16 عقرب 1394 - یادداشت
نباید به حکومت اعتماد و امیدی داشته باشیم. انها خود نیز در ناامنی ها دست دارند.
پس از گرفتن دشت ارچی قندوز از دست طالبان حالا ولسوالی درغد سقوط کرده است. در همین حال نمایندگان مردم هلمند ادعا می کنند که وضعیت در آنجا بی نهایت وخیم است و جنگ به شدت جریان دارد و این شهر در محاصره طالبان قرار دارد. اما این دست به دست شدن شهرها میان حکومت و طالبان تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد و چقدر می تواند برای تقویت مخالفان مسلح موثر باشد؟ آیا حکومت اقدامی واقعی برای دفع این حملات می کند؟ آیا خارجی ها اقدامی برای این وضعیت خواهند کرد؟
بشیراحمد بیژن آگاه مسایل سیاسی دربرنامه «آماج» گفت: وقتی مجموع حوادث در طول چهارده سال اخیر ارزیابی می شود همه نگرانی ها و شک هایی که نسبت به نیروهای خارجی، مسوولان حکومت و مسوولان محلی وجود داشته است به یقین تبدیل می شود. یعنی محتوای همه حوادث به گونه ای مهندسی شده و برنامه ریزی شده دیده می شود. هیچ حادثه ای نمی بینیم که تصادفی باشد. برای همه حوادث در افغانستان همکاری هایی وجود داشته است.
وی در خصوص همکاری حکومت در ناامنی ها اظهار کرد: یکی از اعتراضات و اتهاماتی که به حکومت وحدت ملی زده می شود و به حکومت گذشته نیز زده می شد این است که چرا آنها در مورد نگرانی هایی که در ولسوالی ها و ولایت ها خلق می شود، به مردم اطمینان کاذب و اشتباه می دهند و وارد اقدامات عملی و تدابیر امنیتی برای آن مناطق نمی شوند. این موضوع در آخر ما را متوجه می کند که نباید به حکومت اعتماد و امیدی داشته باشیم. انها خود نیز در ناامنی ها دست دارند.
بیژن همکاری مردم را برای مبارزه با دشمنان ضروری دانسته و گفت: هم اکنون که همه امیدها و درها از جانب حکومت به روی مردم مسدود است. ما در نهاد خدمتگزاران کابل، برای بسیج مردمی کار می کنیم. بسیج مردمی و حرکت ملی و مدنی در افغانستان تنها راهی است که می تواند ما را از این اوضاع بیرون بکشد. اگر به تاریخ کشورهای بحرانی نگاهی بیاندازیم، هیچ کشوری به واسطه افراد بی تعهد بحران را سپری نکرده اند و یک خارجی نیامده که آنها را نجات دهد. هر کشوری که از بحران بیرون آمده، به همت مردم آن سرزمین نجات پیدا کرده است.
وی ادامه داد: باید بدانیم که اگر آمریکا، ناتو، اشرف غنی، کرزی، وزیر دفاع و مشارو امنیت ملی و دیگر مسوولان مسوولیت خود را صادقانه انجام نداده اند، مقصر، مردم این سرزمین است. چرا که مردم هیچگاه از خود واکنشی به عنوان اعتراض نشان نداده اند. اگر مردم از خود حرکتی نشان دهند، می توانند خود را از این وضعیت نجات دهند اما اگر بخواهند همیشه آلت دست زمامداران و فرماندهان باشند هیچگاه از این وضعیت بیرون نمی آییم و نابود می شویم.
این آگاه سیاسی دلیل جنگها و ناامنی ها در کشور را حکومتهای افغانستان می داند و می گوید: مولفه های مشکل ساز در طول چهارده سال گذشته برای ما مشخص است. حکومت ها در طول این چهارده سال از شخصیت های مدبر، نیک نام و وطن پرست که قدرت انسجام در محیط و محل ها و ولایات را دارند استفاده نکردند. کرزی با این افراد دشمنی عمیق و ریشه ای داشت. حالا اشرف غنی و عبدالله هم همین طور هستند و این دشمنی را حفظ کرده اند. این حاکمان کوشش می کنند که مهره های وفادار به خودشان را برای استقرار بیشتر حاکمیتشان در کرسی ها نصب کنند. حالا این افراد می توانند بی کفایت ترین افراد در افغانستان نیز باشند. رهبران حکومت به هیچ عنوان به فکر مردم نیستند و فقط به خود فکر می کنند و در این راستا حتی حاضر هستند این وطن و جان مردم را نیز قربانی کنند.
وی در خصوص ضرورت بسیج مردمی گفت: مردم و پارلمان افغانستان، با کارهایی که حکومت کرده و افرادی که اطراف خود گماشته و نگاه داشته معتقد هستند که اشرف غنی خود طالب است که از طالبان حمایت می کند، خود طالب است که افرادی را در ارگ در کنار خود نگاه داشته که پیشینه فعالیت در گروه طالبان و حمایت از آن گروه را داشته اند. از آنجایی هم که با وجود این همه نیروی امنیتی که داریم، در جنگ ها شکست می خوریم و ولایت های ما سقوط داده می شوند به این موضوع پی می بریم که حکومت به فکر صلح و ثبات در افغانستان نیست و در این ادعا صادق نیست و صادق نیست که می گوید با فساد مبارزه می کنیم. همه این موارد باعث شده است که نهاد خدمتگزاران کابل به فکر انسجام ملی بیافتد. مردم را بسیج کند و به آنها یادآور شود که همه مردم در شهرهای مختلف با هم برابر هستند و باید انسجام داشته باشند تا همه شهرهای کشور از چنگال دشمنان نجات یابند.
