صلح، ابزاری برای فریب مردم!

آریانا نیوز: بحث های صلح بازی و فریب دادن مردم افغانستان است. زمانی ما به طرف صلح واقعی می رویم که پیش زمینه آن آتش بس باشد و مردم افغانستان دیگر به انتحار و انفجار شهید ندهند.

با وجود جریان گفتگوهای صلح و آغاز شدن آن، افغانستان همچنان آماج حملات و انتحاری های دشمن قرار دارد. هنوز انتحارگران دشمن، مکانهایی را نشانه گیری کرده و آنجا را مورد هدف قرار می دهند. حمله به کارمندان تلویزیون طلوع نیوز از حملات اخیر دشمن بوده است. حکومت این فجایع را دیده، مشاهده می کند و تنها، تسلیت گفته و محکوم می کند.

حمیرا ثاقب عضو جامعه مدنی در برنامه خط کابل گفت: حادثه ای که در طلوع نیوز رخ داد، شش ماه قبل خبر داده شده بود که علاوه بر طلوع نیوز تلویزیون های دیگری نیز مورد حمله قرار می گیرند. سوال مردم افغانستان روی این مساله است که با وجود اینکه ارگانهای کشفی ما می دانند تهدید از کجا است چرا برای جلوگیری از آن اقدامی انجام نمی دهند؟ چرا کشتن شهروندان افغانستان برای حکومت اینقدر ساده است. جواب سوال را می توان اینگونه پاسخ داد که شاید حکومت افغانستان خود، در این آدم کشی ها دست دارد.

وی ادامه داد: چیزی را که مردم از حکومت وحدت ملی می خواستند و آن هم در صدر شعارهای حکومت بود، تامین امنیت بود. با این حال ما سیاه ترین سال را در گذشته داشتیم.

ثاقب، نگاه داشتن مردم در جهالت را به نفع حکومت های مختلف افغانستان دانسته و در این مورد اظهار کرد: زمانی که امان الله شاه اصلاحات را در زمینه مکتب روی دست گرفت، از جهالت مردم افغانستان سوء استفاده کرد و باعث شد که مردم افغانستان به سوی پیشرفت حرکت نکند، امروز هم ما مکاتب زیادی از دختران را بسته می بینیم. ما خیانتهای فاروق وردک را در طول چهارده سال فراموش نمی کنیم که خیانت به نسلهای مردم افغانستان است. تازمانی که مکاتب افغانستان بسته باشد، جریان روشنفکری هم در این مملکت خفه خواهد شد. دولت افغانستان باید جریان افراطیتی را که از سوی کشورهای همسایه و دیگر کشورها وارد افغانستان شده اند، کنترل کند در غیر این صورت، ما برای سالها و نسل ها کشته خواهیم شد.

این فعال مدنی، نیاز به صلح مردم را، بعد از سالها جنگ ضروری می داند و می گوید: افغانستان کشوری است که پنجاه سال جنگ در آن جریان دارد. مردم ما در این سالها با روش های مختلف کشته می شوند. گاهی به نام خلقی، گاهی به نام پرچمی، گاهی به نام مجاهد، گاهی به نام فعال مدنی، گاهی به نام کسی که در دولت کار می کند. هم اکنون ما نیاز شدید به صلح داریم اما چگونه صلحی؟ در تمام دنیا پیش شرط صلح، آتش بس است. زمانی که مذاکرات صلح آغاز می شود باید اولین قدم آتش بس باشد. دولت افغانستان هم اکنون ادعا می کند که مذاکرات صلح را آغاز کرده است، نشست های سه جانبه و چهار جانبه برگزار کرده است اما ما آتش بسی ندیده ایم بلکه با شروع هر جلسه ای که مربوط به صلح می شود یک انتحاری رخ می دهد. با این جریان تعداد زیادی از خانواده های افغانستان به غم نشسته اند. این موضوع می رساند که بحث های صلح بازی و فریب دادن مردم افغانستان است. زمانی ما به طرف صلح واقعی می رویم که پیش زمینه آن آتش بس باشد و مردم افغانستان دیگر به انتحار و انفجار شهید ندهند.

ثاقب، آمریکا و کشورهای غربی را نیز در تامین صلح برای افغانستان صادق نمی داند و می گوید: چندی قبل حکومت از ضعف وسایل استخباراتی سخن می زد، با وجود اینکه نیروهای ناتو در افغانستان وجود دارند، با وجود اینکه ما پیمان امنیتی با آمریکا داریم، چرا ما باید در وسایل استخباراتی ضعف داشته باشیم. در مفاد پیمان نامه ای که امضا کرده ایم، دولت افغانستان چگونه برخورد می کند که ما باید در این قسمت مهم امنیتی ضعف داشته باشیم؟