اگر من جای کرزی بودم…

گفته می شود که گروه های کوچک داعشی در افغانستان فعالیت های خود را شروع کرده اند. پاکستان هم گفته است این گروه های داعشی برای منافع پاکستان خطرناک هستند. گمانه زنی ها بر این است که پاکستان خود این گروه ها را به وجود آورده تا در صورت صلح افغانستان با طالبان و کم شدن نیروهایی که برای آنها کار می کنند، از آنها استفاده نماید. این مدعا تا چه حد به حقیقت نزدیک است و نقش پاکستان چیست؟

مولانا فرید آگاه مسایل سیاسی در برنامه «خبر تودی» گفت: تجربه تاریخی در افغانستان ثابت ساخته است که پاکستانی ها در شرایط مختلف از عوامل مختلفی به خاطر رسیدن به اهداف شان استفاده می کنند. تاریخ بحران های افغانستان ظرف سی سال این موضوع را ثابت ساخته و مردم ما شاهد این قضیه هستند. در این شکی نیست که بخشی از طالبان آماده هستند که ما با آنها مذاکرات صلح را انجام بدهیم. حکومت پاکستان هم به خاطر این که از لحاظ سیاسی به دنیا یک اقدام مثبت خود را به خاطر آوردن صلح به نمایش بگذارد بخشی از طالبانی که مفید نیستند را از بین می برند یا آنها را به میز مذاکره می کشاند.این یک نوع نمایش سیاسی و سیاست جدید پاکستان است. اما بخش اعظمی از طالبان که قدرت ایجاد جنگ و نا امنی را در افغانستان دارند و پاکستان می تواند از طریق آن به اهدافی که خودش دارد دست پیدا کند، آنها را به بهانه های مختلف، به عناوین مختلف، به اسمهای مختلف تحت کنترل خود دارد.

وی پاکستانی ها را نسبت به منافع ملی خودشان نسبت به همه کشورها حساس تر دانست و عنوان کرد: حرکتی که در پشاور علیه یک مدرسه صورت گرفت که ما آن حرکت را محکوم می کنیم هر کسی که در آنجا کشته شده است کودکانی معصوم بوده اند، هیچ گاه تروریزم را در هیچ گوشه ای از دنیا تایید نمی کنیم. پاکستانی ها نسبت به منافع ملی خودشان نسبت به همه کشورها حساس تر هستند. پاکستانی ها یکدست، از چپی، راستی، ملا، مدرسه، روزنامه نگار و تحلیلگر تماماً حاضر شدند یک موضع در برابر دشمنان پاکستان گرفتند و گفتند ما بین طالب پاکستانی و طالب افغانی فرقی نمی گذاریم حتی گفتند ما دیگر به تلویزیون ها اجازه نمی دهیم حتی طرفداران طالبان علیه پاکستان و به نفع طالبان صحبت کنند.

مولانا یکی از دلایل شکست افغانستان در برابر برنامه های پاکستان وجود افراد خاینی در دولت دانست که در خدمت بیگانه کار می کنند و افزود: دولتمردانی که از پشتیبانی خارجی ها از گروه های مختلف تروریستی آگاهی دارند و استخبارات به دست شان است، آن را پنهان نگهدارند، آنها خاین به وطن هستند و نباید نام خود را دولتمدار بگذارند. اگر آن رازها را فاش نمی کنند نسبت به مردم خاین هستند.

وی در ارتباط با دلیل لشکرکشی آمریکا به افغانستان و شکست آنها گفت: ما نمی توانیم برای آمریکایی ها تعیین تکلیف کنیم اما آمریکایی ها باید منابع تروریزم را از راه فشار سیاسی می خشکاندند نه از راه جنگ، متاسفانه این کار را نکردند. تنبلی های آمریکا هم برای از بین بردن تروریزم تا حدود زیادی ریشه در چند دستگی سیاست مداران نا به کار گذشته ما هم داشت. در اثر یک حمله نظامی آمریکا به یکی از پاسگاه های پاکستان رییس جمهور ما جناب کرزی گفت: اگر جنگی در پاکستان صورت بگیرد من در کنار پاکستان می ایستم.

وی در ادامه گفت: در مساله جنگ و صلح مساله دولت مطرح است. از لحاظ سیاسی یک سیاستمدار نباید حرفی را بزند که به ضرر مملکتش است. رییس جمهور جنگ را با سلاح سنگین علیه طالبان ممنوع کرد، عملیات شبانه را ممنوع کرد، حملات هوایی بر روی طالبان را ممنوع کرد، یک روز به یک شفاخانه نرفت که یک سرباز اردوی ملی را که در برابر طالب جنگیده و زخمی شده است خبرش را بگیرد، پس دیگر از رییس جمهور چه می خواهیم؟ اگر ما سیاست واحد در مقابل طالبان می د اشتیم و تعریف واضح از دوست و دشمن خود ی داشتیم تمام امکانات خود را متوجه کسانی می ساختیم که افغانستان و نظام و امنیتش را درهم می زند و امروز زمینه برای حضور داعش هم و برای حضور گروههای مختلف وجود نداشت. نداشتن همبستگی بین سیاستمداران زمینه حضور آنها را فراهم کرده است.

اگر من به جای رییس جمهور کرزی می بودم سیاستی نمی داشتم که در شش سال اول به مزدوری آمریکا افتخار کنم و بعد از آن دشمن آمریکا باشم.