آریانا نیوز: به راپور پایگاه اینترسپت، ترمپ مانند اوباما و ما قبلش به جنگ افغانستان دامن می زند و مانند اوباما و ماقبل اش در این جنگ می بازد!
دخالت بیشتر امریکا، افغانستان را گروگان امریکا باقی می گذارد لیکن نمی تواند مسیر جنگ را به شکل دراماتیکی تغییر دهد.
در حال حاضر حرف و حدیث ها درباره استراتیژی امریکا در افغانستان به دو دلیل زیاد شده است: اول به دلیل تحویل گرفتن قدرت توسط دولت جدید و دوم سخنان و اتهام های برخی مسئولان نظامی امریکایی از مدت کوتاهی پیش درباره و علیه روسیه و نقش این کشور در افغانستان.
روزنامه لبنانی الاخبار در راپوری نوشت: استراتیژی ای که دونالد ترمپ رییس جمهور امریکا در افغانستان دنبال می کند در سایه بی توجهی آشکار دولتش نسبت به این دوسیه مهم از زمان به قدرت رسیدنش در 20 جَنیوری گذشته، مبهم است. لیکن سکوت ترمپ با سفارش های سیاستمداران و نظامیان همراه است که خواستار افزایش نظامیان امریکا در افغانستان هستند این در حالی است که این سفارش ها با پرسش هایی درباره مسیر جنگ در آن جا و پایان آن رو به روست.
اگر ترمپ به دعوت های سناتور جان مک کین و همکارش لیندسی گراهام در کمیته نیروهای مسلح در کنگره که خواستار افزایش تعداد نظامیان امریکایی در افغانستان هستند گوش دهد یا گوش ندهد، به نظر راه حل های کنونی در دسترس، به مانند شکست اوباما، شکست خواهند خورد. مک کین و گراهام سخنان جنرال جان نیکلسون قومندان نیروهای امریکایی و نیروهای ایتلاف در افغانستان را نصب العین قرار دادند و پیشنهاد گسترش حضور امریکا در افغانستان را ارایه کردند. نیکلسون در مقاله ای در روزنامه واشنگتن پست تأکید کرد که جنگ در آن جا به بن بست رسیده است. به باور این دو سناتور نیز ترمپ باید همانطور که به جنگ علیه داعش می پردازد به جنگ در افغانستان نیز بپردازد و به قدرت زیاد گروه طالبان که همچنان از آن بهره مند است و بیش از 52 فیصد از اراضی کشور را در کنترول خود دارد در مقابل، ضعف دولت مورد حمایت واشنگتن اشاره کردند. به باور این دو سناتور این مساله یک ضرورت است زیرا در افغانستان تهدید واقعی برای امنیت ملی امریکا وجود دارد.
چیز جدیدی در پیشنهاد مک کین و گراهام وجود ندارد پیشنهاد آنها همان چیزی است که دولت های امریکایی که روی کار آمدند حداقل از سال 2007 تا کنون سال ها در افغانستان تکرار کردند.این امر باعث شد که دیوید ال دایوس افسر متقاعد اردوی امریکا در مقاله ای در مجله نشنال اینترست بگوید که بازنگری در اشتباه هات گذشته ضروری است. وی در این مقاله به بیش از هزار کشته و بیش از 17هزار زخمی اردوی امریکا و ملیاردها دالری که واشنگتن در این جنگ هزینه کرد، جدای از قربانیان ملکی، اشاره کرد این در حالی است که کشورش با افزایش تعداد عساکراش از ده سال پیش تا کنون پیروز نشده یا نتوانسته است واقعیت میدانی را تغییر دهد.
از نظر بارنت روبین پژوهشگر اگر راه افزایش نیرو نیست بنابر این باید سیاسی باشد. به باور روبین در مقاله ای که در مجله نشنال اینترست نشر کرد امریکا نمی تواند افغانستان را از تروریزم پالایش کند. اعزام نیروی بیشتر توسط امریکا باعث تحریک حالت راکد به شکل اندک و برای مدتی طولانی می شود و این حالت تا زمانی که ایالات متحده مایل است پول خرج کند ادامه پیدا می کند. روبین اشاره می کند که استراتیژی کنونی به معنای الزام ابدی امریکا است زیرا این کشور دست به کاری نمی زند که شرایط ژئوسیاسی که محیط مناسبی برای تروریزم جهانی در منطقه سرحدی میان افغانستان و پاکستان ایجاد کرده است را تغییر دهد.
پل میلر پژوهشگر در سیاست امریکا در افغانستان جنگ در کشور را در چوکات سیاسی قرار می دهد. وی در مقاله ای در مجله امیرکن اینترست می نویسد که دولت اوباما تا لحظه آخر در فهم شروط پیروزی در جنگ که حول و حوش ایجاد نظام سیاسی جایگزین است شکست خورد. وی پا را فراتر از سخن گفتن صرف درباره اشتباه ها می گذارد و به نوعی راه حل ها می پردازد با توجه به این که بدون نظام سیاسی باثبات و قانونی در افغانستان، پایانی برای خشونت سیاسی وجود ندارد.
