اشرف غنی دستپاچه و نگران از جنگ

جنگ در شمال افغانستان در سیزده ولایت شدت گرفته است و روزانه صدها تن قربانی از نیروهای امنیتی و مردم عادی را می گیرد. افغانستان با وجود امضای پیمان امنیتی نا امن تر از قبل شده است. حالا آمریکا چرا به افغانستان در این جنگ کمک نمی کند. چرا اوضاع کشور بعد از امضای پیمان بدتر می شود؟ در این جنگ چه کسانی دخیل هستند؟

عبدالولی نیازی عضو مجلس نمایندگان در برنامه «تحول» گفت: در سیزده سالی که گذشت رییس جمهور افغانستان کرزی تلاش کرد که بتواند پاکستان را قانع بسازد تا از این طریق صلح را به کشور بیاورد. رییس جمهور فعلی ما با درنظرداشت تجربه قبلی سعی کرد بتواند این موضوع را حل کند و قهرمان صلح افغانستان شود. به این ترتیب سعی کرد که با هند روابط خود را قطع کند تا دل پاکستان را نرم کند. کمک های هند را قبول نکرد و روابط خود را با پاکستان نزدیک کرد. با گذشت زمان کم کم دیده شد که کارهای کلان جنگی در افغانستان سازمان داده می شود و در این کارهای کلان جنگی افغانستان گپ های زیر پرده بیرون برآمد. این گپ ها این بود که آمریکایی ها، انگلیسی ها و پاکستانی ها تصمیم گرفتند که شمال افغانستان را ناامن کنند و بیرق های سفید را به سیاه تبدیل کنند و جنگ را شدت بخشند، سرها را ببرند و کارهایی که هم اکنون جنگجویان می کنند ادامه دهند.

وی در ارتباط با عاملان جنگ در افغانستان اظهار کرد: از اینجا بود که رییس جمهور افغانستان دستپاچه و پریشان شد و هنگامی که به بدخشان رفت اعلام کرد جنگ در افغانستان جنگ بین المللی است. روزی که وی اعلام می کند که جنگ در بدخشان جنگ بین المللی است، والی پکتیا اعلام می کند که رییس شورای امنیت افغانستان، دو لک دالر را به وارثین داعش در پکتیا تقسیم می کند. استاد عطا اعلام می کند که ریاست عمومی امنیت و حکومت افغانستان می داند که چه کسی انتحاری را به داخل دادستانی آورده و آنهمه کشته و زخمی داده است.

همه این ها می رساند که حکومت افغانستان در مجموع و در راس آن اشرف غنی با اقدام عجولانه ای که می خواست پاکستان را راضی به صلح کند تا خود کاپ قهرمانی را بگیرد ناکام مانده و می خواهد تغییر مسیر دهد. حالا که رییس جمهور این موضوع را متوجه شده است چرا صدای خود را بلند نمی کند که با آنکه ما با آمریکا و ناتو پیمان امنیتی داریم، آنها در مقابل ما قرار گرفته اند؟

نیازی تلاش برای صلح در کشور را بی نتیجه خوانده و عنوان کرد: نتیجه صلح در افغانستان صفر است. ما نتوانستیم نتیجه ای از مصالحه چه از طریق شورای عالی صلح و چه از طریق حکومت افغانستان و چه چیزهایی که روشن بوده و چه چیزهایی که زیر پرده بود بگیریم.

این نماینده مجلس امضای پیمان امنتی را کاری بیهوده دانست و در این مورد گفت: حکومت پیمان امنیتی را امضا می کند و در این پیمان شریک هم می شود و از پارلمان هم رای می گیرد دلیل آن هم اینگونه مطرح می شود که امنیت افغانستان حفظ شود. یکی از عوامل تایید این پیمان این بود که افغانستان به بحران نرود. رییس جمهور افغانستان هم خیالی آسوده داشت که با امضای این پیمان امنیت کشور تامین می شود اما امروز می بینیم که آمریکایی ها چیزی را جز امکاناتی محدود در اختیار افغانستان نگذاشتند. حالا تمام مشکلات نیروهایی که در بدخشان می جنگند این است که امکانات جنگی و امکانات هوایی ندارند. حالا کجا است آمریکا و ناتو که طیاره های آنها بیایند و به آنها کمک کنند؟ نتیجه این است که پاکستان، آمریکا و انگلستان رییس جمهور افغانستان را فریب داده اند.

این تنها ناکارآمدی حکومت افغانستان نیست که باعث شده است که ما به بحران برویم، برنامه کلان تر از این حرفها است، هدف استراتژیک است و می خواهند به آسیای میانه برسند و به چین و روس فشار آورند. در حال حاضر حکومت افغانستان زیر فشار روس، چین و زیر فشار کشورهای منطقه است. به حکم اینکه آنها می دانند تقویت داعش و طالبان در شمال افغانستان به ضرر کشورهای منطقه است. جنگ در شمال، جنوب، شرق وغرب افغانستان همه در وطن ما است. ناامنی که در شمال است به همه مناطق افغانستان آسیب می رساند و همه را داغدار می کند. این جا است که همه مردم افغانستان باید به هم کمک کنند چرا که:

چو عضوی به درد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار