28 حمل 1394 - یادداشت
برخلاف ادعای حکومت وحدت ملی حالا جنگ، فقر و ناامنی کشور را فرا گرفته است. گفته می شود که رهبران وطن فروش هایی هستند که کشور را به خارجی ها و پروژه داعش فروخته اند. نمایندگان مجلس خواستار برکناری رهبران حکومت شدند. ملت ما تا به کی باید قربانی سیاست های رهبران خود باشند؟
داکتر رمضان بشردوست عضو مجلس نمایندگان در برنامه «آماج» گفت: زمامداران افغانستان در طول چهل سال عاملان اصلی فاجعه در افغانستان هستند. اینها نجات دهنده کشور نیستند. این ها قبر کن های ملت هستند. صداقت آنها به حدی زایل شده است که حتی آمار دقیق قربانیان را هم نمی دهند. وقتی تاریخ افغانستان را مطالعه می کنیم، زمامداران افغانستان همیشه طالب زور و زر بوده اند. حتی وقتی پدر و مادرشان قدرت شان را تهدید کرده است به آنها رحم نکرده اند. حتی به فرزند خود وقتی قدرت شان را تهدید کرده است رحم نکرده اند آن را به سیاه چال انداخته و کور کرده اند.
وی در خصوص آمار قربانیان وطن در سالهای اخیر عنوان کرد: امیدوارم که مردم ما فکر کنند، گزارشی که سازمان ملل منتشر کرده، این است که در 2014، سه هزار و ششصد و نود و نه افغان کشته و چهارهزار و هشتصد و چهل و نه نفر زخمی شده بودند و این بیست و دو درصد افزایش را نسبت به سال قبل نشان می داد. در سه ماه اول سال میلادی تعداد کشته شدگان ششصد و پنجاه و پنج نفر است. این هشت درصد افزایش را نشان می دهد. این کشته شدگان هم از فرزندان عادی وطن بوده اند. در بین آنها فرزندان رییس جمهور و وزیر و وکیل نبوده اند.از جبهه مقابل هم فرزندان ملا و ملا عمر و رهبران آنها نبوده اند. چرا آنها نبوده اند برای اینکه آنها به فکر وطن نیستند. آنها به فکر این هستند که از این جنگ چیزی نصیب شان شوندو قدرت و چوکی های خود را حفظ کنند و بار خود را ببندند و به کشورهای دیگر بروند.
بشردوست وزیران کشور را انسان هایی قدرت دوست و خاین به وطن دانسته و اظهار کرد: وزیران ما مشغول دنیای خود هستند، مشغول خوش گذرانی با موترهای لندکوزر خود هستند. حتی این افراد در فاتحه فرخنده با موترهای گران قیمت خود رفته اند. وقتی وزرای این کشور در فکر قصر و زندگی خود هستند و در فکر جابه جا کردن افراد قوم و مذهب خودهستند، ما چگونه می توانیم انتظار داشته باشیم که این کشور ساخته شود. وزرایی که جرات نمی کنند نام آی اس آی را ببرندد، وزرایی که جرات نمی کنند نام سپاه پاسداران را ببرند که چقدر در خرابی کشور ما نقش داشته اند. این وزرا همان وزرایی هستند که در هر شرایط منافع شخصی خود را دنبال می کنند. در طول سیزده سالی که گذشت کدام روز وزیر داخله کشور را دیده ایم که در صف اول جنگ دو ساعت بجنگد؟ کدام روز وزیر دفاع کشور را دیده ایم که در صف اول جنگ حداقل نیم ساعت بجنگد؟
این نماینده مجلس وزیران را متهم به این کرده که به فکر سربازان جبهه های جنگ نیستند، برای آنها کوتاهی می کنند، غذا و مهمات به آنها نمی دهند و توضیح داد: اگر وزیران دفاع و امور داخله در جبهه حتی فقط برای بازدید بروند، با چشمان خود می بینند که سرباز و پولیسش گرسنه است. در زمانی که جنگ در کنر جریان داشت، به من تلفن می شد که ما سربازان فعلا دو سه روز است که در جبهه گرسنه هستیم. وزیران در کاخهای خود نشسته اند و کاری به این ندارند که سربازان قربانی نه تنها جنگ، بلکه قربانی گرسنگی می شوند. آنها نه دغدغه مملکت و نه دغدغه مردم را دارند. خون سربازان و مردم برای آنها هیچ ارزشی ندارد. همانطور که خون یک سرباز طالب برای رهبران آنها ارزشی نداشته است. همانطور که خون یک سرباز پرچمی و خلقی برای رهبران آنها ارزشی نداشت.
وی در علت تاخیر در معرفی وزیران گفت: چرا این اتفاق ها می افتد، چون آنها در پی حفظ قدرت خود هستند آنها مشغول این هستند که چه کسی قسمت بیشتر کیک قدرت را می گیرند. در افغانستان هیچ مقامی به خاطر مردم در مقام خود قرار نگرفته است. این سیستم طوری طراحی شده است که برای خدمت نیست. این سیستم برای ضربه زدن و خیانت به مردم است و ع و غ رهبران خیانت های ملی هستند.
بشر دوست در ارتباط با واقعه بدخشان اظهار کرد: در واقعه بدخشان گفته می شود که فرماندهان امنیتی تیل و مهمات را به فروش رسانده و یک شب قبل از حادثه بدخشان را ترک کرده و به هند رفته اند. حکومت هم هیچ برخوردی نخواهد داشت چرا که آنها خود، حکومت هستند. آن فرد فرمانده نمی شد اگر زیر فرمان ع و غ و رهبران نبودند. هیچ کدام از این خیانت کاران در طول چهارده سال مجازات نمی شوند. همان ع و غ که می گفتند ما با فساد مبارزه می کنیم، فاسد ترین فرد مملکت در کنار وی ایستاده و تقدیر می شود.
وی مقصر اصلی وضعیت کشور و ظلم شدن به مردم را خود مردم دانست و گفت: هفتاد در صد مشکل اساسی ما مردم ما هستند.این مردم هستند که دست تاجیکی را می بوسند که همان تاجیک، دستش به خون مردم آلوده است. پشتون ها و هزاره های ما هم دستهای پشتون و هزاره ای را می بوسند که دستشان به خون مردم پشتون و هزاره خودش آلوده است. اگر مردم ما برخیزند و فردا صد هزار نفر ارگ را محاصره کنند آنها شاید به خود آیند که چه می کنند. نمایندگان مردم هم همه در چهره هایشان مهر ع و غ نقش زده شده است. در افغانستان سیستمی مافیایی حاکم هستند که همه مانند مگس هایی به دور شیرینی می گردند چه نماینده مردم، چه وزیر، چه والی، چه قوماندان همه در اطراف حکومت هستند و حرف آن را اجرا می کنند بدون اینکه لحظه ای به مردم فکر کنند.
