اشرف غنی تک روی می کند

تعدادی از مقامات بلند پایه پاکستان به کابل می آیند و در مورد صلح و روابط دوستانه کابل و اسلام آباد سخن می زنند. نواز شریف عملیات طالبان را محکوم و بر علیه آنان حرف می زند. دشمنان افغانستان را دشمنان پاکستان و دوستان افغانستان را دوستان پاکستان می داند. این حرفها امیدواری ها را در افغانستان بالا برده است اما در این میان رییس جمهور اشرف غنی هیچ نامی از طالبان نمی برد. آیا روابط ما با پاکستان با این رفت و آمدها بهبود خواهد یافت. آیا این بار پاکستان در وعده های خود صادق خواهد بود؟

شاه حسین مرتضوی روزنامه نگار در برنامه «به روایتی دیگر» گفت: در 22 فبرویه 1993 زمانی که نوار شریف به عنوان صدر اعظم در پاکستان کار می کرد در مجلس ملی پاکستان فراخوانده می شد و از وی توضیح خواسته شد که چرا دولت شما دولتی ناکارآمد است. در آنجا نوازشریف یکی از کارنامه های درخشان خود را از هم پاشیدن ارتش قدرتمند افغانستان یاد می کند. می گوید مگر این دستاورد نیست که ما به خاطر امنیت پاکستان قویترین ارتش را که در همسایگی ما قرار داشت از هم پاشیده ایم. بنابراین کسی که چنین دیدگاهی نسبت به افغانستان در کارنامه خود داشته باشد، هرگز نمی تواند نوید بخش یک فصل جدید و یک روزنه جدید در شرایط موجود باشد.

وی در خصوص صحبت های مقامات پاکستان در کابل اظهار کرد: حالا باتوجه به صحبت هایی که نواز شریف در کابل داشت، ادبیات سیاسی وی کاملاً تغییر کرده و ادبیاتی جدید به خود گرفته است. وی عملیات عزم را محکوم می کند و برای اولین بار برعلیه طالبان حرف می زند. با کمال تاسف اشرف غنی در مقابل، هیچ نامی از طالبان نمی برد و این ماجرا می تواند برای ما سوال برانگیز باشد.

مرتضوی از رییس جمهور در خصوص تک روی ها در سیاست خارجی انتقاد می کند و می گوید: آنچه که مهم است این است که آیا ما در سیاست خارجی افغانستان برنامه ای داریم؟ اگر برنامه داریم، حمایت افغانستان از عربستان در جنگ یمن جزو کدام پلان و برنامه بود؟ جواب این است که متاسفانه سیاست خارجی افغانستان سیاست فرد محور است. دستگاه دیپلماسی افغانستان که وزارت خارجه باشد، از متن حوادث و از آنچه که در پیرامون ما و در مسایل بین المللی اتفاق می افتد به حاشیه رانده شده است ، نه تنها وزارت خارجه که حتی ارکان عمده حکومت وحدت ملی در جریان بسیاری اقدامات قرار نمی گیرند. می توانیم این موضوع را از آقایان عبدالله دانش، محقق و دوستم بپرسیم آنها در بسیاری از مسایل قرار نمی گیرند.

وی ادامه داد: سیاستی که مبنای آن یک حلقه و یک فرد باشد، نمی تواند از یک اجماع سیاسی درون افغانستان برخوردار باشد. نمونه آن سیاست خارجی افغانستان در قبال عربستان و یمن بود که هم پارلمان افغانستان واکنش هایی را داشتند و هم رهبران دیگر و هم مردم اعتراض کردند و نتوانست یک سیاست موفق باشد.

