وعده های شکننده چینی ها!

چرا چین ها به وعد های خود به حکومت افغانستان پایبند نیست؟ چین هنگامی که سرمایه گذاری خود در افغانستان را در خطر دید اعلام کرد که من از سرمایه گذاری خود در اینجا می گذرم و این خط را از قزاقستان یا از پاکستان می گذرانم. در واقع ما قربانی رقابت ها شده ایم…

وی در خصوص سرمایه گذاری چین و ضررهای آن به کشور عنوان کرد: چینی ها باید برای ما معدن مس عینک را می ساختند که نساختند. وعده جاده ابریشم را داده بودند اما در کنار جاده ابریشم منافع ملی خود را تامین کردند و دو راه دیگر ساختند که از سینک کیانگ به پاکستان و از چین به نپال و دریای سرخ وصل می شد. هنگامی که سرمایه گذاری چین به خطر افتاد و جنگ در بدخشان رخ داد. چین اعلام کرد که من از سرمایه گذاری خود در اینجا می گذرم و این خط را از قزاقستان یا از پاکستان می گذرانم. در واقع ما قربانی رقابت ها شده ایم.

حکومت وحدت ملی با آمدن خود نه تنها جنگ و ناامنی را به کشور آورد. بلکه بر خلاف ادعایی که کرده بود شرایط اقتصادی را نیز بسیار وخیم ساخت. مردم از فقر و بیکاری ناله می کنند و بر این اواضع اعتراض دارند. حکومت وحدت ملی در ابتدا سفرهای متعددی برای همکاری های اقتصادی به کشورهای متعدد کرده و با وعده های فراوانی بازگشته بود اما چه شد که آن وعده ها عملی نشد؟ چرا کشورهایی که با آنها دیدار کرده بود باعث پیشرفت اقتصادی نشدند؟ آیا وضعیت بد امنیتی افغانستان بر اقتصاد تاثیر گذاشته و چگونه این تاثیر رخ داده است؟

استاد سید مسعود استاد دانشگاه در برنامه «بازنگاه» گفت: در نه ماهی که گذشت ما شاهد فضاسازی برای سرمایه گذاری از جانب حکومت بودیم. در همین راستا رهبران حکومت سفرهای متعددی رابه کشورهای مختلف انجام دادند. در این زمینه عمدتاً پاکستان را نشان کردند. آنها آغاز به تغییر فضای منطقه ای کردند و فکر می کردند که با آرامش پاکستان در حقیقت نوعی امکانات رشد انکشاف اقتصادی و اجتماعی در افغانستان از طریق ایجاد یک فضای مساعد منطقه ای ایجاد می کنند. به همین دلیل به چین، عربستان سعودی و.. سفرکردند.

وی حرکات اقتصادی درونی را ناکام ارزیابی کرده و گفت: چنین حرکاتی از درون هم آغاز شد. نشانه های آن شروع مبارزه با فساد اداری، ایجاد برخی قوانین، تغییر برخی قوانین و ایجاد حکومت وحدت ملی و یکدست حرکت کردن آن بود اما تا به حال چنین شرایطی ایجاد نشده است و آن کار ها به سرانجام نرسید. چرا که ما از درون مدیریت قوی اقتصادی را به کار نبرده ایم. اشرف غنی قبل از به قدرت رسیدن و در زمان کمپاین گفته بود که دولت گذشته آنقدر وضعیت را نابه هنجار ساخته است که اگر ما به قدرت بیاییم باید از صفر شروع کنیم.

مسعود در خصوص شرایط اقتصادی کشور اظهار کرد: رهبران حکومت قبل از اینکه حکومت وحدت ملی را شکل دهند، مشکلات را از درون حل کنند و زمینه ها را برای سرمایه گذاری های خارجی آماده کنند حرکت کردند و به کشورهای مختلف سفر کردند. متاسفانه بدون داشتن چنین امکاناتی درون افغانستان ما نمی توانیم به اقتصاد خوب دست یابیم. اقتصاد افغانستان همیشه به ثبات و امنیت وابسته بوده است. در سیزده سال گذشته که وضعیت اقتصادی تا حدودی خوب بود ناشی از ثبات و امنیت تصنعی بود که توسط نیروهای خارجی ایجاد شده بود. حالا که آنها دیگر وجود ندارند دوباره کشور بی ثبات شده و بر اقتصاد تاثیر منفی گذاشته است.

وی در خصوص سیاست خارحی دولت در زمینه اقتصادی گفت: متاسفانه در این مدت ما از هند محوری گریختیم و به سمت پاکستان محوری و چین محوری حرکت کردیم اما پاکستان مانند عربستان برای ما ستونی میان تهی بود که ضررهای بزرگی متوجه ما ساخت.

استاد دانشگاه رقابت های منطقه ای را یکی از عوامل ضعف اقتصادی در افغانستان دانسته و گفت: بعد از آمدن چنین دولتی در افغانستان کشورهایی که رقابت شدیدی با هم دارند به افغانستان آمدند و رقابت های قاتلانه ای در افغانستان انجام دادند. این کشورهای رقیب آن حوزه های تجارتی و تولیدی ما را که نظام سرمایه ما بر آن استوار بود نشانی کردند. شرق و جنوب کشور ما در ناآرامترین حالت خود قرار داشت اما در همان حالت بهترین صنعت سنگ مرمر را در هلمند داشتیم. ما صنعت خود را به سمت بالا سوق داده بودیم که با رقابت های منطقه ای در اینجا ضعیف شد.

وی در خصوص سرمایه گذاری چین و ضررهای آن به کشور عنوان کرد: چینی ها باید برای ما معدن مس عینک را می ساختند که نساختند. وعده جاده ابریشم را داده بودند اما در کنار جاده ابریشم منافع ملی خود را تامین کردند و دو راه دیگر ساختند که از سینک کیانگ به پاکستان و از چین به نپال و دریای سرخ وصل می شد. هنگامی که سرمایه گذاری چین به خطر افتاد و جنگ در بدخشان رخ داد. چین اعلام کرد که من از سرمایه گذاری خود در اینجا می گذرم و این خط را از قزاقستان یا از پاکستان می گذرانم. در واقع ما قربانی رقابت ها شده ایم.

مسعود ادامه داد: البته افغانستان نمی تواند هیچگاه از این رقابت ها دور باشد. اشرف غنی تلاش کرده بود که اولین بار در بازی هایی که در افغانستان انجام می شود خود شریک شود. در این بازی های افغانستان همسایه های ما نسبت به ما بسیار متخصص تر هستند. همسایه هایی چون ایران، پاکستان، چین، تاجیکستان و قزاقستان و هند به خوبی در این رقابت ها کار می کنند اما متاسفانه ما خود می خواستیم بازی کنیم و منبع قدرت ایجاد کنیم که موفق نشدیم.

وی امنیت در کشور را عامل پیشرفت اقتصاد در کشور می داند و می گوید: در این کشور که جنگ وجود دارد و یا شرایط پساجنگ را دارد ما بدون ایجاد منبع قدرت و رسیدن به قدرت که توسط آن ثبات ایجاد می شود نمی توانیم حرفی در منطقه زده وبه سوی تولید برویم. به عبارت ساده تر اقتصاد ما وابسته به ثبات امنیتی است.

مسعود در پایان گفت: هم اکنون که وضعیت امنیتی ضعیف است، قدرت خرید مردم بسیار کم شده است، عواید پایین رفته است و بیکاری به شدت افزایش یافته است و این نوعی هشدار جدی برای حکومت است.