خرید و فروش انتحارگران، دستاورد حضور آمریکا

گفته می شود که فراه پایگاه اصلی تروریستها در حوزه غرب است و در این مکان انتحارگران خرید و فروش می شوند. شنیده می شود که هم اکنون بیش از هشتصد گروه هراس افکن در این ولایت حضور دارند و طالبان در ولایت فراه دادگاه های صحرایی برگزار می کنند. این در حالی است که رییس جمهور دم از صلح می زند. همچنین صدای پای داعش نیز در این ولایت به گوش می رسد.

امان الله پیمان عضو مجلس نمایندگان در برنامه «فراخبر» گفت: در شهر فراه از آغاز حکومت کرزی تا کنون نا امنی ادامه داشته است. جالب این است که قدرتمندترین فرد افغانستان در حکومت کرزی که در شورای امنیت کار می کرد، اهل فراه بود. با این شرایط از چهارده سال تا به حال که ما نتوانستیم امنیت فراه را ایجاد کنیم، چگونه می توانیم در باقی شهرها امنیت ایجاد کنیم. خرید و فروش انتحارگران در این شهر نیز از گذشته ها مطرح بوده است. این ناتوانی و ضعف حکومت افغانستان و ضعف جامعه جهانی در راس آمریکا که مسوول تامین امنیت هستند را می رساند. این خرید و فروش انتحارگران و ازیاد مواد مخدر دستاوردهای حضور جامعه جهانی است.

وی در ارتباط با مقابله مردم در مقابل طالبان و عدم اقدام دولت عنوان کرد: مناطق زیادی از کشور در تصرف طالبان و تروریستها است. در فراه یا در قسمتهایی از بدخشان مناطقی وجود دارند که در دست دولت نیست و حاکمیت دولت وجود ندارد و در بعضی مناطق خود مردم همت می کنند، با طالبان مقابله می کنند و امنیت آن را تامین می کنند. باید حکومت و چند تن از آمریکایی ها حاضر شوند و به مردم درباره این نا امنی ها پاسخگو باشند. در حال حاضر مردم سه سال است که در برابر طالبان قربانی می دهند و می جنگند اما حکومت در قبال این مردم هیچ کاری نمی کند. مردم بدون هیچ امکاناتی می جنگند، در حالی که حکومت میلیاردها دالر پول جامعه بین المللی را غصب کرده اند، خورده اند و در کشورهای دیگر سرمایه گذاری کردند. مردم باید از آنها برای کارشان پرسش نمایند، سنگسارشان کنند چرا که آنها خاینان ملی هستند.

پیمان آمریکا را با وجود امضای پیمان امنیتی محکوم به هیچ گونه عملی در تامین امنیت کرده و گفت: در حال حاضر کشور ما جزو کشورهای اشغال شده توسط آمریکا است. آمریکا که اینجا را اشغال کرده است چرا برای مردم امنیت نمی آورد. اگر نمی توانند تمام امنیت را به دست بگیرند و آن را حاکم کنند حداقل در این کار شریک افغانستان شوند.

وی حکومت را نیز در تامین امنیت نالایق و خونسرد دانسته و افزود: حکومت تا به حال کابینه خود را نساخته، این اوج بی خیالی حکومت را در این اوضاع نشان می دهد. فعلاً می شود به حکومت شش ماه تا یک سال دیگر فرصت داد تا کار خود را انجام دهند و خود را نشان دهند اما مردم می توانند کارایی چهارده سال گذاشته را ببینند و مشاهده کنند که هیچ کاری برای مردم و برای تامین امنیت آنان نکردند. افراد جدید حکومت هم از همان افراد قبلی تشکیل شده اند.

این نماینده مجلس در ارتباط با صلجح با طالبان اظهار کرد: به باور من هر گونه مذاکرات با هر جریانی که باشد، چه با کشورهای منطقه باشد و چه با دنیا ، مردم به عنوان یک کشور و یک ملت، باید در جریان همه این مذاکرات قرار بگیرند. مذاکرات گنگ می تواند بسیار مشکل آفرین باشد. اگر واقعاً مذاکرات منجر به صلح شود و مسایل و عزت و عظمت افغانستان را صدمه نزند، همه ما از این موضوع حمایت می کنیم. اگر واقعاً طالبان به این نتیجه رسیده باشند که این کشور آن هاست، می توانند به عنوان یک شهروند و بدون خلق مشکل در اینجا زندگی کنند و صلح کنند، صلح کار خوبی است و ما از هرپروسه ای که منجر به صلح شود و به عزت ما صدمه نزند حمایت می کنیم.

به باور پیمان، متاسفانه در افغاسنستان عده ای که از حکومت رانده شده اند به صف طالبان می روند و به عنوان طالب فعالیت می کنند. بعد از آن باز دیگر طالبان در حال پیوستن به داعش هستند و به نوعی دیگر برضد این کشور می جنگند و بازهم سالهای زیادی می طلبد که با این افراد صلح کنیم.

وی افزود: با وجود اینکه به حکومت افغانستان امیدی نداریم، اما همه مردم افغانستان باید دست به دست هم داده و یک فرصت به آنها دهیم، طرح هایشان را ببینیم و پروسه صلح را یک بار تجربه کنیم اگر حکومت ناکام شد ملت افغانستان باید تصمیم بگیرد این حکومت را محکوم به برکناری کند و با انتخاباتی صحیح تر رییس جمهوری شایسته انتخاب کند.

نماینده مجلس رییس جمهور را موظف دانست تا در نشستی که در آمریکا دارد این مسایل را مطرح کند: پیشنهاد می کنم که دولت افغانستان، این بار با جامعه جهانی، در مسایل بنیادی افغانستان که اقتصاد افغانستان را تامین می کند صحبت کند. اگر این وضعیت اقتصادی تا دو ماه دیگر ادامه پیدا کند معاش ماموران خود را نمی تواند بدهد. این چه وضعی است که چهارده سال کابل در اشغال آمریکا است در حالی که کابل در تاریکی به سر می برد و برق ندارد. ما مسوولیت داریم که فشار وارد کنیم که اگرجامعه جهانی کمک نمی دهد برای پنجاه سال قرضه بدهد که ما حداقل نیازهای بنیادی خود را تامین کنیم.