سقوط قندوز لکه ننگی بر دامان حکومت!

حکومت وحدت ملی بزرگترین لکه را نیز بر دامان خود گذاشت که سقوط قندوز بود.

یک سال از آغاز حکومت وحدت ملی گذشت. حکومتی که قرار بود ملت افغانستان را از منجلاب بدبختی و چالش ها نجات دهد. هم اکنون با گذشت یک سال از عمر آن نه تنها این کار را نکرد، بلکه بزرگترین لکه را نیز بر دامان خود گذاشت که سقوط قندوز بود. اقتصاد شکننده و ناپایدار، فرار و مهاجرت هزاران نفر از ولایات مختلف، فرار سرمایه ها و مغزها نیز از شاهکارهای این حکومت بوده است. آیا امیدی هست که حکومت بعد از این کار کند؟ آیا حکومت می تواند قندوز را بازستاند؟ آیا اراده ای برای این کار دارد؟

بسم الله شیر کارشناس سیاسی در برنامه «راه حل» گفت: امیدواری به حکومتی که از ما نباشد، بی فایده است. قبل از این، امید ما به حکومت به یاس بدل شد و بعد از این هم نمی توانیم به این حکومت امیدی داشته باشیم. تمام کارکردهای حکومت گذشته و امروز نشان می دهد که آنها به مردم هیچ گونه دلبستگی و تعلق خاطر ندارند. بلکه در واقع به چوکی های خود وابسته هستند و می خواهند آن را حفظ کنند.

وی معتقد است حکومت نیامده است که برای مردم کار کند و افزود: پیام من به مردم این است که بیش از این وقت خود را ضایع نکنیم و انتظار نداشته باشیم که حکومت برای ما کاری کند. چرا که حکومت تعهدی به ما ندارد بلکه به کسانی متعهد است که وی را با تقلب و زور رییس جمهور ساختند. هیچ اراده ای هم از خود ندارند و گوش به فرمان باداران خود هستند.

محترم شیر اظهار می کند کسانی که در ارگ کار می کنند همان طالبان هستند که برای آمریکا کار می کنند و گفت:هم اکنون تعداد زیادی از طالبان در ارگ و در شهر کابل، در کنار رییس جمهور کار می کنند، باقی آنها هم برای قتل مردم افغانستان برای پروسه آمریکا، انگلیس، پاکستان و جامعه جهانی کار می کنند. در طی سه دهه مجاهدین در افغانستان کار کردند و ابر قدرت شدن را به آمریکا دادند اما آمریکا به مجاهدین رحمی نکرد و سران مجاهدین را از بین برد و طالبان را جایگزین کرد. مردم افغانستان هم چوب سوخت آمریکا و انگلیس و پاکستان شدند.

وی رییس جمهور را عامل اصلی سقوط قندوز می داند و معتقد است پس گرفتن قندوز نوشدارو بعد از مرگ سهراب است و می گوید: حالا هم اگر حکومت قندوز را از دست طالبان بازستاند، چه فایده ای دارد؟ مردم چور و چپاول شدند و خانه هایشان به آتش کشیده شد و بسیاری کشته شدند، به ناموس های مردم تعرض صورت گرفت و بزرگترین فاجعه در آنجا برپا شد. آیا حکومت با پس گرفتن قندوز می تواند این مسایل را جبران کند؟ حکومت کسی است که خود در این پروسه و این کارها دخیل است، ما چطور می توانیم از حکومت کمک بخواهیم. ما باید از این بترسیم که حکومت نیروهای امنیتی فعال در آنجا را با تمام ابزارجنگی شان به طالبان تسلیم نکند. اگر ما گمان کنیم که حکومت که خود طالب است کمک می کند، خود را بازی داده ایم. اگر پروسه سقوط قندوز توسط حکومت و توسط کشور های غربی طرح و تمویل نشده باشد، این تعداد طالب، با وجود این همه نیروهای امنیتی که ما داریم و با وجود مردم غیور هیچگاه نمی توانستند که قندوز را بگیرند. در این ماجرا ارگ همه کاره است و گاه به نعل می زند و گاه به میخ.

وی ارگ را دشمن مردم افغانستان خوانده و افزود: دشمن درجه اول کشور ما آمریکا است، در درجه دوم انگلیس و پاکستان نیز در درجه سوم قرار دارد. دشمن درجه چهارم افغانستان ارگی ها هستند که به دستور این سه گروه آمدند و بر ما حکومت می کنند. شک و تردیدی هم وجود ندارد که ارگ دشمن افغانستان است. وگرنه طالبان به هیچ وجه در خانه ها و در میان مردم جایگاهی نداشته و ندارند که بتوانند در میان مردم رسوخ کنند و یک ولایت را سقوط دهند. جایگاه طالبان در قلب آمریکایی ها، انگلیسی ها و پاکستانی ها است. دشمن ما در ارگ نشسته است. وقتی قندوز سقوط کرد ارگی ها جشن گرفتند و به باداران خود گفتند که ما قلب شمال را به شما دادیم.

این آگاه سیاسی در خصوص راه حل نجات افغانستان از این منجلاب اظهار کرد: راه حل این است که ملت افغانستان به پا خیزند و منسجم شوند. باید دست حکومت را از افغانستان قطع کنند و بعد از آن در برابر آمریکا بایستند تا دیگر قتل و غارت را در اینجا ادامه ندهند. ما باید حکومتی داشته باشیم که از خود ما باشد نه اینکه غلام حلقه به گوش کشورهای غربی باشد.