گروههای افراطی پرداخته ابرقدرتهای جهان

صلح موضوع پیچیده ای است که سالها همه را در کشور به خود مشغول کرده است. با تغییراتی که در حکومت جدید به وجود آمده و با تغییراتی که در سیاستهای خارجی اشرف غنی روی داده است، آیا در این دوره صلح برقرار می شود؟ آیا مقابله با گروههای جدید افراطی از جمله داعش از عهده حکومت و ملت برمی آید؟ چه شرایطی برای این مقابله و برای آمدن صلح در کشور نیاز است؟

امیرخان امیری استاد دانشگاه در برنامه «آماج» گفت: اگر از سطحی نگری به یک عمقی نگری و تازه باوری برسیم و نگاه ما به اوضاع افغانستان علمی باشد، گذشته و تاریخ افغانستان و روند جهانی شدن فعلی را بررسی کنیم، مشکل افغانستان در آن سطحی نیست که در خود کشور محدود شود، به شکلی هم نیست که یک یا دو سفر رییس جمهور به چین وپاکستان و شورای عالی صلح آن را حل کند. اساساً مشکل افغانستان مشکلی عمیق و پیچیده است که برخاسته از موقعیت و مکان جغرافیایی سیاسی کشور است. افغانستان بر سر چهارراه بین المللی قرار دارد و مشکل نا امنی و وجود طالبان وگروههای دیگر از یک سو ریشه های داخلی دارد و از سوی دیگر ریشه های فرامرزی دارد و این پروژه هایی است که توسط شرکت های چند ملیتی بیرونی و سازمانهای استخباراتی منطقه ایجاد شده است. این شرکت ها تا زمانی که منافع خود را در صلح نبینند صلح به وجود نمی آید.

وی در ارتباط با تمایل یا عدم تمایل این شرکت ها به صلح در افغانستان عنوان کرد: این موضوع وابسته به یک سری ملاک هایی است تا زمانی که دولت و ملت ما برای جامعه جهانی قابل اعتماد نشود، اینجا صلح نمی آورند. آنها به این دلیل اعتماد ندارند چرا که ما در کاروان سیاست بین المللی، اقتصاد و فرهنگ بین المللی اشتراک نکرده ایم و دیدگاه مخالف داریم. اساساً ذهینیت همگانی یک مخالفت عمیق با تمام پدیده ها و شعایر بین المللی دارد. مخالفت عمیقی بین نوگرایی و سنت گرایی و کهنه پرستی در کشور وجود دارد. بسیاری از پدیده، بسیاری از دستاوردها و فرآیند بین المللی را که یکی از آنها دموکراسی برای حکومت سازی است، مردم افغانستان نمی پذیرند.

امیری اظهار کرد که این عدم پذیرش در کنش و واکنش های دولت مردان ما و در کنش و واکنش ها و حرکات ملت ما به صراحت وجود دارد و افزود: سربازان آمریکایی به حدود بیست کشور برای جنگ می روند و ادله مشروع برای جنگ خود دارند اما هنوز در مساجد، دانشگاهها، مکاتب و مدارس ما نتوانسته اند یک ادله مشروع را برای اینکه فرزندان شان برای دفاع از نوامیس و ارزشهای ملی شان دارند و ارایه کنند. تا امروز ما اختیار، انگیزه و اراده کافی برای سرباز خود نداده ایم، اراده هم نداده ایم که از این سرزمین با سری بلند دفاع کند. هنوز وی دارای استرس و افسردگی است که آیا این جنگی که می کنیم مشروعیت دارد یا خیر. گاه مردم به این سربازان حامی وطن با چشم های خیره نگاه می کنند که نکند این ها آمریکایی شده اند. پاکستان و برخی کشورهای منطقه پیش از اینکه ما را در جنگ نظامی منحل کنند ما را در جنگ فکری کاملاً منحل کرده اند. ما شکست خورده ایم. امروز نظام ما به بحران هویت مواجه است، به بحران مشروعیت مواجه است.

این استاد دانشگاه آمدن صلح را مشروط به پیش زمینه هایی می داند و می گوید: تا وقتی دولت دوست و دشمن خود را مشخص نکند، اختلافات و زد و بندهای قومی، نژادی و سمتی و گروهی کنار گذاشته نشود، مردم افغانستان تصمیم و اراده کافی نگیرند، ملت متکی به خود نشود، هیچ کشور دیگری از بیرون نمی تواند برای ما صلح بیاورد.

وی گروههای افراطی را ساخته و پرداخته ابرقدرتهای منطقه و جهان دانست و گفت: طالب، داعش و هر گروه دیگری که در اینجا و در کشورهای دیگر به وجود می آیند، پروژه هایی هستند که به دست کشورهای منطقه و فرامنطقه برای به دست آوردن سرزمین های بیشتر، استعمار و استثمار هر چه بیشتر این مناطق به راه می اندازند. آنها دیگر به فکر این نیستند که مردم آن مناطق از راه اندازی این جنگها چه می کشند و چه دردهایی را تحمل می کنند. آنها برای رسیدن به اهداف خود آن را تا جایی که می توانند ادامه می دهند.

امیری در پایان گفت: راه حل این است که ملت افغانستان تلاش کند تا آگاهی های خود را هر چه بیشتر بالا ببرد و بعد از آن دولتی مقتدر را به وجود آورند، تا کشور را در درست ترین مسیر قرار دهد.