اسلام اولین پشتیبان حقوق زن است نه غرب

به طور طبیعی وقتی موضوع روشنفکری به میان می آید، می گویند حقوق زن از غرب آمده است و می خواهند مسایل غرب را در کشور پیاده کنند. در صورتی که اسلام آزادی و هویت را برای زن به ارمغان آورد، زنان در غرب وضعیت ناگواری داشتند.

کمیسیون حقوق بشر تحقیقی انجام داده است که بعضی از افراد و ملاها که خود را مبلغ دین معرفی می کنند برخی کجروی ها را ترویج و خشونت علیه زنان و یا خشونت در اجتماع را بیشتر می سازند. در این میان کارهای مبنایی و درست در برابر تبلیغات این افراط گراها ناچیز شمرده می شود.

حمیرا ثاقب رییس خبرگزاری زنان افغانستان در برنامه «نگرش» گفت: باید اسلام را مطابق با وضعیت و زمان خودش تعبیر کنیم. این بسیار مهم است. این وظیفه علمای دین است. منظور از علمای دین این است که تحصیلات آکادمیک و بالایی در دین داشته باشند. نه عالمی که از حدود قریه خود بالاتر نرفته باشد و معلومات اندک و دست پایینی را از بین کتابهایی که در دسترسش است کسب کرده است.

وی افزود: هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که اسلام خواسته باشد که بیش از نیمی از نفوس دنیا که زنان را تشکیل می دهند را عملاً بیکار بپندارد. آنها را از صحنه اقتصاد، سیاست و اجتهاد بیرون بکشد. ما نیاز داریم که علمای دینی اندکی بیشتر، با دقت تر و با مسوولیت تر به این موضوع نگاه کنند. با مسوولیت دینی روی این مسایل بحث و بررسی کنند. در زمان پیامبر هم زنان زیادی را داشتیم که در جنگ شرکت کردند، در صحنه اقتصاد کار کردند و مسوولیت های بسیار مهمی را داشتند. اینگونه فتواهایی که در حال حاضر داده می شود از همان ملاهایی است که از حدود قریه خود فراتر نرفته اند این تیشه به ریشه اسلام است.

ثاقب بی سوادی را عامل عدم آگاهی جامعه از مسوولیت های زنان دانست و عنوان کرد: ما در جامعه ای زندگی می کنیم که میزان بی سوادی بسیار بالاست. به طور طبیعی وقتی مردم جامعه بی سواد باشند، بعضی از موضوعهایی که افراطیون مطرح می کنند، مثلاً بحثهای ترساندن و یا نوید دادن بی مورد از آخرت مورد پذیرش شدید واقع می شود. مردم هم بینش ندارند و بحثها را واکاوی نمی کنند. به همین دلیل فکر می کنند این ملاها چون درس خوانده اند هرچه می گویند درست می گویند. از ترس اینکه چیزی را در آن دنیا از دست ندهند، هرچه گفته می شود را گوش و انجام می دهند. نمی دانند که امکان دارد بسیاری فتواها ساختگی باشد. در حالی که اسلام یعنی روشنگری و اولین آیه از قرآن که نازل شد با «اِقرا» آغاز شد.

رییس خبرگزاری زنان افغانستان اسلام را اولین پشتیبان و روشنگر حقوق زنان خواند و گفت: بی سوادی جامعه ما باعث شده است که افراطیون بیشتر از روشنفکران بتوانند جایگاه خود را در جامعه ما به دست بیاورند. به طور طبیعی وقتی موضوع روشنفکری به میان می آید، می گویند حقوق زن از غرب آمده است و می خواهند مسایل غرب را در کشور پیاده کنند. در صورتی که هنگامی که اسلام آزادی و هویت را برای زن به ارمغان آورد، زنان در غرب وضعیت ناگواری داشتند. این ندانستن تاریخ اسلامی و ندانستن اینکه اسلام چه دیدگاهی برای زنان قایل است، باعث شده است که هر آنچه که افراطیون بحث می کنند، مردم عام و عوام ما بپذیرند و حرفهایشان بیشتر تاثیرپذیر باشد.

وی روشنفکران و جامعه مدنی را مسوول روشنگری در رابطه با حقوق زنان دانست و اظهار کرد: درست است که ما در جامعه ای پساجنگ زندگی می کنیم اما باید بالاخره قدم هایی برداشته شود. نگرش ها و دیدها باید به سوی افق هایی باز شود که در طول سالهای گذشته پنهان مانده است. درست است که ما چهار دهه جنگ را پشت سر گذاشتیم و اثرات آن تا نسلها بعد وجود دارد اما ما نسل نوی را داریم که پذیرای چیزهای جدید از حقوق بشری هستند. آنها به انسانی زندگی کردن علاقه دارند و این ضرورت است. آنها باید این موضوعات را مطرح کنند. یکی از مسوولیتهای روشنفکران و جامعه مدنی جهت دادن افکار مردم به سوی مباحث تازه و انحراف افکار آنها از موضوعاتی است که شکل تابو را به خود گرفته است.

حمیرا ثاقب خطر به وجود آمدن زنان طالب را در افغانستان به مسوولین دولت گوشزد کرده و افزود: متاسفانه جامعه افغانستان از مداخلات بیرونی در تمامی عرصه ها ضربه دیده است. بسیاری از انتحاری هایی که در اینجا رخ می دهد از بیرون سازمان دهی می شود. در این مورد دولت مسوول است که دروازه های کشور را به روی این افراد ببندد. تامین امنیت هم تنها به این معنا نیست که از حملاتی که داخل کشور می شود جلوگیری شود. یکی از مصداقهای تامین امنیت عدم حضور نیروهای افراطی است که از کشورهای همسایه و دیگر کشورها صادر می شوند. به طور مثال مدارسی دینی در شمال افغانستان وجود دارند که زنان طالب تربیت می کنند که بسیار خطرناکتر از مردان طالب است. دولت باید روی این مسایل کنترل داشته باشد.

وی در پایان گفت: عدم وجود برنامه ای درست و مقطعی کار کردن در ارتباط با مسایل و حقوق زنان بزرگترین صدمه را به جامعه افغانستان زده است. اگر ما یک انیستود مطالعات زنان در افغانستان می داشتیم که به صورت علمی برنامه ها را بررسی می کرد و در این رابطه واکاوی و آسیب شناسی می نمود، در این زمینه موفق تر عمل می کردیم.