شرم بر کسی که از نظام دفاع نکند!

شرم بر کسی که در زیر چتر حکومت بنشیند، نظام را قبول داشته باشد و از امکانات نظام استفاده کند، از امنیت حکومت استفاده کند اما از نظام دفاع نکند.

حکومت وحدت ملی ماه های نخست آغاز کارش را با دل خوشی گفتگو و صلح با طالبان سپری کرد اما حالا به شدت درگیر نبرد با آنان شده است اما با وجود بیش از سیصد هزار نیروی امنیتی بیشتر شدن ناامنی و افزایش تهدید طالبان تمامی انتقادها را متوجه اراده سران حکومت نموده است. آیا طالبان تقویت شده اند یا اراده ای برای سرکوب آنان وجود ندارد؟

غلام حسین ناصری عضو مجلس نمایندگان در برنامه «فراخبر» گفت: در قانون اساسی در ماده 55 می گوید: « دفاع از افغانستان و جبهه ملی وظیفه تمام اتباع افغانستان است.» شرم بر کسی که در زیر چتر حکومت بنشیند، نظام را قبول داشته باشد و از امکانات نظام استفاده کند، از امنیت حکومت استفاده کند اما از نظام دفاع نکند.

وی در خصوص عدم کار حکومت قبلی و فعلی در حوزه صلح اظهار کرد: هم اکنون در کشور ما استراتژی جنگ در مقابل دشمنان مشخص نیست. سنگ خیانت از زمان حکومت کرزی در کشور گذاشته شده است. معاون دوم کرزی گفته بود که هجده میلیون دالر مصرف شورای عالی صلح افغانستان شده است. با وجود این همه هزینه، حکومت وقت، هیچ وقت در طول سیزده سال نتوانستند حتی یک نفر از طالبان را به میز مذاکره حاضر کنند تا با حکومت افغانستان به طور مستقیم مذاکره کنند. این خیانتی است که باید به مردم گفته شود. جای تاسف بیشتر این است که این روند در حکومت فعلی ادامه پیدا کرده است و خیانت ها همچنان انجام می شود.

ناصری معتقد است حکومت قصد از بین بردن دشمن را ندارد و گفت: ما در افغانستان استراتژی برای مبارزه و دفاع از کشور نداریم. اگر بگوییم توان دفاع از افغانستان نداریم این خیانت به روان شهدایی است که جان خود را از دست داده اند و خیانت به نیروهای امنیتی ما است که هرروز در سخت ترین شرایط مبارزه می کنند. ما توان دفاع را به خوبی داریم اما باید قبول کرد که اراده برای جنگ و از بین بردن دشمن از سوی حکومت وجود ندارد. جنگ در افغانستان شیوه جنگ گربه و موش است. واقعه ای که در قندوز اتفاق افتاد این موضوع را نشان می دهد. قندوز سقوط کرد و برای بازپس گیری آن از جانب حکوت تلاش هایی صورت گرفت. بعد از آن دوباره اوضاع به همان حالت بی خیالی قبل بازگشته است. آیا حکومت بازهم منتظر است تا سقوط دیگری اتفاق افتد؟ علاوه بر آن چرا حکومت بعد از بازپس گیری قندوز، طالبان را تا خانه اصلی شان که آن طرف خط دیورند است دنبال نکردند؟ چرا جنگ را متوقف کردند؟ چرا حکومت فرماندهان جنگی را خواست تا جنگ را متوقف کنند؟ چرا رییس جمهور فرماندهانی چون مرادعلی که در جبهه می جنگیدند و عملیات موفق داشتند را به کابل فراخواند تا جنگ را متقوف کند؟ چرا عملیات جنرال دوستم را در فاریاب متوقف کرد و از ارسال امکانات برای وی خودداری کرد؟ حکومت نه تنها اراده ای برای جنگ با طالبان ندارد بلکه آنها را تقویت نیز می کند.

این نماینده مجلس از عدم معرفی وزیر دفاع انتقاد کرده و افزود: بخشی از ناملایماتی که فعلاً در سرتاسر افغانستان وجود دارد مربوط به لنگ بودن موتور اساسی دفاع افغانستان ،اردوی مقدس ملی است. لنگی قضیه در این جا است که سرپرست دفاع نمی تواند به جای وزیر دفاع انجام وظیفه کند. چرا وزارت دفاع وزیر ندارد؟ آیا در کشور قحطی رجال است که کسی شایستگی وزارت دفاع را ندارد. این توهین بزرگی از سوی رییس جمهور به همه کسانی که در این حوزه تخصص دارند.

به باور وی، کم کاری های حکومت طالبان راتقویت می کند. طالبان از این وضعیت کشور روحیه گرفته اند که تا این حد گسترده فعالیت می کنند وگرنه آنان تا این حد قدرت ندارند؟ این کارهای حکومت باعث تقویت آنان می شود. در همین لحظه چرا جنگ در قندوز متوقف شده است؟ چرا طالبان را در آنجا از بین نمی برند؟ چرا ولسوالی هایی که در دست طالبان است را آزاد نمی کنند؟ تا وقتی دشمنان به شدت مورد هجوم قرار نگیرند آنها هرگز به پای میز مذاکره هم حاضر نخواهند شد.

ناصری رییس جمهور را به بی قانونی متهم کرده و گفت: متاسفانه حکومت نه تنها اراده ای برای سر و سامان دادن اوضاع جنگ ندارد بلکه می خواهد آن را توجیه هم کند. به طور مثال رییس جمهور قانون را دور می زند و برای قانون سرپرستی تعدیل می فرستد و آشکارا می گوید که وزرت دفاع، داخله و ریاست امنیت ملی باید از این قانون مستثنی باشند. آیا دور زدن قانون اساسی می تواند پایه های حکومت را مستحکم کند؟

وی رییس جمهور را در حال اجرای دستورات بادارانش می داند و می گوید: منافع هر کشوری بالاترین اولویت را دارد که متاسفانه رهبران ما تا کنون نتوانسته اند این مهم را در قالب فعالیت های خود اجرا کنند. حکومت تا به حال نه تنها برای دفاع از مردم کاری انجام نداده است بلکه ازبسیج مردم هم برای دفاع از خودشان جلوگیری می کند و فریاد می زند که مردم با بسیج خود فعالیت موازی ایجاد می کنند. اگر می خواهند مردم این کار را نکنند پس چرا در دفاع از آنان هیچ کاری انجام نمی دهد و اجازه می دهد که مردم هر روز قربانی دهند؟ حکومت توان دفاع از افغانستان را دارد اما انگار باداران وی، همان کشور های غربی و استخبارات پاکستان اجازه سرکوب دشمن را نمی دهد وگرنه با سیصد و پنجاه هزار نیرو هر گروهی که در اینجا بیایند نابود خواهد شد. این رهبران ما همانطور که از سوی آمریکا بر ما تحمیل شده اند، کارهایشان نیز تحمیل شده است.