صلح افغانستان به دست انگلیس و پاکستان است

نشست های مختلفی با طالبان با گروه های مختلفی از جامعه افغانستان برگزار شده است. این نشست ها در کشورهایی چون قطر، دبی، چین و ناروی برگزار گردیده و اقشار مختلفی از افغانستان در آن اشتراک کرده اند. آخرین نشست در ناروی برگزار شده که طالبان خواستار دیدار با زنان افغانستان و گفتگو با آنها شده اند. طالبان چه هدفی از این نشست ها دارند؟ چرا به طور رسمی با حکومت مذاکره نمی کنند؟

احمد سعیدی آگاه مسایل سیاسی در برنامه «بازنگاه» گفت: افغانستان گام هایی را برای صلح در طی سال های اخیر برداشته است اما طرحی مدون نداشته و هرکسی خواسته است تا از این جریان نفعی ببرد. طالبان در این مدت بارها گفته اند که ما با دولت مذاکره نمی کنیم، چرا که این دولت را نامشروع و غیر قانونی می دانند. فقط حاضر هستند با نهادهای مختلف مدنی افغانستان مذاکره کنند.

وی طالبان را همچنان برموضع خود پابرجا می داند که حکومت را نمی پذیرند و می گوید: حرکت افرادی که در این روزها در جاهای مختلف با طالبان مذاکره کرده اند، حرکت های انجویی بوده است. آنها مذاکره می کنند اما تصمیم گیرنده نیستند و نمی توانند حرف آخر را بزنند. طالبان با دولت مذاکره نمی کنند و این افراد هم صلاحیت اجرایی ندارند. افرادی که به ناروی رفته اند و مذاکره می کنند از طرف شخصی به نام کاعده رفته اند. که اهل ناوری است و در یونیما کار می کند. دو نفر از طالبان هم در این نشست اشتراک دارند.

سعیدی هدف از نشست های پی در پی طالبان با نهادهای مختلف افغانستان را چنین بیان کرد: هدف از این نشست ها این است که انگلیس و پاکستان که کمک کننده طالبان هستند، متوجه شده اند که آفتاب طالبان رو به غروب است و برنامه این است که دولت موجود، چند تن از طالبان را در پله های نظام بیاورد. این مذاکراتی که در قطر و دبی و ناروی برگزار می شود زمینه سازی برای این است که دیدگاهها در مورد طالبان تغییر کند. می خواهند نشان دهند که طالبان دیگر، مخالف درس خواندن، زن ستیز، متهجر و آدمکش نیستند.

این نماینده مجلس انگلیس و پاکستان را تصمیم گیرنده اصلی جنگ و صلح در کشور می داند و می گوید: در جریان صلح با طالبان گفته می شود که افغانستان باید خط قرمزهای خود را مشخص کند اما باید گفت که در این امر تصمیم گیرنده کسانی دیگر هستند اگر آنها بخواهند افغانستان خط قرمز خواهد داشت و اگر نخواهد ندارد. این موضوع تا حدی است که افغانستان به عنوان سخنگو یا کسی که طرحی را در حال عملی کردن است به شمار می رود اما تصمیم گیرنده نیست.

وی افزود: طالبان درطی چهارده سال گذشته حکومت افغانستان را به رسمیت نشناخت و آن را حکومتی دست نشانده می دانست. حالا هم آنها با هر نهادی گفتگو می کنند ولی هرگز با آنها به عنوان نماینده رسمی حکومت مذاکره نمی کنند.

سعیدی در خصوص ادعاهای طالبان در خصوص تغییر عقیده شان اظهار کرد: در حال حاضر طالبان با زنان دیدار و مذاکره می کنند و ادعا دارند وقتی در حکومت داخل شدند، با کار، تحصیل و حضور آنها در جامعه مخالف نیستند اما ما به تجربه دریافته ایم که همه گروهها، وقتی قدرت ندارند به مردم وعده های فراوانی می دهند چنانچه رهبران ما در زمان کمپاین این وعده ها را می دادند ولی امروز که در قدرت هستند همه آن وعده ها را فراموش کرده اند.

وی در ارتباط با شرایط رسیدن به صلح در افغانستان گفت: در نشست قبلی که طالبان در قطر داشتند خواسته های خود را بیان کرده اند و گفته اند که قانون اساسی باید تعدیل شود، تمام خارجی ها از کشور خارج شوند، زندانی های ما آزاد شوند و نام ما از لیست سیاه بیرون شود. آنها با زیرکی تمام این خواسته ها را مطرح کرده اند تا به جهان بگویند که ما خواسته های خود را مطرح کردیم و حاضر به صلح بودیم اما حکومت افغانستان قبول نکرد. حکومت افغانستان خود به تنهایی نمی تواند امیدوار به رسیدن صلح باشد بلکه هر گاه انگلستان و پاکستان بخواهد که حالا زمان آن رسیده که افغانستان به صلح برسد و آرامش در آنجا حاکم شود این اتفاق می افتد.