از سوی دیگر، به گفته چارلز پینیا در راپوری در پایگاه انترنتی امیرکن کنسرواتیو می توان گفت که تهدید مستقیمی که مک کین و گراهام به آن پرداختند واقعی نیست آن هم با توجه به اینکه هدف طالبان به دست گرفتن قدرت در افغانستان است و نه حمله به ایالات متحده. بیش از آن وجود امریکایی ها هیچ کاری به جز دادن معنای بیشتر به اقدامات طالبان نمی دهد به عبارتی دیگر دلیلی برای تحرکات مختلف طالبان می دهد و این همان چیزی است که مایکل سامبل و تئو فاریل در پروژهشی که در جَنیوری تهیه کردند و در آن به مصاحبه ها با رهبران و وزرای سابق در گروه طالبان استناد کردند، به آن اشاره کردند.
ابزارهای سیاسی با طالبان من‌حیث سازمان تروریستی تعامل نمی کنند و این چیزی بود که اوباما انجام آن را دنبال کرد. هنگامی که جنگ در افغانستان را از جورج بوش پسر به ارث برد زمان هایی را برای خروج اردوی ملی اش از آن جا تعین کرد که بعدا مشخص شد توهمی هستند. رییس جمهور سابق نتوانست به وعده های خود عمل کند و قدرت را در حالی ترک کرد که در افغانستان 9هزار و 800 نظامی امریکایی به جای گذاشت. اوباما از سال 2009 استراتیژی مبتنی بر آموزش نیروهای محلی افغانستان را در پیش گرفت تا همین نیروها جنگ مستقیم با طالبان را به عهده گیرند و در را به روی مذاکرات سیاسی با طالبان باز گذاشت(به این باید اشاره کرد که طالبان در لست گروه های تروریستی قرار ندارد). همزمان با آن نوعی دوگانه گرایی را در پیش گرفت و کشتن قومندانان این گروه را با حملات هوایی در پیش گرفت بدون آن که اردوی امریکا نقشی به جز مشاوره بازی کند و علاوه بر آن اوباما جنگ ضروری به ماجراجویی کشورش در افغانستان نام گذاشت.
دولت اوباما در را به طور کامل برای همکاری با طالبان یا با کسانی که از نظرش به ایدئولوژی این گروه ملزم نیستند، نبست. در سال 2013 به طالبان اجازه داده شد تا سفارت در تبعید در دوحه پایتخت قطر با افراشتن بیرق و داشتن ویژگی های دیپلوماتیک دیگر، افتتاح کند. علاوه بر اینها، ایالات متحده امریکا در سال 2014 پنج رهبر برجسته طالبان را از زندان گوانتانامو آزاد کرد.
با وجود این، طالبان به اوباما پیش از پایان دوره های ریاست جمهوری اش پیروزی ای که به دنبالش بود را نداد و آن عبارت از قرارداد صلح بود.اوباما حتی موفق نشد از باتلاق افغانستان بدون آن که یکی از وعده های خود را عملی کند، بیرون رود. علاوه بر آن، دولت مورد حمایت واشنگتن در انجام کاری که از آن انتظار می رود شکست خورد و این در کنترول ضعیف اش بر بخش هایی از کشور و در رویارویی با طالبان که حضورش را در برخی از مناطق مستحکم کرد، بازتاب پیدا کرد این در حالی است که به نظر می رسد طالبان قادر است که مناطقی که خارج از دایره نفوذش سنتی اش هستند را نیز تهدید کند.
نمی توان گفت که امریکا از زمان کافی در این جنگ بهره نبرده است لیکن به اهداف اعلام شده نرسید بلکه شرایط و احساساتی را به نفع کسانی به وجود آورد که جوانان را جذب می کنند و آنها را تبدیل به تروریست می کنند و خلأ در قدرت به وجود آورد که توسط تروریست ها و جنگ سالاران و شبه نظامیان طایفه گرا و نژادگر پر شد. جنگ داخلی و تروریزم نیز در پی آن آمدند، راجین مانون پژوهشگر در نشنال اینترست درباره افتادن مقادیر بسیار زیادی از سلاح های امریکایی در دستانی که اشتباه توصیف شان کرد، سخن گفت و منظورش این است که ایالات متحده امریکا در اصل مقادیر زیادی از این سلاح ها را به اردو و شبه نظامیانی داد که آنها را آموزش داده است.
دخالت بیشتر امریکا، افغانستان را گروگان امریکا باقی می گذارد لیکن نمی تواند مسیر جنگ را به شکل دراماتیکی تغییر دهد. ملا هبت الله آخوندزاده رهبر جدید طالبان به مانند ملا اختر منصور رهبر سابق این گروه به ادامه جهاد متعهد شد. این یک معنا دارد و آن اینکه طالبان اگر چه بار دیگر نمی تواند بر افغانستان حکومت کند اما بخشی از آینده سیاسی کشور در صلح یا جنگ خواهد بود. این معادله در یک جمله خلاصه می شود که در راپوری که پایگاه اینترسپت نشر کرد آمده است و می گوید: ترمپ به مانند اوباما و ما قبلش به جنگ دامن می زند و به مانند اوباما و ماقبل اش در این جنگ می بازد.
