آمریکا با ملت افغانستان صادق نیست

در 13 سال گذشته 150 هزار نظامی آمریکایی پا به جغرافیای افغانستان گذاشتند تا با پدیده ای به نام تروریزم مبارزه کنند و در حاشیه ی آن گزینه های دیگری هم گنجانیده بودند مانند مبارزه با مواد مخدر و فساد. این ماموریت ناتو رسماً برای افغانستان پایان یافت. نتیجه ی این ماموریت برای افغانستان هیچ نبوده است. سخنگوی ناتو گفته است که ماموریتش در افغانستان موفقیت آمیز بوده است و از قربانیان سربازان خود هم یاد کرده است اما نگفته است که چقدر بی گناهان و کودکان در افغانستان قربانی این عملیات آنها شده اند. آنها گفته اند ما موفق بودیم اما شرایط چه می گوید؟ آیا آنها صادقانه در راه دفاع از افغانستان جنگیده اند؟ آیا آنها با تروریزم مبارزه کرده اند؟

موسی فریور استاد دانشگاه کابل در برنامه «صد روز پس از تحلیف» گفت: گفته می شود که ناتو از افغانستان رفت اما ای کاش می رفت. ما هنوز در آغاز ماجرا هستیم حتی در وسط آن نیستیم. خوش بینی که نزد تعدادی از خوش بینان ایجاد شده بود این بود که آمریکا و ناتو برای یک مدت معین می آیند دست دولت افغانستان و دولتمردانی که خودشان را برکرسی های دولت نشاندند می گیرد و بعد از آن ملت سرپا می ایستد و نیروهای خارجی دنبال کارشان می روند. ملت افغانستان از آنها تشکر می کند و می گوید: خانه تان آباد.

این گفته ی آقای اسپنتا است که این رسمی صحیح معمول در افغانستان از گذشته بوده که ارباب اقتدار هر وقت که از مسند قدرت کنار رفتند و کنار زده شدند به اپوزوسیون مبدل می شوند. ای کاش آقای اسپنتا حقایقی را که امروز در روزنامه منعکس ساختند و در سایت خود گفته اند در مجلس مشورتی این حقایق را می گفت که ناتو و آمریکا با ملت افغانستان صادق نیستند.

فریور با انتقاد از خوشبینی ها و ادعاهای حقوق بشر اظهار داشت: دوران این خوشبینی پایان یافته است. ما واقعیت های تلخ را می دانیم. درست که 3400 سرباز آمریکایی در افغانستان کشته شده است اما چه کسی حساب و کتاب شهیدان این ملت مظلوم، خانه های ویران و تاسیسات روستایی که خراب شد را می کند. آیا همین کمیسیون مستقل حقوق بشری که ما در افغانستان داریم توانسته است به دفاع از قربانی های خود بپردازد یا حداقل خواهان دیه و خونبهای قربانیان شده است؟

وی ادعاهای آمریکا و ناتو را در افغانستان فریب و دور از واقعیت دانسته عنوان کرد: نیروهای ناتو می گویند ما در افغانستان پیروز شده ایم. شاید از نگاه همان اهدافی که خودشان داشتند پیروز شده اند که از چشم ما پنهان است. از نگاه ما که باید در افغانستان یک حکومت خوب را به وجود می آوردند، اقتصاد افغانستان را مستقل می ساختند، زمینه ی اشتغال زایی را باید به وجود می آوردند و مهاجرین مظلوم افغانستان را که در دو کشور همسایه گروگان هستند را به افغانستان بازگردانند و بالاخره حداقل یک دولت تقریبا مشروع را در افغانستان روی کار می آوردند، هیچ کدام از این کارها انجام نشده است بلکه عکس این کارها نیز اتفاق افتاده است. دهشت افکنی از سال 2001 ده ها برابر شده است. آنها چطور با بی شرمی تمام می گویند که ما در افغانستان پیروز شدیم.

فریور با توجه به عدم نظر نیک آمریکا با افغانستان اظهار داشت: آمریکا هیچ وقت با حسن نیت به افغانها نگاه نکرده است. در طی 13 سال با وجود میلیاردها دالری که در افغانستان مصرف شد اگر نیت آمریکا و انگلیس صادقانه بود یک فرصت فوق العادده کافی بود که افغانستان روی پای خود بایستد. غرب از همان آغاز می خواست وابستگی را در افغانستان ابدی و احتیاج را در افغانستان نهادینه بسازد.

به باور وی، زمامداران پاکستان با هشیاری و زرنگی زمامداران افغانستان را فریب دادند و وعده های سرخ و سبز دادند و گفتند ما مرحله به مرحله به شما کمک می کنیم تا صلح برقرار شود. پاکستان ادعا می کند که اگر موضوع خط دیورند را بپذیریم آنها صلح می کنند اما زمامداران ما گفته اند که ما اگر خط دیورند را هم بپذیرم آنها بازهم به گفته ی خود وفا نمی کنند. این زیرکی زمامداران پاکستان است که دولتمردان ما را به خواب خرگوشی می برند آنها را تطمیع می کنند و یا تهدیدشان می کنند و یا به نحوی افکار آنها را از سیاستهای واقعی پاکستان در کل منطقه و در پاکستان منحرف می سازند.