حکومت وحدت ملی و دستاوردهای یکساله اش

با گذشت 11 ماه از عمر حکومت وحدت ملی تاکنون هیچ گونه دستاوردی از این دولت مشاهده نشده است. اقدام ها در مورد پروسه صلح نیز به نتیجه نرسیده است. هر روز بیکاری در کشور افزایش یافته و جوانان به هر قیمتی به سمت کشورهای اروپایی روان شده اند. اقتصاد کشور با رکود همراه است و ناامنی نیز همچنان ادامه دارد. با این حال دولتی که با وعده های بزرگ روی کار آمده بود طی مدت 11 ماه چه کارکردهایی را در کارنامه خود ثبت دارد؟

داکتر رمضان بشر دوست عضو مجلس نمایندگان در برنامه خط کابل در مورد دستاوردهای حکومت وحدت ملی در 11 ماه گذشته گفت: متاسفانه تمام نخبگان سیاسی ما در هیچ مقطعی مسوولیت کار خود را بر دوش نمی گیرند. حتی اگر آفتاب به نفع آنان نباشد صد دلیل پیدا می کنند که این آفتاب نیست و چیز دیگری است. رنج آورتر این است که نخبگان و رهبران سیاسی کشور هیچ وقت حقیقت را به مردم نمی گوید. ما در 11 ماه گذشته نیز به جای دولت وحدت ملی حکومت وحشت ملی بر کشور حاکم بوده است به گونه ای که 90 درصد کارها سقوط و متوقف شده است.

وی تاکید کرد که این حکومت، حکومت وحشت ملی است و افزود: وقتی مردم بیکار باشند، زمین های آنان غصب شود، از فقر کرایه خانه نداشته باشند، کشته شوند، ناموس آنان مورد تجاوز قرار بگیرد و هیچ گونه قانونی حاکم نشود پس ما در جنگل و در وحشت زندگی می کنیم و به این حکومت، حکومت وحشت ملی باید گفت. دولت وحدت ملی طی 11 ماه حکومت ناکام بوده و هیچ گونه دستاوردی نداشته است. حتی هنوز ع و غ وظیفه خود را براساس توافقی که در سفارت آمریکا با حضور آقای کرزی رییس جمهور پیشین، سفیر آمریکا و سرمنشی ملل متحد امضا شد نمی دانند. قانون اساسی فصلی که مربوط به ریاست جمهوری و حکومت است کاملا کنار گذاشته شده است. حتی آقای عبدالله فکر می کرد که براساس توافقنامه ای که در سفارت آمریکا شده است صلاحیت توزیع تذکره های الکترونیکی در 28 اسد را دارد اما آقای غنی مانع آن شد و اعلام کرد که شورای وزیران تنها صلاحیت اجرایی را دارد و وظیفه کابینه تصمیم گیری است.

بشر دوست افزود: از سویی مردم بر سران حکومتی خوش باور هستند، در حالی که دو رهبر در طول 11ماه یک بار هم بر روی برنامه و یا پالیسی بحث و گفتگو نکرده اند بلکه به حاشیه پرداخته و بر سر مسایلی چون ذکر کلمه افغان در تذکره الکترونیکی اختلاف دارند. ما در کشوری زندگی می کنیم که نخبگان قوم هزاره هنوز حساب خود را با امیر عبدالرحمان قرن 19 تصفیه نکردند اما همین افراد که از امیر عبدالرحمان قرن 19، قاتل هزاره شکایت دارند با امیر عبدالرحمان های قرن 21 که صدها مرتبه فاجعه بارتر از امیرعبدالرحمان قرن 19 است متحد هستند و زیر یک چوکی نشستند.

عضو خانه ملت با توجه به دستاوردهای حکومت وحدت ملی از جمله گفتگوهای صلح گفت: اگر منطقی و صادقانه فکر کنیم می بینیم که بر عکس مساله، در پروسه صلح به جای دستاورد بزرگترین بی عزتی و بی آبرویی صورت گرفته است. این ها دست و پای آی اس آی را بوسیدند تا دیگر در کشور انتحار صورت نگیرد اما دیدید که فاجعه بارترین انتحارها در کابل صورت گرفت. از سویی وقتی اشرف غنی به پاکستان سفر می کند در میدان هوایی مشاور صدراعظم به استقبال وی می آید و از سوی دیگر نیز طالبان اعلام می کنند که تا زمانی که افغانستان اشغال است ما جهاد می کنیم. صلح زمانی صورت می گیرد که جنگ به کل قطع می شد و خونی ریخته نشود. از طرف دیگر مساله صلح نیست مساله سوپ است. اینان صلح نمی کنند بلکه معامله می کنند. ممکن است روزی طالبان ببیند که دالر و کلدار طرف داعش می رود و مجبور شوند در حکومت فعلی چوکی بگیرند. صلح زمانی به وجود می آید که کسی که در قدرت است انسان های پاک و دست آنان به خون مردم آغشته نباشد.

داکتر بشردوست پیرامون تشکیل شورای احزاب جهادی گفت: در حدود 500 تن هستند که هر روز یک حزب و ایتلاف می سازند. در واقع همین 500 تن که با نام احزاب جهادی جمع شده اند عاملان بدبختی کشور هستند و 26 میلیون را به گروگان گرفته اند. همچنین تا زمانی که همین 500 تن وزیر، وکیل و مسوول باشند انتخابات شفاف در افغانستان نیز ممکن پذیر نیست. اصلاحات در انتخابات نیز ممکن پذیر نیست. مانند ده ها کمیسیون دیگر این ها نیز صلاحیت ندارند. در کشور یک مسوول تقلب می کند و از وی توسط بیگانگان حمایت می شود. این گونه است که افغانستان را به تباهی می رود زیرا هر کاری می شود تا جلو به قدرت رسیدن یک نسل پاک گرفته شود. از سویی سران قدرت نیز پارلمانی می خواهند که از خود آنان باشد.