پاکستان حکومت وحدت را هم فریب داد

صلح با طالبان نتیجه عملی نداشته و حتی سخنگوی وزارت خارجه پاکستان چندی پیش گفته است که هرچند افغانستان همواره خواسته است تا بر پاکستان فشار وارد کند اما تا اکنون هیچ کاری در این زمینه انجام نداده است. وی افزوده است: اگر کسی به این باور باشد که پاکستان را از سوی چین زیر فشار قرار می دهد هنوز هم نادرست فکر می کند. اما آیا منافع چین و پاکستان همسو با منافع افغانستان است؟ و با توجه به تصمیم سرمایه گذاری بزرگ چین در پاکستان، می شود فشار چین بر پاکستان را برای آوردن صلح درافغانستان انتظار داشت؟

صالح محمد ریگستانی عضو مجلس نمایندگان در برنامه «فراخبر» گفت: در این جای شکی نیست که دولت چین در افغانستان منفعت سیاسی، امنیتی و اقتصادی دارد. در این هم شکی نیست که مخالفان چین در خاک پاکستان و افغانستان قرار دارند. این تهدیدی جدی برای این کشور حساب می شود. همکاری پاکستان و افغانستان هر دو نقش مهمی را در تامین امنیت چین بازی می کند. متاسفانه دراین میان حلقه ای که باید وصل باشد فصل است یعنی هنوز پاکستان نشان نداده است که در همکاری و در مبارزه بر ضد تروریزم اقداماتی مشهود و قابل قناعت را انجام داده است. پاکستان همیشه وعده به همکاری داده است اما عملاً همکاری که قابل قبول باشد، نکرده است.

وی در ارتباط با تناقض گفته های پاکستان در رابطه با صلح، در ابتدای حکومت وحدت ملی و حالا اظهار کرد: در ابتدای هر دولتی که در افغانستان تشکیل می شود، پاکستان نرمش های بزرگی از خود نشان می دهد و مانع از این می شود که دولت نو تشکیل و جدید تصمیمی جدی در رابطه با این کشور بگیرد. این کار را هم تا به حال با حکومت وحدت ملی کرده است.

ریگستانی در خصوص احتمال فشار چین بر پاکستان برای صلح عنوان کرد: معتقد نیستم که چین بر روی پاکستان فشار می آورد. چرا که منافع اقتصادی و منافعی که در جغرافیای سیاسی آنجا دارد ایجاب نمی کند که بر این کشور فشاربیاورد اما روابط پاکستان و چین آنقدر گسترده است که حتی خواهش چین برای پاکستان یک امر تلقی می شود.

این نماینده مجلس تصور عملی شدن صلح با طالبان را رد کرد و گفت: اگر حکومت افغانستان بر این گمان باشد که پاکستان چنان چه تا به حال وعده کرده است، در کوتاه مدت طالبان را به میز مذاکره بیاورد، اشتباه بزرگی انجام داده است، چرا که داعش افغانستانی پروژه پاکستانی است، چرا که نمی شود خانواده ای از داعش در هملند باشد و امکاناتی که داعش نیاز دارد از طریق یک پل هوایی که به ابوبکر بغدادی وصل شده است به آنها برسد. پس بدون شک در این میان پاکستان نقش دارد. هدف این است که یک قسمت از طالبان را به مذاکره بیاورد و یک قسمت دیگر جنگ کند. از نظر عملی نتیجه این است که جنگ ادامه دارد و پاکستان که منافع خود را در ناامنی در افغانستان می بیند با نام صلح همچنان افغانستان را ناامن نگاه می دارد.

وی کمک چین به پاکستان را به معنای فشار بر این کشور نمی داند و می گوید: به نظر من توسعه اقتصادی می تواند در پاکستان باعث کاهش سرباز گیری شود اما تصمیم برای لشکرهای خون ریز یک تصمیم اقتصادی نبوده است که حالا با بهبود اقتصادی متوقف شود بلکه یک تصمیم سیاسی بوده است. ده ها لشکر خون ریز در آنجا بر اساس یک تصمیم سیاسی به عنوان ابزار سیاست خارجی پاکستان ایجاد شده که صرف نظر کردن از آنها، صرف نظر کردن از اهداف خارجی پاکستان است.

ریگستانی راه حل خارج شدن از ناامنی را تقویت حکومت دانسته و افزود: تقویت دولت ملی در افغانستان باعث کاهش ناامنی می شود و نزدیک ترین راه حل هم برای کاهش نا امنی همین است. اگر نیروهای امنیتی و دولت ما، قدرت پیدا کنند چه از لحاظ توسعه اقتصادی و چه انکشاف امنیتی زودتر می توانیم بر وضعیت خود مسلط شویم در این صورت است که می توانیم انتظار داشته باشیم که نا امنی را کاهش دهیم نه اینکه انتظار داشته باشیم که پاکستان مداخله نکند. راه حل این موضوع قوی شدن خود ما است. نه ضعیف ساختن پاکستان. طبیعی است که پاکستان با این چهل و شش میلیاردی که چین به آن کمک کرده است قوی تر می شود.