سیاستمداران ما در آسمان هفتم زندگی می کنند

به نظر می رسید که از زمان تشکیل حکومت وحدت ملی رهبران ما بر سر تخت ها ی خود نشسته و فقط اوضاع مملکت را تماشا می کنند. اوضاعی که مملو از جنگ و نا آرامی است. آنها نه کابینه را تشکیل می دهند و نه فکری برای این وضعیت نا بسامان می کنند. وعده هایی هم که در هنگام انتخابات داده به باد فراموشی سپرده شده و مشغول چانه زنی های کودکانه بر سر تقسیم کرسی ها هستند.

داکتر رمضان بشردوست عضو مجلس نمایندگان در برنامه «99+1» از فاصله مردم و مسوولان گفت: سیاستمداران ما در آسمان هفتم زندگی می کنند و از درد و رنج و تشویش های مردم و یاس عمیقی که مردم را فراگرفته است خبری ندارند و دور هستند. از همان روز اعلام دولت وحدت ملی همگان می دانستد که این حکومت حکومت تقسیم قدرت است نه حکومت وحدت ملی. عبدالله فکر می کرد که برنده انتخابات او است و اشرف غنی جای او را گرفته است، همچنین اشرف غنی احساس می کرد که برنده انتخابات او است و عبدالله خود را به او سنجاق کرده و نمی گذارد کارها را پیش ببرد.

وی درباره ی دلیل تشکیل حکومت وحدت ملی عنوان کرد: می گویند تشکیل حکومت وحدت ملی بر اساس مصلحت بوده است اما کدام مصلحت؟ مصلحت در قانون اساسی گنجانیده شده است. مصلحت باید منافع ملی مردم را در نظر بگیرد. این مصلحتی که زمامداران ما می گویند این است که قدرت دست عده ای به صورت مافیایی است و می خواهند آن را حفظ کنند تا به دست گروه دیگری نیفتد. اگر آنها مصلحت مردم را در نظر می گرفتند، از روز تشکیل حکومت باید وضع طوری می شد که مردم نفسی آرام می کشیدند، اما حالا وضع مردم بحرانی تر هم شده است.

بشردوست، نادیده گرفتن رای های مردم را خیانت تلقی کرد و افزود: کسانی که رای می دادند نمی خواستند، به طور نیمه رای دهند، یعنی نصف رای شان متعلق به عبدالله و نصفی دیگر متعلق به اشرف غنی باشد. اولین خیانتی که آنها کردند به افراد خود کردند، چون همین افراد در کمپاین های انتخاباتی برای آنها کار می کردند و هزینه ها می کردند. آنها فکر می کردند که این کاندیدها برنامه و پلان دارند و به اصول و ارزش های خود عقیده دارند و از رای آنها تا آخرین لحظه دفاع می کنند اما چنین نشد.

این نماینده مجلس، سست بودن دو رهبر در حرف و تصمیم شان را مورد انتقاد قرار داد و اظهار کرد: در دور دوم انتخابات این دو رهبر در مقابل آمریکا و سازمان ملل پذیرفتند که رای ها صددر صد شمرده شود و نتیجه شمارش آرای شمرده شده صد در صد پذیرفته شود اما در آخر آن را عملی نکردند به پیشنهاد آمریکایی ها حکومت وحدت ملی را ایجاد کردند. راه حل مشکل انتخابات هم این بود که رای ها دقیقا شمرده می شد و بر اساس همان رای ها تصمیم گیری می شد. کشور یک سال در بحران و کشمکش می بود بهتر از این است که حالا 5 سال در بحران باشد.

وی رهبران را افرادی قدرت طلب قلمداد کرد و افزود: برای این دو رهبر متاسفانه برنامه، پلان، اهداف و حتی زحمات رای دهنده شان به اندازه سرسوزنی ارزش ندارد، چیزی که برای آنها مهم بود این بود که چیزی به نام دولت و قدرت که مانند کیک است، به دست بیاورند. تمام تلاش را هرکدام از ع و غ کردند که کیک را کامل بگیرد و هیچ قسمتی از آن را به کسی ندهد اما وقتی متوجه شدند که کامل نمی توانند آن را بگیرند هر دو راضی شدند که آن را با هم تقسیم کنند.

بشر دوست ادامه داد: فلسفه ای درغرب وجود دارد، ماکیاول عقیده دارد که همه افراد و همه چیز وسیله های خوبی برای رسیدن به قدرت هستند. این گفتار امروز در کشور ما صدق کرده است که رهبران تصمیم گرفته اند به هر وسیله ای به قدرت برسند. مردم را وسیله و قربانی کرده اند و اگر صد در صد قدرت را نمی توانند در دست بگیرند همان پنجاه درصد آن هم خوب است.

حالا آنها بر سر همین تقسیم پنجاه درصدی هم مشکل دارند برای ع کشنده است که نامزدهایی که غ معرفی می کند بپذیرد و همین طور برعکس.

بشر دوست در پایان گفت: در سیاست، سیاستی وجود دارد که بر اساس منافع ملی استوار است. برنامه وجود دارد و راهی وجود دارد که سیاستمدار به آن عقیده دارد و راه نجات مردم را هم در همان اصول و عملی شدن برنامه اش می بیند.

سیاست دیگری وجود دارد که سیاستمدار هدف تصرف کرسی قدرت را دارد نه برای خدمت بلکه برای معاش، بادیگارد، شهرت و قدرت و همه ی مزایایی که این کرسی دارد. در کشور ما هر سیاستمداری که می آید راه دوم را در پیش دارد، از جمله رهبران همین حکومت که اوضاع را بدین جا کشانده اند.