جنگ شمال، فقط جنگ طالبان افغانستان نیست!

طالبان به آن حد و به آن اندازه توانمند نیستند که بتوانند چنین مشکل کلانی را برای افغانستان ایجاد کنند. این یک برنامه کاملاً مهندسی شده و طراحی شده ی دشمن با امکانات خوب است.

سازمان ملل اعلام کرده است که تهدید از جانب طالبان در افغانستان از سال 2001 چندین برابر شده است. تحرکات طالبان در چندین ولایت افزایش یافته است و می خواهند ناامنی ها را در چند ولایت دیگر گسترش دهند. سازمان ملل چهار دفتر خود را از سیزده دفتری که در افغانستان داشتند به دلیل ناامنی تعطیل کرده اند.

غلام فاروق مجروح عضو مجلس نمایندگان در برنامه «پس از خبر» گفت: ای کاش سازمان ملل همانطور که گزارش می دهد که جنگ از سال 2001 چند برابر شده است، عاملین این جنگ را هم برای مردم برملا می ساخت. تغییر جغرافیای جنگ از جنوب به شمال جزیی از پروژه بسیار کلان جهانی است. کشورهای بزرگ غرب می خواهند با استفاده از شمال افغانستان راهی برای تهدید کشورهای آسیای میانه داشته باشند. جنگ شمال، فقط جنگ طالبان افغانستان نیست. طالبان به آن حد و به آن اندازه توانمند نیستند که بتوانند چنین مشکل کلانی را برای افغانستان ایجاد کنند. این یک برنامه کاملاً مهندسی شده و طراحی شده ی دشمن با امکانات خوب است.

وی در خصوص افزایش جنگ در کشور اظهار کرد: متاسفانه بی برنامه گی حکومت افغانستان باعث شده است که این پروژه در شمال افغانستان تقریباً همگانی شود. روس ها هم با بزرگ شدن این جنگ نگرانی خود را ابراز کرده اند و حاضر به حمایت حکومت افغانستان در برابر طالبان شده اند اما حکومت تا هنوز خطوط اساسی سیاست خارجی و داخلی خود را مشخص نکرده است. حکومت طی چهارده سال گذشته یک سیاست درست و مدون نداشته است. حالا هم همچنان به پیش می رود. اختلاف های درون حکومت، بی برنامه گی، وجود ستون پنجم و مشخص نشدن پست های مهم در کشور باعث شده است که دشمن جان بگیرد و از خلا های درون کشور استفاده کند. همچنین کسانی که طراح های اساسی این پروژه هستند استفاده های زیادی از این خالی گاهها می کنند و چه بسا بر این خلاها دامن می زنند.

مجروح، سازمان ملل متحد را نیز زیر تاثیر پروژه ناامن کردن شمال افغانستان می داند و می گوید: این وضعیتی که حالا در افغانستان وجود دارد، در طی چهارده سال گذشته بی سابقه بوده است. یک ولایت بزرگ و مهم و چندین ولسوالی در اطراف آن سقوط کرده اند. سازمان ملل هم در شهرهای ناامن دفترهای خود را می بندد و تعداد آن را محدود می کند و به سمت مرکز می رود اما جای سوال این جا است که چرا سازمان ملل، به عنوان یک سازمان بااعتبارجهانی در مورد این جنگ سکوت کرده است؟ حتی در مورد امکاناتی که در دفتر قندوز، از موترهای زره دار گرفته تا چیزهای دیگر که جا گذاشتند و آنها را طالبان تصرف کرند تا به حال چیزی نگفته است. این موضوع می تواند سوال ایجاد کند که آیا سازمان ملل متحد هم به نحوی زیر تاثیر این پروژه قرار دارد و می خواهد از یک طرف گزارش هایی ارایه کند و از جانبی هم از عمق فاجعه چشم پوشی کند؟ سازمان ملل فقط اعلام کرده است که ما از کشتار غیر نظامی ها نگران هستیم اما بیان نکرده است که در قندوز چه گذشته است و چه می گذرد و یا حداقل در دفتر سازمان ملل چه گذشته است؟ این در حالی است که سازمان ملل بسیار سریع می تواند گزارشات را تهیه کند و با دقت بسیار آن را ارایه دهد.

این نماینده مجلس در خصوص پروژه بزرگ جهانی اظهار کرد: بیرون کشیدن نیروهای خارجی در سال 2014، ایجاد یک حکومت نوپا در این سال و امضای یک تفاهمنامه غیر قانونی، همه می توانست برای ناامن کردن افغانستان کافی باشد. جای تعجب و سوال است که هنگامی که خارجی ها برای اولین بار به افغانستان آمدند به طور دقیق همه مکان های طالبان را می دانستند و با دقت بسیار آنها را هدف قرار می دادند اما حالا که چهارده سال از حضور آنها در افغانستان می گذرد، نمی توانند تشخیص دهند که آنها در کجا فعالیت می کنند تا بتوانند از عملیات آنها جلوگیری کنند. علاوه بر اینها با وجود اینکه حکومت وحدت ملی یک روز پس از تحلیف، پیمان امنیتی را امضا کرد، تا به حال نتوانسته است آمریکا را هدایت دهد که دشمن کجاست و شما کجا را باید هدف قرار دهید؟

وی در در پایان گفت: نتیجه تمام این حرف ها بر این است که آمریکا با همکاری حکومت پروژه ناامن کردن شمال را با هدف مورد تهدید قرار دادن آسیای میانه به پیش می برد. آنها طالبان را تمویل و تجهیز می کنند. عدم دستور رییس جمهور برای حمله به طالبان هم از این موضوع نشات می گیرد. عدم رسیدن گزارشات صحیح، کمبود امکانات و کمکاری های اردو و پولیس همه بهانه هایی است که رییس جمهور باید به مردم بگوید تا خود را توجیه کند.