جه کسی پاسخگوی تبعات آزادی زندانیان است

برخورد دولت افغانستان در رهایی زندانیان از زندان بگرام ، گوانتانامو، زندانهای داخل کشور و زندانهای پاکستان سلیقه ای بوده و برخورد مسوولانه و قانونی نبوده است.

رییس بخش استخبارات وزارت دفاع آمریکا می گوید: هیجده درصد کسانی که از گوانتانامو رها می شوند، د وباره به فعالیت های شورشی رو می آورند. وزارت داخله کشور نیز می گوید که رهایی زندانیان خطرناک تهدیدی برای امنیت کشور است. شورای عالی صلح می گوید که شورشیانی که رها می شوند به جای اینکه به فعالیتهای قبلی خود روی بیاورند به ما بپیوندند و به ما برای رسیدن به صلح کمک کنند.

بشیر بیژن کارشناس سیاسی در برنامه «نگرش» گفت: برخورد دولت افغانستان در رهایی زندانیان از زندان بگرام، گوانتانامو، زندان های داخل کشور و زندان های پاکستان سلیقه ای بوده و برخورد مسوولانه و قانونی نبوده است. مردم افغانستان هیچ خاطره خوشی از این برخوردها نداشته اند. رهایی افراد خطرناک از زندان ها، بدون برخورد قانونی، اصولی و حتی ملی عامل حوادث هولناک ضد بشری شده است. در آن زمان بسیاری افراد از آزاد شدن آنها دفاع می کردند. بدون اینکه بررسی کنند چه کسی باید رها شود و چه کسی نباید رها شود.

وی در ادامه در ارتباط با تبعات آزادی این زندانیان عنوان کرد: حوزه دید به گونه ای سلیقه ای بوده، به طور مثال فردی به خاطر قومیتش رها می شد و فردی به خاطر شهرش. بدون اینکه به این فکر کنند که رهایی یک آدم جانی، مزدور و خطرناک مردم را از زندگی مدنی محروم می کند و حضورشان باعث جنگ و نا امنی می شود. به این ترتیب این افراد رها می شوند و از میان این افراد اشخاصی بسیار کلیدی در جاهایی کلیدی دوباره قرار می گیرند و نا آرامی دوباره شکل می گیرد.

بیژن دولت را مقصر این تبعات دانست و افزود: ساختن زندان از جانب خارجی ها کار درستی نبود، چرا که افغانستان به عنوان کشوری مستقل محسوب می شد اما آنها این کار را کردند و زندان را ساختند. حتی روشهای شان را بسیار شفاف و قانونی ارایه نکردند. بلکه برنامه های استخباراتی طرح کردند و از افراد زندانی بهره برداری های دیگری کردند اما باز هم ما نمی توانیم خارجی ها را ملامت کنیم چرا که آنها همیشه به نفع خود کار می کنند. تمام مسوولیت این رفتارهای سلیقه ای در آزادی زندانیان متوجه حکومت می شود. دولت باید پاسیخگوی هر خسارتی که از این برخوردها به ملت افغانستان وارد شود باشد.

وی بیشترین خسارت را از آزادی این جانیان زندانی متوجه قوم پشتون دانست و گفت: مثالی زنده از این موضوع می آورم. سفری به غزنی داشتم. در ولایت غزنی سه قوم به صورت عموم زندگی می کنند. در ولسوالی که قوم هزاره زندگی می کند، مکتب ها فعال هستند، کلینیک ها فعال هستند و همه خدمات کمابیش نصیب شان می شود. در والسوالی که قوم تاجیک زندگی می کنند نیز وضعیت به همین منوال است اما در ولسوالی که قوم معظم پشتون زندگی می کنند، نه مکتبی دارند، نه معلمی دارند و نه کلینیکی دارند. آنهایی که از رهایی جانی ها و زندانی های خطرناک دفاع می کند، می خواهند چه پاسخی به این قوم بدهند. به نسل آینده این قوم که نه داکتر خواهند داشت نه اینجنر خواهند داشت و نه از مدنیت آگاهی دارد چه می گویند؟

وی در ارتباط با سخنان شورای عالی صلح مبنی بر اینکه آزادشدن زندانیان برای این است که آنها به شورای عالی صلح بپیوندند گفت: صلح یک داعیه و هدف است. هیچ کسی تا به امروز در برابر این واژه صادق نبوده است. بارها تاکید کرده ایم که اگر شما اندکی برای صلح و ثبات افغانستان صداقت دارید، برنامه و استراتژی بدهید و همه عوامل دخیل در صلح را بررسی کنید اما هیچ وقت این کار نشده است، چرا که بازار حلقات فاسد در جنگ، گرم می باشد. این گفته شورای عالی صلح آرزویی بیهوده و عبث بوده است و انگار در خواب این حرف را زده است که تا این حد از واقعیت دور است.