6 اسد 1394 - یادداشت
آریانا نیوز: از هنگام اختناق و خفقان و دوره ی ظلمانی انزوای زنان در افغانستان در زمان حکمرانی طالبان بیش از یک و نیم دهه می گذرد و در طول این 13 – 14 سال ورود مجامع جهانی و تغییر نگرش و بینش مردم ملکی توسط فرهنگ های وارداتی شرایط را عوض کرده است.
از هنگام لشکر کشی سربازان امریکایی و بیش از 57 کشور جهان هم پیمان با یانکی ها، شعار تحقق حقوق زنان و حقوق بشر در افغانستان بسته ی آن روزها سر داده شد به گونه ای که هر یک زن در پارلمان، در ارگ ریاست جمهوری و در ارگان های محلی نشانه یک گام رو به جلو در مسیر توسعه تلقی می شد.
در زمان زمامداری حامد کرزی نیز حتی گزینه کاندیداتوری سیما ثمر بعنوان نامزد ریاست جمهوری مطرح شد که البته بعدها تب آن فروکش کرد؛ ولی انتصاب حبیبه سرابی بعنوان والی بامیان و راه یابی زنان به شورای ملی و وزیر زنان و وزیر صحت جاده را هموار کرد.
اینک اما دیرزمانی نمی گذرد که برخی تعصبات دیرینه ی تزریق شده در پوست و گوشت و خون و استخوان برخی ولایات دوردست نسبت به اموزه های حقوق بشری، آنان را به سمت افراطیت در امر زنان والی و والیان زن سوق داده است به گونه ای که…
به گونه ای که شورای علمای غور به نشانه اعتراض نسبت به انتصاب سیما جوینده در جایگاه والی این ولایت، اقامه نمازجمعه را جایز ندانستند و آن را مغایر با آموزه های نبی و قرآنی خواندند و حتی تهدید به اتخاذ تصامیم جدی تر و شدید تر در این خصوص کردند.
این در حالی است که والیان زن مورد نارضایتی و بی میلی قرار گرفته ولایات غور و دایکندی، همچون والیان دیگر ولایات به دستور صریح رییس جمهور انتخاب و انتصاب شده اند؛ چندی قبل نیز نماینده زن معرفی شده در دادگاه عالی فقط بخاطر جنسیت خود برگشت خورد و رای نیاورد.
این گونه موضع گیری های طالبانی و افراط گری های مغرضانه علیه نقش آفرینی و اثبات موجودیت و مدیریت زنان در عرصه های مختلف کاملا در تضاد با پیشینه و فرهنگ پربار افغانستان پیش از دوران طالبان است. حکمرانی گوهرشاد و سلطان راضیه غوری از این دست می باشد.
