اختلافات حکومتی باعث آسیب های جدی می شود

اختلافاتی که در حکومت وحدت ملی وجود دارد باعث می شود که کارها به کندی پیش برود و یا گاهی به بن بست مطلق روبرو شود. ماه ها است که جنجال کابینه ادامه دارد و تا هنوز هم وزرات کلیدی وزرات دفاع ملی بدون وزیر اداره می شود و این وزارت را سرپرست اداره می کند. اکثریت ولایت ها هم با همین مشکل روبرو هستند. چرا رهبران حکومت وحدت ملی نمی توانند در تصمیم گیری های شان هماهنگ عمل کنند؟ اختلاف نظر و نبود هماهنگی میان رهبران چه تاثیری میان لایه های پایین نظام و اجتماع می گذارد؟

احمد ضیا رفعت استاد دانشگاه در برنامه «آماج» گفت: مشکل اساسی که در کشور داریم، نوع حکومتی است که هم اکنون ما در افغانستان داریم. این نوع حکومت در تاریخ سیاسی جهان بی سابقه بوده است. در هیچ نظامی مشاهده نمی شود که در راس دو نفر باشند و صلاحیت های مساوی داشته باشند. طبیعی است که در چنین وضعی مشکلات جدی در کشور به وجود می آید، تصمیم گیری ها زمان بسیاری می برد، چنانکه در تعیین کابینه و انتخابات در کشور اتفاق افتاد.

وی در خصوص مشکلات درون حکومت اظهار کرد: مشکل دیگری که این حکومت دارد این است که دو تیم موجود در حکومت نسبت به هم سوء ظن دارند که این سوء ظن ناشی از ناپختگی سیاسی تیم ها است. علاوه بر این مشکلات، میراث هایی از حکومت گذشته باقی مانده است که حکومت فعلی را شدیداً دچار مشکل می کند. به طور مثال نهادهای اجرایی به شدت دچار فساد هستند. رشوه هم امری رایج در پارلمان و نهادهای عدلی و قضایی است. حکومت فعلی هم به سادگی و به این زودی ها نمی تواند این روند را اصلاح کند.

رفعت، دو دستگی در حکومت را باعث انقراض در جامعه نمی داند و می گوید: دو دستگی در حکومت جامعه را به سوی انقراض نمی برد چرا که جامعه وقتی به طرف انقراض می رود که این دو دستگی حکومت بر مبنای دو نوع برنامه بزرگ ملی باشد. در صورتی که این اختلافات دو رهبر بر سر برنامه های بزرگ نیست. آنها هر روز در هر موردی که می خواهند تصمیمی بگیرند، دچار اختلاف می شوند اما این وضعیت آسیب جدی در جای دیگری وارد می کند که بعدها خود را نشان می دهد. به آن مرحله نرسیده ایم اما می رسیم و اجتناب ناپذیر است.

این استاد دانشگاه در خصوص مشکلاتی که از اختلافات رهبران پیش می آید گفت: یکی از مشکلاتی که پیش می آید این است که وقتی تقسیم بندی ها برای پست ها در کابل و یا دیگر شهرهای افغانستان پیش می آید، هر کدام از رهبران کسانی را در راس معین می کنند و این افراد سعی می کنند که افرادی از وابستگان خود را در جایگاه ها بگمارند. این موضوع باعث می شود که در هر اداره و نهادی کارمندی از وزیر و رییس به دلیل بودن در تیم مقابل تمکین نکند و کار شکنی هایی صورت بگیرد. همچنین هر رهبر سعی می کنند برنامه های خود را اجرا کند و امکان دارد وزیری یا رییسی از برنامه رهبر دیگر سرپیچی نماید.