دفاع از زنان تشریفاتی و نمایشی است

سازمان عفو بین الملل می گوید: مدافعین حقوق بشری زنان در افغانستان با سوء قصد مواجه می شوند و از سوی دولت حمایت نمی شوند. هیچ زنی در بیرون از خانه خود را مصون احساس نمی کند. داکتر عبدالله رییس اجرایی حکومت وحدت ملی می گوید که از عملکرد حکومت در هفت ماه گذشته در زمینه حقوق بشری راضی نیست و می گوید که فرصت ها را در این زمینه از دست داده ایم.

داکتر حمیرا قادری استاد دانشگاه در برنامه «نگرش» گفت: مردم افغانستان در یک زندگی قبیله ای به سر می برند و این زندگی قبیله ای باعث شده است که مسایل حقوق بشری، اول بحث فرهنگی اجتماعی و در نهایت سیاسی باشد. در جامعه ای که به صورت قبیله ای اداره می شود سلسله مراتبی است یعنی تمام آنچه که بهتر و برتر است به مردها می رسد و در نهایت آنچه که بیشتر نمایشی و تشریفاتی است به زنان می رسد و گاهی خود زنان هم جزو اموالی هستند که به مردها می رسند.

وی ضعف کشور را در بررسی معضلاتی که داریم دانسته و افزد: ما هزینه های هنگفتی را در کشور صرف مسایل امنیتی و سیاسی کرده ایم و هیچ گاه مسایل فرهنگی که ساختارهای اساسی و بنیادی یک جامعه را پی ریزی می کند بررسی نشد. در تمام کشورهای دیگر موضوعات پژوهشی بالاترین هزینه را دارد در حالیکه در افغانستان بحث های پژوهشی و خصوصاً آسیب شناسی مسایل اجتماعی و فرهنگی هرگز توجه نشده است. در افغانستان هنوز مسایل حقوق بشری، مسایل انسانی تلقی نمی شود.

قادری نه تنها زنان بلکه کل مردم جامعه را مورد خشونت می بیند و می گوید: هیچ زنی در افغانستان نیست که یا دچار خشونت اقتصادی و یا خشونت سیاسی و فرهنگی و یا اجتماعی نباشد. به نوعی تمام زنان در افغانستان به انواع خشونت ها درگیر هستند. می خواهم به این نتیجه برسم که وقتی که یک مرد تنها خودش نان آور خانواه می شود تمام بارهای سنگین اجتماعی روی دوشش است ذهن آرامی ندارد. وی در کنار زنی که مدام احساس حقارت می کند، زندگی می کند دوتا ذهن آشفته و بی سر و سامان در کنار هم هستند و این مجوعه خانواده ای خشن و در نهایت خانواده ای خشن را می سازند. وقتی همه ما در یک فضای خشونت آمیز زندگی می کنیم، از لحاظ ذاتی فرزندان خشنی وارد جامعه می کنیم.

استاد دانشگاه وظیفه تک تک مردم دانست که خشونت را در خود بکاهند و این معضل را به همت خود حل نمایند، وی افزود: موضوع حقوق بشری در افغانستان تنها بحث دولت نیست. بلکه بحث ملت هم هست. در دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم دیگر نمی شود فقط برای آموزش و آگاهی به داده های حکومت اکتفا کرد یعنی اگر بخواهیم سطح آگاهی و دانایی مان بالا رود باید آن را وظیفه شهروندی و تکلیف شرعی خود بدانیم. برای همین اولین کلام من رو به مردم است یعنی باید و صد درصد نوع نگاه خودشان را به آموزش متفاوت کنند و از هر فرصتی برای دیدن آموزش ها استفاده نمایند.

درموضوع آموزش باید کسانی پیش قدم شوند که خود ظرفیت و کارایی لازم را در این زمینه داشته باشند.