خیزش های مردمی لازمه این جنگ است

سه سال پیش بود که دهشت افکنان مردم غزنی را به ستوه آورده بودند. ناچار شهروندان در این ولایت دست به قیام و خیزش مردمی زده بودند. از آن زمان هرگاه مردم از ظلم دشمنان به ستوه می آیند بسیج می شود. حتی گاهی هم شده مردم با دستهای خالی بلند شده اند و علیه مخالفین مبارزه کرده اند اما این خیزش های مردمی با یکسری از نگرانی ها همراه است. گاهی گفته می شود که حکومت در پی ملیشه سازی در نقاط مختلف افغانستان است. ملیشه سازی هم به مثابه ایجاد یک نیروی موازی خارج از قوت های تعریف شده نظامی، دردسر ساز است. حتی حضور این ملیشه ها در برخی موارد تضعیف کننده نیروهای امنیتی افغانستان پنداشته می شود.

احمد سعیدی آگاه امور سیاسی در برنامه «آماج» گفت: مردم مجبور شده اند به خاطر دفاع از وطن خود دست به قیام بزنند. قیام های مردمی در ظاهر امر می تواند مخالفان را سرکوب کند و جای پایی برای خود باز کند. این قیام ها باید درست مدیریت، رهبری کنترل شود اما اگر درست مدیریت و رهبری نشود زمینه ای برای سقوط نظام می شود.

وی خیزش های مردمی را لازمه این جنگ دانسته و اظهار کرد: دولت قبلی به نام پروژه «دی دی آر» پولهای زیادی را مصرف کرد تا مردم را خلع سلاح کرد. حالا یک بار دیگر مردم نیاز دارند تا مسلح شوند. تردیدی هم نیست که مردم باید مسلح شوند چون حاکمیت توان مقابله با دشمن را ندارد و قوای مسلح هم نمی تواند در سرتاسر افغانستان همه چیز را کنترل کند. تشویش ها بر این است که اگر درست مدیریت نشود مانند ملیشه هایی می شود که آن ملیشه ها دولت داکتر نجیب را سقوط داد.

سعیدی ایجاد خیزش های مردمی را ناگریز دانسته و وظیفه دولت می داند که این قیام هارا کنترل کند و افزود: امنیت و آسایش مردم به دوش دولت است. وقتی دولت توان تامین آسایش و امنیت مردم را ندارد و نمی تواند از ارزشها و حقوق مردم دفاع کند گروههای شروری پیدا می شود که حقوق مردم را زیر پا می کند، می کشد، می زند. آن وقت است که مردم مجبور می شوند از ارزشهای انسانی خود، خود دفاع کنند. وقتی اینگونه می شود، مردم سلاح پیدا می کنند یا گروههای دیگری به آنها سلاح می دهد. در دراز مدت رهبری آنها به یک قدرت تبدیل می شود که از کنترل دولت خارج می شود. یعنی از روزهای اول باید این خیزش های مردمی باید در یک چوکات بیایند. حاکمیت وظیفه دارد که این قیام های مردمی را کنترل کند.

وی ادامه داد: این مردم کسانی هستند که عملاً از خود و از حاکمیت دفاع می کنند. این خیزش ها می تواند چوکات بندی شود، برای آنها معاش تعیین شود و رتبه بندی شود اما اگر آنها به خود سپرده شوند، خود نان پیدا کنند و خود به خود کار کنند، می تواند بعداً باعث سقوط نظام هم شوند.

این آگاه امور سیاسی در خصوص ضررهای ملیشه سازی عنوان کرد: اگر ملیشه سازی به این صورت باشد که سلاح را از اردوی ما بگیرد و آنها را خلع سلاح کند جفا در حق اردو است اما اگر این ملیشه ها به دفاع از ارزشهای اردوی ما بپردازند، دفاع از حاکمیت است و حقانیت و قدسیت دارد. به گفته حضرت محمد(ص): «اگر خانواده و فامیل کسی در خطر باشد وبه دفاع از آن برنخیزد از امت من نیست». هم اکنون این تنها طالبان افغانی نیستند که به کشور ما حمله کرده اند. خارجی هایی مانند ازبکی ها و تاجیکی و چچنی ها هستند که به کشورمان حمله کرده اند. پس اگر ما دفاع نکنیم مسلمان نیستیم.

وی دلیل کمبود نیروهای امنیتی در جنگ را چنین بیان کرد: ما نیروهای امنیتی زیادی داریم اما متاسفانه آنها به هدر رفته اند. چرا که بیشتر از نیمی از آنها بادیگارد هستند و مجبورند در خدمت فلان وزیر و فلان معاون باشند. از سیصد هزار نیروی امنیتی که داریم دویست نفر از آنها در خدمت این افراد هستند. گفته می شود که ما از نظر کمیت نیروهای امنیتی کمبود نداریم اما وقتی آنها عملاً استفاده نشود و به جای شرکت در جبهه جنگ به خدمت شخصی گرفته شوند چه سودی می تواند داشته باشد.