایالات متحده است 26160 نفر تا در پایان سال ۲۰۰۷ در بازداشت خود داشته است. به طور میانگین بازداشت شدگان بیش از ۳۰۰ روز در زندان می‌مانند و همه بازداشت شدگان عراقی از حقوق اولیه خود محرومند.؟
طبق راپور دیده بان حقوق بشر در ۱۹ می ۲۰۰۸، ایالات متحده از سال ۲۰۰۳ به بعد حدود ۲۴۰۰ طفل را در عراق بازداشت کرده است که در میان آنها اطفال ده ساله نیز به چشم می‌خورند. نیروهای امریکایی همچنین ۵۱۳ طفل عراقی را تحت عنوان تهدیدهای ضروری برای امنیت بازداشت کرده‌اند. اطفال در زندان عراق در معرض خطر سوءاستفاده جسمی هستند.
زندان ابوغریب یکی از بزرگترین رسوایی‌های نیروهای امریکایی در طول فعالیت آن‌ها بوده است.

در سال ۲۰۰۴ عیسوی و پس از اشغال عراق توسط ایالات متحده امریکا، با نشر تصاویری از زندان ابوغریب در پروگرام شصت دقیقه شبکه تلویزیونی سی‌بی‌اس امریکا و مقاله‌ای در مجله امریکایی نیویارکر به قلم سیمور هرش در مورد شکنجه و آزار زندانیان عراقی توسط نظامیان امریکایی روشن شد که تا چه به اندازه دامنه نقض حقوق بشر در این زندان گسترده بوده است.
جنرال آنتونیو تاگوبا مسئول تحقیق در دوسیه زندان ابوغریب شکنجه‌های جنون‌آمیز و وحشیانه و هولناک طی ماه‌های آکتُبر تا دیسِمبر سال ۲۰۰۴ اردوی امریکا را تأیید کرده است. با گذشت زمان ابعاد گسترده‌تری از شکنجه نیروهای امریکایی روشن شد.
*تجاوز به اطفال در ابوغریب
نشریه انترنتی دیلی کاس در سوم اسد ماه ۱۳۸۶ نوشت عکس‌های نشر نشده از زندان ابوغریب بغداد، عساکر امریکایی را قصد کشت یک زندانی عراقی، تجاوز به یک زن زندانی، رفتاری غیراخلاقی با جنازه یکی از زندانیان و تشویق زندانبانان بعثی به تجاوز به اطفال نشان می‌دهد. بر پایه همین راپور، زندانبانان در مقابل دیدگان این مادران عراقی و کمره‌های خود به بچه‌های آنان تجاوز کرده‌اند و بدتر از همه در آن فلم‌ها که در معرض دید عموم قرار نگرفته صدای جیغ اطفالی است که از درد به خود می‌پیچند. با اینکه زندانبانان ابوغریب اعتراف کردند دستور شکنجه و قتل زندانیان را از مقامات بالا در اردوی امریکا دریافت کرده‌اند، اما در محکمه‌های فرمایشی تنها متهم به برخی جرائم سبک شده‌اند.
با وجود گذشت سال‌ها از فاش شدن واقعه ابوغریب حتی در خود امریکا نیز من‌حیث یک فاجعه و سرافکندگی کلان برای حقوق بشر امریکا یاد می‌شود.

*در گوانتانامو چه می‌گذرد
زندان گوانتانامو آشناترین نام در بین زندان‌های امریکا در خارج از خاک این کشور است. این زندان در حقیقت نزدیک‌ترین زندان خارج از خاک ایالات متحده به سرزمین اصلی است. انتقال زندانیان به این پایگاه نظامی تصمیمی بود که در سال توسط 2001 جورج بوش اتخاذ شد. آمار دقیقی از تعداد زندانیانی که در این مکان جهنمی زندانی بوده‌اند در دست نیست، اما بنا به اعترافات برخی از زندانیان آزاد شده هیچ مرزی برای اعمال شکنجه وجود ندارد.
