شورای صلح یا شورای جنگ؟

آنچه در افکار عامه شکل گرفته است این است که این شورا، بیشتر شورای جنگ است تا صلح، شکی نیست که این کمیسیون ناکارآمد است.

بر اساس گزارش ها در چند سال اخیر شورای عالی صلح کشور با مصرف بیش از 782 میلیون دالر هیچ دستاوردی تاکنون نداشته است. آگاهان سیاسی نیز براین باور هستند که این پروسه در مسیر درستی درحرکت قرار نگرفته است. با این وجود شورای عالی صلح تاکید دارند که باید به کار خود در زمینه گفتگوهای صلح ادامه دهند. کاری که تاکنون هیچ موفقیتی درآن نبوده است. بااین حال چه باید کرد؟

آقای عزیز رفیعی فعال جامعه مدنی پیرامون دستاورد شورای عالی صلح در برنامه نگرش گفت: بحث شفافیت و بحث دسترسی به اطلاعات یک بحث بسیار جدی است اما متاسفانه از آن جا که دموکراسی ما یک دموکراسی بسیار ناقص و مبتذل است حتی قوانینی که توشیح می شوند نیز قابل اجرا نیست و اجرا نمی شود. بر همین اساس یک خلا بسیار بزرگ بی اعتمادی میان ملت و دولت ایجاد شده است.در مجموع چیزی که خیلی دارای اهمیت است این است که در برابر مقدار پول گزافی که مصرف می شود چقدر بازده مفید داشته باشد. آنچه در افکار عامه شکل گرفته است این است که این شورا، بیشتر شورای جنگ است تا صلح، شکی نیست که این کمیسیون ناکارآمد است.

وی افزود: یک کمیسیونی که در7 سال آدرس دشمن و مخالف و مخاطب خود را پیدا نکرده و 2 سال پی هم مخاطبش با یک مرده بوده است چگونه می تواند توجیه کند که توانایی انجام کار را دارد. این ها به این دلیل است که سیاست در افغانستان یک سیاست انحصاری است و در قید و بند گروه و اشخاص مشخصی قرار دارد. برخی از اعضای شورای صلح اصلا توانایی کار را ندارند و بدون شک جای شخص شایسته را پر کرده است.پول های مصرف شده بیشتر برای تبادل نوعی اطلاعات، رفت و آمدها و دید و بازدید و کارهایی که تاکنون نتیجه نداشته است مصرف شده است.

این فعال مدنی پیشنهاد کرد که به جای کمیسیون صلح افغانستان یا شورای عالی صلح افغانستان یک کمیسیون میانجی گری از افراد نخبه و کارشناس تشکیل شود تا بتوانند به دولت مشورت های تکنیکی، علمی و معاصر در ارتباط با چگونگی بحث صلح با طرف مقابل مطرح کنند و گفت: با این که تعدادی از افراد شورای عالی صلح بسیار ظرفیت های قوی دارند اما در مجموع کل شورای عالی صلح یک شورای مصلحتی است. یک شورایی است که بنابر مصلحت زمان و پس از انتخابات دور دوم رییس جمهور کرزی شکل گرفت. با این ترکیب به نظر من نتیجه نمی رسد. در شورای عالی صلح یک نفر تکنیکی در کنار یک فرد غیر تکنیکی قرار دارد و امکان ندارد که به تفاهم برسند.

رفیعی افزود: در طول 14 سال گذشته بعضی کارهایی انجام داده ایم که تمامی مکانیزم ها را زیر سوال برده است. تمامی جهان می دانند که صلح بدون عدالت ناممکن است. وقتی در کشور منشوری به نام منشور معافیت وجود دارد که در آن تمامی کسانی که دست شان به جنایت آلوده است از تمامی پیگیری های قانونی و جزایی معاف شوند چگونه می تواند اعتماد مردم را به پروسه صلح جلب کند؟ هدف مردم از آمدن صلح دو چیز است. یکی مصونیت آنان و دیگر عدالتی که آنان قربانی آن بوده اند.

وی ادامه داد که متاسفانه با مکانیزم ها و کارهایی که دولت افغانستان انجام داده است تمامی این دستاوردها از دست رفته است و گفت: نه تنها در افغانستان در تمام جهان، صلح یک کشور وابسته به چندین عنصر داخلی، خارجی،بین المللی است. بسیاری از دست هایی که در کشور دخالت دارد کیلومترها از کشور دور است. اما آنچه که بسیار مهم است این است که وقتی یک شورایی را پایه گذاری می کنیم باید موثریت آن را ارزیابی کنیم. وقتی شورای عالی صلح را با هدف از قبل تعیین شده مقایسه می کنیم دستاوردی دیده نمی شود. این شورا حتی توانایی مذاکره رودر رو با مخالفان را ندارد.

عزیز رفیعی در پایان افزود: طرف ما طالبان نیست بلکه پاکستان است و به هر صورتی باید دروازه مذاکره با پاکستان را باز کنیم. تنها شورای عالی صلح نیست که بازده ندارد. بسیاری دستگاه های افغانستان بازدهی نسبت به مصرفی که شده است ندارد. ما فرصت های زیادی را از دست دادیم. هرگاه عدالت تامین شود مسوول این کم کاری ها مشخص می شود. ما وقتی منشور معافتیت و قانون عفو داشته باشیم نمی توان عدالت تامین شود.