دادگاه صحرایی را به دادگاه فاسد ترجیح می دهیم

در گزارشی که از جانب نمایندگی سازمان ملل متحد در کابل به نشر رسید گفته شده است که زنان در افغانستان هنوز با موانع زیادی برای دسترسی به عدالت مواجه هستند. در نظر سنجی و مصاحبه ای که در این مورد با زنان صورت گرفته است، در پانزده ولایت افغانستان بیشتر زنان ترجیح داده اند که قضایای حقوقی آنها، یا قضایای خشونت بازنان از سوی هنجارها یا نقدهای سنتی و با میانجی گری حل شود تا اینکه به دادگاه مراجعه کنند. ملل متحد پیامی به حکومت افغانستان داده است که «حکومت باید اطمینان حاصل کند که در صورت استفاده از میانجیگری، حقوق قربانیان به طور کامل مورد محافظت قرار بگیرد.»

فتانه گیلانی رییس اجتماع زنان در برنامه «پس از خبر» گفت: چیزی که در افغانستان ارزشی ندارد، سرهای مردم است. به صورت های مختلف جنایت های مختلفی صورت گرفت. ما امروز در قرن بیست و یکم قرار داریم و کشورهای پیشرفته در راحتی و رفاه زندگی می کنند اما در منطقه و کشور ما انسانها مانند گوسفند حلال می شوند. در کشوری که عدالت نباشد، در کشوری که نظامی با مسوولیت نداشته باشد و حکومتش جوابگو به خواسته های مشروع مردم نباشد، در کشوری که قانون شکنی از جانب رییس جمهور و اطرافیانش به راحتی انجام شود در چنین کشوی چه انتظاری می توان داشت؟ نمی توان انتظار داشت که مانند کشورهای اروپایی به حقوق انسان آن هم حقوق زنان رعایت شود.

وی در خصوص دلیل عدم مراجعه زنان به دادگاه برای حل مسایل حقوقی اظهار کرد: وقتی حاکمان ما درگیر فساد باشند و چندین سال قاضی القضات نداشته باشیم، وزیر عدلیه نداشته باشیم، دادستانی در وضعیتی ناتوان و سرشار از فساد قرار داشته باشد، مردم چطور می توانند به چنین دستگاهی اعتماد کنند. مردم حق دارند در محله های خود و در مناطقی که مورد خشونت قرار می گیرند به ریش سفیدان محل خود مراجعه کنند.

بانو گیلانی گزارش سازمان ملل را گزارشی مختصر و بدون کاربرد ارزیابی کرده و در ارتباط با نیازهای واقعی زنان گفت: من در طول روز با زنان مختلف و با تعداد بسیار بالا سر و کار دارم و می دانم آنها چه مشکلاتی دارند. سازمان ملل دلخوش به این است که از صد زن افغانی بازدید کرده و با آنها گفتگو کرده و فکر می کند که همه چیز دستش آمده است و آمار می دهد. این سازمان باید بداند که زنان افغانستان به صلح نیاز دارند، به نان نیاز دارند، به آب صاف نیاز دارند، به پول نیازی دارند، بیماری های روانی دارند که باید درمان شود و شفاخانه و دارو ندارند.

رییس اجتماع زنان افغانستان، زنان را ناآگاه از قانون اساسی کشور دانسته و ابراز کرد: زنان افغانستان هنوز در مورد قانون اساسی افغانستان چیزی نمی دانند که بخواهند به محاکم مراجعه کنند. آنها درمورد قانون منع خشونت هیچ گونه آگاهی ندارند. گرچه در این عصر هیچ کس طرفدار دادگاه صحرایی نیست. ما همیشه دادگاه صحرایی را محکوم کرده ایم اما وقتی نظام فاسد باشد چه کسی می تواند به آن مراجعه کند؟ چرا سازمان ملل به رییس جمهور فشار نمی آورد. زمانی که اداره حکومت ضعیف، بی مسوولیت و ناتوان باشد و فساد اداری در آن حرف اول را بزند، مشخص است که مردم به آنها مراجعه نمی کنند. موضوع بعدی این است که زنان فقیر هستند، پول ندارند که وکیل بگیرند که دعوای آنها را به پیش ببرد. سازمان ملل به جای دادن آمارها باید به زنان افغانستان کمک کند و به مشکلات آنها خاتمه دهد. زن افغانستان صلح و امنیت می خواهد و در کشورش یک اداره دولتی جوابگو به خواسته هایش می خواهد. امیدوارم که دفتر ملل متحد بر سر این اعلامیه هایی که داده است کار کند و فقط به اعلام آنها بسنده نکند.

وی در ارتباط با گزارش سازمان ملل در ارتباط با وجود خشونت در زندگی زنان کشور گفت: در افغانستان نه تنها زنان بلکه مرد، زن، کودک و جوان همگی در یک وضعیت پر از خشونت و وحشت زندگی می کنند. آنها اگر می خواهند خشونت علیه زنان از بین برود، باید خشونت را کلیت جامعه بزدایند.

گیلانی لازمه مبارزه با خشونت را فرهنگ سازی و برنامه می داند و می گوید: فرهنگ سازی علیه خشونت یک کار دوام دار و طولانی می طلبد و به پول نیاز دارد. متاسفانه در دوره گذشته جامعه جهانی به نام حقوق بشر و حقوق زن پولهای زیادی سرازیر کرد که همه توسط سوء استفاده گران به یغما برده شدند.

وی در پایان گفت: زنان آگاه افغانستان که وابستگی به جایگاه خاصی ندارند و به دنبال پول نیستند، صدای مرا بشوند و اقدام به حرکت های صلح آمیز مدنی کنند و بر داکتر اشرف غنی و داکتر عبدلله فشار آورند که طبق وعده هایشان صلح و امنیت را در کشور بیاورند.