خاک افغان زابل پناهگاه امن تروریستان

هم اکنون آنجا پناهگاه خوبی برای طالبان شده است. هر تروریستی که به افغانستان وارد می شود به آنجا می رود چرا که مکانی امن برایشان محسوب می شود.

سربریدن هفت نفر از هم وطنان ما در ولایت زابل توسط طالبان، حادثه دردناکی است که قلب هر انسانی را جریحه دار می سازد. با وجود اعتراض هایی که در مورد عدم رسیدگی به این فاجعه به حکومت شده است حکومت هنوز اقدامی را انجام نداده است. چرا حکومت از وقوع چنین فاجعه ای جلوگیری نکرده است و چرا چنین بی تفاوت به این جنایت می نگرد؟

داوود اساس نماینده پیشین مجلس در برنامه «چنبر» گفت: در خصوص این کسانی که به گروگان گرفته شده بودند، بارها به حکومت گفته شده بود که بیایید اقدام کنید چرا که در غیر این صورت گروگان گیرها کاری را به راه خواهند انداخت که غیر قابل جبران خواهد بود. حکومت در برابر این افراد که از طالب و داعش هستند هیچ اقدامی نکرد. یک ولسوالی در ولایت زابل به نام خاک افغان، ده سال است به دست طالبان افتاده است و این موضوع واضح و آشکار بود. چرا حکومت اقدامی علیه آنان نکرد تا این ولسوالی را آزاد کند؟ جدای از این، در طول چهارده سال، نظامی های پنجاه و شش کشور در افغانستان به نام مبارزه با تروریست در کشور حضور داشتند، چرا آنها این ولسوالی را از دست طالبان آزاد نکردند که حالا شاهد چنین اتفاقاتی باشیم؟ هم اکنون آنجا پناهگاه خوبی برای طالبان شده است. هر تروریستی که به افغانستان وارد می شود به آنجا می رود چرا که مکانی امن برایشان محسوب می شود. از آنجا است که آنها به جاهای مختلف افغانستان می روند و دیگر ولایت های کشور را ناآرام می سازند.

وی حکومت را دخیل در انجام این جنایت دانسته و افزود: در قانون اساسی، تامین امنیت هر شهروند به عهده حکومت است، این حکومت از مردم مالیات می گیرد تا از ناموس و زن و فرزند و جان آنها حمایت کند. ما این حکومتی را که اجازه می دهد سر زن و فرزندان ما بریده شود چه کنیم؟ هم اکنون وحشت و دهشتی در میان مردم پدید آمده است و آنها مقصر این فاجعه را حکومت می دانند. مردم گمان می کنند که حکومت خود در این کار دست داشته چرا که سمت و سوی قومی دارد و این کار را علیه قوم خاصی انجام داده است. همانطور که می بینیم اعتراض هایی از دانشجویان دانشگاه ننگرهار نیز بلند شده است و آنها پرچم طالبان و داعش را بلند کرده اند و دولت هیچ کاری به آنها ندارد. مشخص است که دولت از آنها پشتیبانی می کند و آنها را به پیش می برد. اگر برنامه ای برای این کار نداشت چرا هیچ عملیاتی را برای آزادی این گروگان ها انجام نداد. چرا این گروگان گیری چندین بار در کشور انجام شد؟

اساس معتقد است نه حکومت و نه نهادهای خارجی کاری در حمایت از این افراد قربانی نمی کند و می گوید: این فاجعه ای که رخ داه است، موضوعی تصادفی توسط داعش و یا طالب نبوده بلکه این کار از پیش برنامه ریزی شده بوده است. موضوع فاجعه جلریز، فاجعه غور و دیگر موضوعاتی که در کشور اتفاق افتاد از هیچ کدام پیگیری نشد و هر بار قربانی های فروانی داشتیم. متاسفانه هر کسی که در افغانستان وجود دارد دروغ می گوید. حقوق بشر، ناتو، کشورهایی که برای کمک به افغانستان آمده اند، حکومت و همه و همه دروغ می گویند. اگر دروغ نمی گویند، بروند و اقدام کنند. قاتلان این هفت نفر مشخص هستند و در خاک افغان نشسته اند، چه کسی می رود و آنها را دستگیر کند؟ به هر قانونی که بخواهیم اقدام کنیم، چه اسلامی و چه غیر اسلامی، قانون سازمان ملل و ناتو، این کار قتل انسان است و باید قاتلان مجازات شوند اما چه کسی به داد مردم مظلوم و بی گناه افغانستان می رسد؟

وی در خصوص عاملان این گونه جنایت ها می گوید: این کارها انجام می شود تا میان مردم اختلافات قومی و مذهبی انداخته شود تا جنگ در افغانستان ادامه یابد و پیچیده تر از قبل شود تا آنهایی که از جنگ در اینجا سود می برند سودهای خود را ببرند و در این میان عده ای مردم مظلوم قربانی شوند. دست های بزرگی در این کار دخیل است. دست هایی از این حکومت و کسانی که این حکومت را حمایت می کنند. همین ناتو که به افغانستان آمد وبه مردم وعده داد تا امنیت آنها را تامین کند، همین آمریکا که هواپیماهای جنگی خود را وارد کرد و وعده داد تا دشمنان افغانستان را از بین ببرد اما چه شد؟ حالا مردم اینگونه قربانی می شوند و آنها به اهداف خود می رسند.

اساس در اخیر گفت: مردم باید بدانند که این دولت دیگر هیچ کاری برایشان نمی کند و پاسخگوی مردم نخواهد بود. چرا که آنها در جایگاه های امن خود نشسته اند و زن و فرزندان آنها در خارج از کشور در بهترین مکانها زندگی می کنند. فرزند یک وزیر و یک رییس جمهور هیچگاه مورد تهدید قرار نمی گیرد که آنها درک کنند مردم چه می کشند. این فرزندان مردم مظلوم و فقیر و غریب مردم است که سربریده و بی سرنوشت می شوند.