استراتژی برای جنگ و صلح وجود ندارد

گفتگوهای صلح با طالبان در طی چندین سال اخیر به هیچ نتیجه ای نرسیده و آتش جنگ برافروخته تر از قبل ادامه دارد. با وجود ادعاهایی که پاکستان در این خصوص کرده طالبان همچنان از آنجا تمویل می شوند و افغانستان را دچار ناامنی های شدیدی می کنند. چرا با وجود تلاش هایی که رهبران افغانستان کرده اند و با وجود گزارش های که از روند صلح می دهند این پروسه به نتیجه ای نمی رسد؟

زهیر سعادت عضو مجلس نمایندگان در برنامه «آغاز روز» گفت: ما زمانی به صلح می رسیم که شناخت دقیقی از کسانی که با آنها مذاکره می کنیم داشته باشیم. درست است که منظور ما طالبان است اما طالبان به چند دسته تقسیم می شوند. اگر ما پای یک گروه از آنها را به صلح بکشانیم گروه دیگراعتنایی به این صلح ندارد و کار خود را ادامه می دهد.

وی ادامه داد: متاسفانه ما طرف مقابل را به طور دقیق نمی شناسیم، خواست ما یک چیز است و خواسته طرف مقابل چیز دیگری است، راه رسیدن به صلح هم برای ما گنگ است و هیچ برنامه مشخصی برای آن چیده نشده است.

سعادت، راه رسیدن به صلح را اینگونه بیان می کند: یگانه راه حل برای رسیدن به صلح این است که ما در سطح ملی، منافع ملی مان را تعریف کنیم. باید هر کسی که به ضد منافع ملی عمل می کند ولو افراد یک خانواده باشد و منافع ملی را به خطر می اندازد به عنوان دشمن مردم افغانستان شناخته شود. ما باید دیدگاه واحد ملی برای جنگ در سطح کشور تعریف کنیم. راه رسیدن به پیروزی هم باید مشخص باشد.

وی ادامه داد: متاسفانه در کشور ما دیدگاه واحدی از دشمن وجود ندارد. تا زمانی که ما از دشمن، وضعیت فعلی، اهداف کشورهای همسایه و غیر همسایه، کسانی که فعالیت های استخباراتی در اینجا دارند تعریف مشخصی نداشته باشیم و یا آن را به وجود نیاوریم هرگز نمی توانیم به صلح برسیم.

این نماینده مجلس، یکی از مشکلات بر سر راه صلح را خوشبینی حکومت نسبت به دشمنان دانسته و توضیح داد: تا هنوز هیچ تغییری که ما را به آوردن صلح امیدوار بسازد از سوی طالبان صورت نگرفته است. هر آنچه که صورت گرفته از جانب افغانستان بوده است. حکومت افغانستان همیشه در برخورد با کشورهای همسایه و دشمنان، برخورد و قضاوت های خوشبینانه دارد. این قضاوت ها و برخوردهای خوشبینانه مشکل مردم را حل نمی کند. رهبران باید تصمیم های خود را بر اساس منافع مردم بگیرند نه بر اساس خواست استخبارات منطقه و نه بر اساس خواست کشوری که به زبان می گوید با شما همکار هستیم و در عمل هیچ کاری نمی کند. اگر پاکستان واقعا می خواهد با ما همکاری کند لیست مراکزی را که می خواهیم بسته شود به آنها بدهیم، باید آن مراکز را در پاکستان ببندند. همچنان افرادی از طالبان که در پاکستان زندگی می کنند به دولت افغانستان تحویل دهند و دیگر این گروه ها را تمویل نکنند.

وی از همکاری پاکستان با ما ناامید بوده و گفت: متاسفانه پاکستان به این خواسته های افغانستان لبیک نمی گوید، چرا که سیاستمداران ما از وضعیتی که در کشور حاکم است برداشتی سطحی دارند. نسبت به قضایا خوشبینانه می نگرند. به همین دلیل خواست آنها سطحی است و جواب مشخص هم از آنها خواهند گرفت. آنها باید به خود بیایند و به منافع مردم افغانستان بیندیشند.

سعادت در ارتباط با راه حل رهایی از بحران کشور اظهار کرد: ما باید به دنبال راههای بیرون رفت از این بحران باشیم. راه بیرون رفت این است که یک، در سطح ملی، یک استراتژی از جنگ و صلح داشته باشیم. این استراتژی هم باید بر اساس منافع ملی باشد نه بر اساس منافع حزبی، قومی، مذهبی و قبیله ای. دوم، با پاکستان نه توانستیم دوستی کنیم و نه دشمنی، حالا باید به دنبال راه بدیلی باشیم تا خود را از فشارهای پاکستان نجات دهیم.

وی در پایان گفت: بیشتر مشکلات کشور ما به بی برنامگی، عدم درک درست از وضعیت توسط سیاستمداران افغانستان برمی گردد. وقتی یک کشور برنامه درست نداشته باشد یک گروه سی نفری هم می تواند برنامه های نظام و وضعیت امنیتی آن را به هم بزند. تا زمانی که ما برنامه نداشته باشیم هر کشوری می خواهد در امورات ما دخالت کند. تا زمانی که سیاستمدارن و زمامداران ما منافع شخصی، قومی و گروهی را بر منافع ملی ترجیح دهند وضعیت همینطور خواهد بود اما متاسفانه اینجا همه چیز شخصی و سلیقه ای است.