این روزنامه نگار پاکستان را در وعده های خود صادق نمی داند و می گوید: امروز گام های عملی پاکستان برای ما بسیارمهم است. این کشور در طی شش یا هفت ماهی که گذشت چه گامی برداشته است؟ فعلاً اردوی ملی افغانستان در صد نقطه درگیر و در پانزده عملیات برنامه ریزی شده در حال جنگ است. پس گام عملی ای که پاکستان برای کاهش جنگ برداشته، چیست؟ نواز شریف می گوید در هر نقطه ای که شورشی ها و تروریست ها باشند آنها را سرکوب می کنیم. پس چرا شورای کویته را سرکوب نمی کند؟ امروز می بینیم که جریان طالب به گروه های پراکنده تقسیم شده و یک بخش در قطر هستند یک حرف را می زنند بخشی دیگر در شورای کویته هستند حرفی دیگر را می زنند، شبکه حقانی یک حرف را می زند. ده ها گروه خطرناک در افغانستان عملاً با ما درگیر هستند. با این اوصاف ما نباید فریب سخنان خوب را بخوریم.

وی حرف های نواز شریف را مرجع اصلی سیاست های پاکستان ندانسته و افزود: تصمیم گیرنده اصلی در سیاست های پاکستان راحل شریف است و مطمین نیستم که ادبیات زیبایی را که امروز نواز شریف بیان می کند، واقعاً ادبیات ارتش پاکستان هم هست یا خیر؟

مرتضوی تناقض در گفته های مقامات پاکستانی را حتی در همین کابل مشاهده کرده و گفت: در ترکیب هیاتی که به کابل آمده اند سرتاج عزیز هم هست، وی به وضاحت تمام گفته است که ما در برابر طالبان شلیک نمی کنیم. دورانر رییس استخبارات این کشور به وضوح می گوید که پاکستان سیاست دوگانه دارد. پاکستان برنده بازی در افغانستان است. حتی در استودیوی الجزیره می گوید که برای طالبان کف بزنید. وقتی رییس استخبارات یک کشور به این اندازه درمورد افغانستان قاطعیت دارد، محتوا در پاکستان هم همین است.

این روزنامه نگار در خصوص دلیل سفرهای پاکستان به کابل اظهار کرد: وضعیت منطقه تغییر کرده است، تهدید داعش هم برای افغانستان و هم پاکستان هست، سی و پنج گروه از پاکستان ظرفیت جذب شدن به داعش را دارند. اینها مشکلاتی است که متوجه پاکستان است و امکان دارد که این موارد، پاکستان را تشویق به همکاری با ما کرده باشد اما در بخش طالبان و شبکه حقانی این کشور هیچ همکاری نداشته است، اگر می داشت ما نتایج آن را می دیدیم. برعکس، جنگی که امروز در افغانستان جریان دارد در سیزده سال گذشته سابقه نداشته است.

وی امیدواری خود را نسبت به عملکرد پاکستان اینگونه بیان کرد: ما امیدواریم که دیگر پاکستان و سایر کشورها از تروریزم استفاده ابزاری نکنند. یعنی استفاده ای که پاکستان در سالهای اخیر از ترور داشت و از آن به صورت یک ابزار استفاده می کرد. پاکستان با قربانی هایی که امسال در پشاور داد، حداقل باید دیدگاه خود را تغییر می داد اما باز هم عملاً در سیاست های پاکستان تغییری نیامده است. نگرانی ها از این است که مردم افغانستان هرچه بیشتر قربانی بازی های پیچیده ای شوند که در منطقه جریان دارد.

وی در خصوص وعده های دیگر کشورهای منطقه برای آودن صلح در افغانستان و عملی نکردن آن گفت: ما دلخوشی هایی نسبت به کشورهایی مثل چین و آمریکا داشتیم که هیچ ثمره عملی برای ما نداشتند. دلخوشی که اشرف غنی نسبت به چین داشت بی مورد بوده است، همین چین امسال چهل و دو میلیارد دالر در پاکستان سرمایه گذاری کرده است. این خود می تواند یک نیروی بسیار قوی برای پاکستان باشد. دلخوشی ما به آمریکا نیز بیهوده بود چرا که همین آمریکا قوی ترین تجهیزات را در ماهها و سالهای اخیر به پاکستان می دهد. دلخوشی ما به عربستان نیز همین گونه بوده است. این کشور نیز هیچ گام عملی برای فشار آوردن به طالبان برای صلح انجام نداده است. بنابراین ما باید بررسی کنیم که قدرت سیاسی ما در منطقه چقدر است؟ قدرت پاکستان چقدر است؟