بازجوهای ایالات متحده در جریان استنطاق از بازداشت شدگان در زندان نظامی گوانتانامو به روش‌هایی مثل بازداشتن بازجوها از خوابیدن، مجبور کردن آنها به استفاده از مواد و اقرار گرفتن متوسل می‌شوند، دیده بان حقوق بشر در راپور ۹ فبریوری ۲۰۰۸ خود اعلام داشت، حدود ۱۸۰ نفر از ۲۷۰ نفری که بازداشت شده‌اند در امکاناتی همطراز با گوانتانامو اسکان داده می‌شوند، حتی اگر هنوز محکوم به جرمی نشده باشند. این بازداشت شدگان به شدت از تماس با انسان‌های دیگر باز داشته می‌شوند. آن‌ها ۲۲ ساعت از عمرشان را در روز به تنهایی در سلول‌های کوچک و بدون هوای تازه و نور طبیعی یا با هوای تازه و نور طبیعی اندک سپری می‌کنند.
آسوشیتدپرس راپور داد که از سال ۲۰۰۲ به بعد بیش از ۲۰ نفر بازداشت شده، زیر ۱۸ سال به اردوگاه گوانتانامو برده شده‌اند تا مورد سوءرفتار نظامیان امریکایی قرار گیرند. در جون ۲۰۰۸ محمدجواد در تشریح تجربه خودش از می ۲۰۰۶ – زمانی که هنوز به ۱۸ سالگی نرسیده بود. گفت او را به مرکز بازداشت گوانتانامو انتقال دادند و در آنجا او را از خوابیدن محروم کردند.
*بدترین مکان بر روی زمین
محمدجواد را در طول 14 روز ۱۱۲ بار از این سلول به سلول دیگر منتقل می‌کردند. او را معمولاً کمتر از سه ساعت در یک سلول نگه می‌داشتند و سپس به غل و زنجیر کشیده و به سلول دیگری می‌بردند. او را از نصف شب تا ساعت ۴ صبح به کرات از سلولی به سلولی دیگر انتقال می‌دادند تا حداکثر اختلال را بر خواب وی وارد کنند.
گفته می شود بازجویان امریکایی بیش از 100مرتبه از این شیوه برای اعتراف گرفتن از شخصی که تصور می‌شد یکی از رهبران اصلی القاعده یعنی ابو زبید است، استفاده کردند
به راپور پایگاه خبری آی.اف.پی لندن در تاریخ ۷ مارچ ۲۰۰۹، یکی از زندانیان آزاد شده از زندان گوانتانامو گفت: او شکنجه‌های قرون وسطایی را در گوانتانامو و یکی از زندان‌های مخفی سیا در کابل تجربه کرده است روزنامه گاردین بریتانیا در تاریخ ۱۸ جنیوری ۲۰۱۰ راپور کرد: در جون ۲۰۰۹ نیز سه تن از زندانیان گوانتانامو در طول استنطاق دچار خفگی شدند، اما علت مرگ آنها خودکشی با طناب دار اعلام شد که بعدها معلوم شد آنها زیر شکنجه جان خودشان را از دست داده بودند.
به راپور پایگاه خبری آی.اف.پی سومالیا در تاریخ ۲۱ دیسِمبر ۲۰۰۹، یکی از زندانیان سومالیایی به نام محمد سالبان که ۸ سال در گوانتانامو زندانی بود پس از آزادی گفت: این زندان جهنم روی زمین است. در آنجا بسیاری از زندانیان بینایی و یا سایر اعضای بدنشان را از دست دادند و برخی نیز دچار بحران‌های شدید روحی شدند و تعدادی از زندانیان نیز با اعتصاب غذا اقدام به خودکشی می‌کنند تا از این شرایط رهایی یابند.
نگاهی به این لست نشان می‌دهد که متهم کردن کشورهای دیگر برای نقض حقوق بشر چقدر مضحک و دور از واقعیت است. شاید تنها سیطره رسانه‌ای امریکا است که اجازه می‌دهد این کشور همچنان به دنبال متهم کردن سایر کشورها باشد.
به نظر می‌رسد که کشورهای مستقل باید راهی برای آشنا کردن افکار عمومی جهان به خصوص کشورهای غربی با ظلمی که از سوی امریکا بر بشریت وارد شده پیدا کنند، تا بیش از این امکان اعمال چنین جنایاتی آن هم در خفا برای بزرگترین ناقض حقوق بشر در دنیا فراهم نباشد.